– σε αντίθεση με Κύπρο, Ιρλανδία, Πορτογαλία
Θα ήταν ανώφελο να επιχειρήσουμε μία έστω πολύ σύντομη αναδρομή στην οικονομική πολιτική της μεταπολίτευσης που με ασήμαντες παραλλαγές ήταν μία.
Ήταν η πολιτική του υπέρογκου κρατικού δανεισμού, της χρηματοδότησης της κατανάλωσης, της πιστωτικής επέκτασης σε μη παραγωγικούς τομείς.
Το μικρό διάλλειμα Σημίτη, το μόνο όπου υπήρξε κάποιο συμμάζεμα στα δημοσιονομικά και μία αναπτυξιακή προσπάθεια, τελείωσε όσο γρήγορα το σύστημα διαπλοκής/διαφθοράς κατάφερε με πολιορκητικό κριό τους ΤσοχατζοΠαναγιωτακό, τον Περισσό και το ΚΚΕδικο τμήμα του τότε ΣΥΝ να εκπαραθυρώσουν τον Κινέζο γιατί πολύ σωστά και έγκαιρα διέβλεψαν ότι αργά ή γρήγορα θα τους χάλαγε την πιάτσα.
Οι λόγοι για τους οποίους επιλέχθηκε από κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενους αυτή η πολιτική προφανείς.
* Όλα τα πολιτικά κόμματα βολεύτηκαν από την αρχή της μεταπολίτευσης σε μία συμμαχία με ποικίλα και μεγάλα κρατικοδίαιτα συμφέροντα ομάδων που προϋπήρχαν μεν, αλλά επί ΠΑΣΟΚ μεταλλάχθηκαν σε παρακοινοβουλευτική, παρακυβερνητική εξουσία αποκτώντας τεράστια δύναμη υπαγόρευσης οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής προς όφελός τους, που βαθμιαία απόκτησε χαρακτηριστικά λεηλασίας του κρατικού κορβανά.
* Οι κυβερνητικές μαγαζάρες επέλεγαν την οικονομική πολιτική και τα αντιπολιτευόμενα αριστερά μαγαζάκια την επιβεβαίωναν με…. σκληρή κριτική για ακόμα μεγαλύτερη κατανάλωση, ακόμα πιο άδικη κατανομή των κοινωνικών πόρων, δηλαδή ακόμα περισσότερο κρατικό δανεισμό.
* Χωρίς αύξηση της παραγωγικότητας, χωρίς μεγάλες ιδιωτικές ξένες επενδύσεις, δηλαδή με διατήρηση της ανεργίας σε επίπεδα που μόνο μετά από πόλεμο έχουν παρατηρηθεί και με κατάρρευση των ασφαλιστικών εισφορών.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο μεταπολιτευτικό ψέμα από την δήθεν αθωότητα της Αριστεράς για την κρατική χρεοκοπία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κορυφαίες ευθύνες δεν ανήκουν στο ΠΑΣΟΚ και στη Νέα Δημοκρατία.
Όλοι, κυβερνητικοί και αντιπολιτευόμενοι σωτήρες, είχαν σε πρώτο πλάνο την αναπαραγωγή των μαγαζιών τους και σε δεύτερο τη βιωσιμότητα του κράτους εντός του οποίου τα είχαν στήσει!
Παράλογο;
Όχι για την Ελλάδα των κάθε κοπής Τσοχατζό, της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ της ΠΟΕ/ΟΤΑ και της ΠΟΣΠ/ΕΡΤ
Στην υλοποίηση αυτής της κρατικίστικης, εσωστρεφούς, υπερσυντηρητικής πολιτικής κομβικό ρόλο έπαιξαν οι 4 μεγάλες ελληνικές Τράπεζες, αφού οι Διοικήσεις των επέλεγαν μόνιμα το ρόλο του διαπλεκόμενου εταίρου, με τις κυβερνήσεις και τις ομάδες συμφερόντων που λυμαίνονταν τα κρατικά έσοδα.
Ήταν φυσικό και απολύτως αναμενόμενο, το κλείσιμο της στρόφιγγας των αγορών κεφαλαίων στο χρεοκοπημένο κράτος, να οδηγήσει αυτόματα και στη δική τους χρεοκοπία.
Η made in Greece ανακεφαλαιοποίησή τους απέτυχε την πρώτη φορά, αφού η μεν κυβέρνηση συνεργασίας δεν τόλμησε να κλείσει τον Καιάδα των κρατικών εξόδων, η δε αριστερή και ακροδεξιά αντιπολίτευση έκαιγαν παρεούλα κάθε φορά την Αθήνα μπροστά σ’ αυτό το ενδεχόμενο. Η πανικόβλητη φυγή των μεγαλοκαταθετών στην αρχή και της μαρίδας αργότερα και το εντελώς αρνητικό κλίμα για μεγάλες ξένες επενδύσεις, νέες θέσεις εργασίας, απομάκρυνε τις ευκαιρίες που χρειάζονταν οι Τράπεζες για να ανασυνθέσουν αργά μα σταθερά τα κόκκινα χαρτοφυλάκιά τους.
Χρειάστηκαν μόλις επτά μήνες στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ για να θάψει οριστικά αυτό το σενάριο κάτω από τόνους ρητορικής περί καπιταλισμού, τοκογλύφων, μερκελιστών και εθνικής αξιοπρέπειας.
Βρισκόμαστε μπροστά στην δεύτερη απόπειρα δανειστών-τραπεζιτών-κυβέρνησης να ανακεφαλαιοποιήσουν τις Τράπεζες της χώρας με βιώσιμο τρόπο, εγχείρημα που έχει πολλές πιθανότητες αποτυχίας αφού οι συνθήκες παραμένουν ίδιες και κάποιες από αυτές χειρότερες:
- Έχουμε μία σαφώς χειρότερη κυβέρνηση σε ό,τι αφορά στην κατανόηση της λειτουργίας του παγκοσμιοποιημένου τραπεζικού συστήματος και ταυτόχρονα αλλεργική στις ιδιωτικές ξένες επενδύσεις. Η προχθεσινή «παρόλα» του ουσιαστικά πρωθυπουργεύοντος λενινιστή Δραγασάκη περί δημιουργίας παράλληλου συστήματος Τραπεζών έξω από την εποπτεία της Ε.Ε. το επιβεβαιώνει με τον εγκυρότερο και αυθεντικότερο τρόπο, ανοίγοντας και πάλι (προς τέρψιν των δραχμολάγνων Λαφαζανιστών) την συζήτηση περί παράλληλου νομίσματος.
- Έτσι είναι.
- Ή είμαστε λενινιστές ή δεν είμαστε.
- Δεν έχει σημασία αν παραμένουμε στο ΣΥΡΙΖΑ ή την κάναμε για τη ΛΑΕ.
- Τα κόμματα στο σύνολό τους, ενδιαφέρονται περισσότερο να μην σκάσει η βόμβα του κουρέματος καταθέσεων (που θα ακολουθήσει την ενδεχόμενη αποτυχία της νέας ανακεφαλαιοποίησης) στα δικά τους χέρια και λιγότερο να βοηθήσουν να μην σκάσει στα χέρια των μετόχων και των καταθετών, στα χέρια των Ελλήνων πολιτών τελικά.
- Οι Ευρωπαίοι ηγέτες είναι σίγουρο ότι αποκλείεται να βάλουν το χέρι τους εξ ίσου βαθειά με την πρώτη φορά, στην τσέπη των φορολογουμένων ψηφοφόρων τους, φοβούμενοι ότι όσο το δικό μας πολιτικό/κομματικό κατεστημένο συνεχίζει να έχει την ίδια αλλεργία στη μεταρρύθμιση του κρατικίστικου οικονομικοκοινωνικού μοντέλου, το πηγάδι που λέγεται «ανακεφαλαιοποίηση ελληνικών τραπεζών» θα παραμένει άπατο.
- Με άλλα λόγια όσο οι Ευρωπαίοι εταίροι θα εκτιμούν ότι οι ελληνικές τράπεζες δεν θα βρίσκουν να δανείσουν άλλους από αεριτζήδες του ΕΣΠΑ, σκέτους αεριτζήδες, σουβλακερί, φραπεδερί και ιδιωτικά ιατρεία, τόσο λιγότερο πρόθυμοι θα είναι να σώσουν τις καταθέσεις των ελληνικών νοικοκυριών και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
- Για όλους τους παραπάνω λόγους, τα «εργαλεία» ανακεφαλαιοποίησης που έχουν πέσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με το κουαρτέτο (αν ο Φίλης θεωρεί τη χρήση της λέξης πολιτικά ορθή)) είναι βέβαιο ότι θα σημαίνουν για τις ελληνικές Τράπεζες κόστος δανεισμού ίσως και υψηλότερο από το κόστος που ένας σώφρων επιχειρηματίας θα δεχόταν να αναλάβει στο δεδομένο επιχειρηματικό-πολιτικό-κοινωνικό τοπίο. Πράγμα που σημαίνει ότι οι Έλληνες τραπεζίτες κινδυνεύουν ή να βρεθούν στο παράλληλο εκείνο σύμπαν όπου θα δανειστούν με επιτόκιο υψηλότερο από αυτό που στη συνέχεια θα μπορούν να δανείσουν, ή οι Τράπεζες να περάσουν στον ολοκληρωτικό κρατικό έλεγχο.
Δεν γνωρίζω τι από τα δύο είναι εφιαλτικότερο για τους τραπεζίτες και δεν μ’ ενδιαφέρει καθόλου.
Γνωρίζω όμως (λόγω των παραδειγμάτων Σαββαΐδου-Μποτόπουλου) ότι επειδή οι διοικήσεις των Τραπεζών σε μία τέτοια περίπτωση θα είναι το μακρύ χέρι της σημερινής κυβέρνησης και δεν πρόκειται να τις επανιδιωτικοποιήσει, είναι εφιαλτικότερο για όλους τους Έλληνες πολίτες αν εξαιρέσουμε κανα-δυο χιλιάδες οικογένειες το πολύ.
Ας προσέχαμε όμως, ό,τι και αν σημαίνει αυτό σε μία ευρωπαϊκή μπανανία όπου η πλειοψηφία των ιθαγενών ονειρεύεται να κρεμάσει τον Σόιμπλε στο Σύνταγμα, όπου ένας μικροφύλαρχος ονόματι Κούλογλου (ή κάπως έτσι) βλέπει να στήνονται στη Γερμανία κρεμάλες για τους πρόσφυγες και όπου ο Ψεύτης δακρύζει για τα παιδάκια που πνίγονται στο Αιγαίο καθώς η Ευρώπη τον κάνει να ντρέπεται!
Αν είχε ελάχιστη τσίπα απάνω του θα έπρεπε να ντρέπεται για τον Κασιδιάρη.
Αυτός μας τον έφερε.
Εσείς μας τον φέρατε σύντροφοι της ακροδεξιάς αριστερής ταμπέλας «ΣΥΡΙΖΑ».