Εντάξει, τελειώσαμε. Έγινε η πολιτική κηδεία και πέρα από τον κόσμο που με ειλικρινή αισθήματα την παρακολούθησε και αποχαιρέτησε τον νεκρό… ακολούθησε όπως πάντα, δυστυχώς, στην ελληνική κοινωνία, το τίποτα. Μόνο οι άνθρωποι του πολιτισμού και ο κόσμος που τον αγάπησε στις εξαιρετικές παραστάσεις της τέχνης του και στις προσωπικές στιγμές της ζωής του, έκλαψε πραγματικά για τον Μηνά Χατζησάββα. Για τους ανθρώπους της πολιτικής όμως θέλω να μιλήσω.

Διάβασα την ανακοίνωση του πρωθυπουργού και τις ανακοινώσεις των πολιτικών κομμάτων. Εκφράζουν τη βαθιά θλίψη τους για την απώλεια του Μηνά Χατζησάββα, για όσα θα στερηθούν πλέον η τέχνη και ο πολιτισμός, από εκείνα που είχε ακόμα να προσφέρει, απηύθυναν συλλυπητήρια… και άλλα τέτοια. Σεβαστά. Αλλά για τα δύο μεγάλα θέματα ταμπού στην ελληνική κοινωνία που προκύπτουν εκ νέου με αφορμή το θάνατο του μεγάλου ηθοποιού, ούτε λέξη. Τζιζ! Καίει…

Ο Σταύρος Θεοδωράκης, προς τιμήν του, είναι ο μοναδικός αρχηγός πολιτικού κόμματος που μίλησε ανοιχτά και δημόσια για τον Μηνά Χατζησάββα. Δεν άκουσα κανέναν άλλον να πει έστω και δυό λέξεις γι’ αυτά που η ελληνική κοινωνία… «περιθάλπει» με στρουθοκαμηλισμό και εθελοτυφλία. Μη βιαστείτε να με θεωρήσετε «οπαδό» του Ποταμιού, γιατί ανήκω στους πολιτικά άστεγους της αριστεράς. Όμως, οι αλήθειες δεν χρειάζονται μακροσκελείς αναλύσεις και δεν μπορεί επ’ άπειρον να κρύβονται κάτω από το χαλί, γιατί η σκόνη της υποκρισίας θα ξεχειλίσει και θα μας πνίξει.

Η ευημερία, δεν είναι μόνο θέμα αριθμών. Είναι πρωτίστως ζήτημα παιδείας και πολιτισμού. Αν θέλουμε πράγματι να ξεπεράσουμε την κρίση που ταλανίζει τις ζωές μας και μας τσακίζει, και να προχωρήσουμε, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, μια και καλή:

Είναι δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να ζήσει τον έρωτα όπως εκείνος επιλέγει. Και είναι δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να ταφεί έτσι όπως επιθυμεί. Κανένα συμφέρον, κανένα ταμπού, καμιά Πολιτεία και καμιά Εκκλησία δεν μπορούν να του επιβάλουν τους δικούς τους κανόνες.