Ο εορτασμός της 80ής επετείου της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης με την ολοκληρωτική παράδοση της Γερμανίας στις συμμαχικές δυνάμεις και τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έδωσε, για μια ακόμα φορά, την ευκαιρία στους «επικαιροποιητές» της ιστορίας να την προσαρμόσουν στις σημερινές ιδεολογικές και πολιτικές τους ανάγκες προκειμένου να δικαιωθούν. Από τη μια πλευρά η ύψωση της κόκκινης σημαίας στην κορυφή του Ράιχσταγκ εργαλειοποιήθηκε για την αφύπνιση του Σοβιετικού πατριωτισμού με στόχο τη νομιμοποίηση της παράνομης εισβολής του Βλαντιμίρ Πούτιν στην Ουκρανία. Από την άλλη πλευρά επιχειρήθηκε η εκ των υστέρων υποβάθμιση της ηρωικής αντίστασης των λαών της Σοβιετικής Ένωσης στις ορδές του Χίτλερ και του καθοριστκού της ρόλου στην ήττα των δυνάμεων του Άξονα.
Στη μια πλευρά της παραχάραξης της ιστορίας στέκονται οι συνεχιστές της Σταλινικής προσωπολατρείας που εξακολουθούν να θεωρούν ότι η πατριωτική αντίσταση του Σοβιετικού λαού οφείλεται αποκλειστικά στον «Πατερούλη». Κλείνουν -ή κάνουν πως κλείνουν- τα μάτια τους στα πραγματικά γεγονότα που απέδειξαν ότι την προτεραιότητα στις αποφάσεις του Στάλιν μονοπωλούσε η διατήρηση της στυγνής του εξουσίας. Η γερμανοσοβιετκή συνθήκη μη επίθεσης, γνωστή ως «σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ» (Αύγουστος ‘39), έδωσε στον Χίτλερ την άνεση να κατακτήσει την Ευρώπη χωρίς τον κίνδυνο ενός πολεμικού αντιπερισπασμού στα ανατολικά του σύνορα. Η δε «συνθήκη της Γιάλτας» (Φεβρουάριος '45), η υπογραφή της οποίας αμφισβητήθηκε έντονα από τα «αδελφά» κόμματα, ικανοποίησε πλήρως τις επεκτατικές του βλέψεις χαράσσοντας τα νέα σύνορα -και τείχη- της μεταπολεμικής Ευρώπης.
Εκείνο που δεν μπορεί -και δεν δικαιούται- να αγνοεί κανείς είναι το βαρύ τίμημα της περιόδου των σταλινικών εκκαθαρίσεων στο εσωτερικό της Σοβιετικής Ένωσης, οπότε και θυσιάστηκαν εκατομμύρια ζωές σε όλες τις βαθμίδες της κομματικής ιεραρχίας και της «λαϊκής εξουσίας» με την κατηγορία της «προδοσίας των ιδανικών της προλεταριακής επανάστασης». Η αποκαθήλωση της περιόδου της προσωπολατρείας από τον Νικίτα Χρουστσόφ στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ (Φεβρουάριος 1956) έφερε στο φως τις φρικτές πρακτικές και τα εγκλήματα του σταλινισμού τα οποία, ακόμα και σήμερα αμφισβητεί -ή και δικαιολογεί- ένα σημαντικό τμήμα των κομμουνιστών. Εξαιτίας της αποσταλινοποίησης, η ηγεσία και τα στελέχη του ΚΚΕ ενεπλάκησαν σε έναν αδυσώπητο εσωκομματικό εμφύλιο ενώ ο Σταλινικός ΓΓ του κόμματος Νίκος Ζαχαριάδης οδηγήθηκε στην αυτοκτονία.
Στην πραγματικότητα, ο ρωσικός λαός δεν βίωσε ποτέ μια ομαλή περίοδο δημοκρατίας στην ιστορική του διαδρομή. Γι’ αυτό ίσως και δεν συνειδητοποίησε τις ελευθερίες και τα δικαιώματα τα οποία εξακολουθεί να στερείται. Τη μοναρχία των Τσάρων, η οποία ολοκληρώθηκε με την εκθρόνιση των Ρομανόφ, διαδέχτηκε το 1917 η εξουσία των Μπολσεβίκων που επέβαλαν την λενινιστική «δικτατορία του προλεταριάτου». Το δημοκρατικό διάλειμμα Γκορμπατσόφ, σε συνδυασμό με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, σκόρπισε μεγαλύτερη σύγχυση και αμηχανία σε ένα λαό που βρέθηκε, για πρώτη φορά στην ιστορία του, μπροστά σε ελεύθερες κάλπες. Η από κάθε άποψη τραγική οκταετής θητεία του Γιέλτσιν στην Προεδρία της Ρωσικής Ομοσπονδίας οδήγησε φυσιολογικά τη Ρωσία στην αγκαλιά του νέου της «Πατερούλη».
Διαβάστε τη συνέχεια
Πηγή: www.athensvoice.gr