Δύο ήταν οι πολιτικοί στη νεοελληνική ιστορία οι οποίοι, αφού έχασαν εκλογές και παραιτήθηκαν από την αρχηγία του κόμματός τους, «ξαναγύρισαν». Και ξαναέγραψαν ιστορία.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Κων/νος Καραμανλής.

Και δεν είναι τυχαίο. Διότι διέθεταν τις τρεις, αποφασιστικής σημασίας, ιδιότητες του πολιτικού, όπως τις ταξινομεί ο Max Weber:

α) Το πάθος, ως «αφοσίωση σε μία υπόθεση».  

β) Το αίσθημα ευθύνης,  που δεν επιτρέπει στον πολιτικό να εκπέσει  σε «μαθητευόμενο μάγο». Δηλαδή σε «χιλιαστή προφήτη» κάποιων απόλυτων σκοπών, που αδιαφορεί για τις συνέπειες των πράξεών του. Ούτε να εκπέσει στον επιπόλαιο «μπλαζεδισμό»  απέναντι στην τραγικότητα  της ανθρώπινης πράξης και

γ) Την αίσθηση του μέτρου. Που επιτρέπει στον πολιτικό να επιβάλλει στον εαυτό του  τον αυτοπεριορισμό. Για να υπερνικήσει τη «χυδαία ματαιοδοξία» και την «προσωπική μέθη», που αποτελούν εμπόδιο για κάθε πραγματική αφιέρωση. 

Είχαν επίσης μία άλλη, σπάνια ιδιότητα, που ξεφεύγει από τον κοινό άνθρωπο: Το Χάρισμα.

Είναι το προσωπικό «δαιμόνιο», που έφερνε στους υπηκόους δόξα και τιμή παλιότερα ή ευημερία στη συνέχεια.

Πρόκειται, με άλλη «ανάγνωση», για την ιδιότητα του  ηγέτη. Ο οποίος, όπως μας «καθησύχασε» και ο Καστοριάδης,  «……δεν έχει καθαυτό τίποτε το περίεργο ή το επικίνδυνο για τη δημοκρατία….».

Αρκεί βεβαίως να πρόκειται για «….το άτομο που συμβαίνει να είναι το ικανότερο να εκφράσει τις προσδοκίες … της κοινότητας ή ακόμη και να της δείξει δυνατότητες  που η ίδια διαθέτει αλλά αγνοεί».

Είναι η ιδιότητα που διέθεταν, ο καθένας στον δικό του βαθμό, ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Κων/νος Καραμανλής.

Το αντίθετο του χαρισματικού  ηγέτη,  είναι ο χαρισματικός μίμος του ηγέτη ή ηθοποιός. Ο οποίος μπορεί να έχει μεγάλη ικανότητα αναρρίχησης στην εξουσία αλλά καμία ικανότητα παραγωγής έργου.

Και εδώ είναι η σημαντικότερη διαφορά ανάμεσα στον ηγέτη και στον «μίμο» του ηγέτη.

Διότι  για τα έργα του ηγέτη μιλάει ο ίδιος ο «λαός»: «Τις μεγάλες δυνάμεις στην τσέπη του τις έχει. Υπογράψτε συνθήκες, λέει, και δώστου υπογράφουνε. Αυτός γράφει και εκείνοι υπογράφουνε….», λέει ο ταβερνιάρης για τον Ελευθέριο Βενιζέλο, στην «Αργώ» του Θεοτοκά.

Κάτι που ο Βενιζέλος το είχε αποδείξει, με τον διπλασιασμό της  Ελλάδας. Γι’ αυτό,  ως ηγέτης, ξαναγύρισε ακόμη και από την …. Κόλαση

Ενώ ο «μίμος» του ηγέτη, τα λέει μόνος του για τον εαυτό του!  -«Δεν υπάρχει περίπτωση ούτε ένα στο εκατομμύριο να μην κάνει η Μέρκελ αυτό που θα της πω….».

Ή ο έτερος «μίμος» που, μετά τη θεατρική παράσταση των Ζαππείων, δήλωνε περιφερόμενος μάγος που «σκίζει μνημόνια».

Χωρίς μάλιστα, αμφότεροι, να δηλώσουν  ηθοποιοί, για να έχουν την κατανόησή μας ή έστω, για τις μεγάλες πλάνες που εμπορεύτηκαν, να ζητήσουν συγγνώμη, η οποία, όταν παρασχεθεί,  μπορεί να αλλάξει το ίδιο το παρελθόν.

Επειδή λοιπόν στην πραγματική ζωή ο μίμος εμφανίζεται μόνο μία φορά, που  «….όταν η παράστασις τελειώσει, αλλάζει φορεσιά κι απέρχεται», η αποτυχία της επιστροφής των κ. κ. Τσίπρα και Σαμαρά, ως ηθοποιών που υποδύονται τους ηγέτες, είναι βεβαία.

Διότι θα είναι μια παράσταση  με γνωστό μύθο, που έχει ξαναπαιχτεί.

Πηγή: www.tanea.gr