Αυτή την περίοδο βλέπουμε με ενδιαφέρον την μεγάλη προσπάθεια για ανάδειξη ενός τρίτου πόλου στο πολιτικό μας τοπίο. Η προσπάθεια αυτή συνοδεύεται από πολλή ελπίδα, αλλά και από δυσπιστία ταυτόχρονα, ανάλογα με την οπτική γωνία που κάποιος την παρατηρεί.
Αυτό που είναι δεδομένο είναι ότι η ανάγκη για ανάδειξη ενός νέου πόλου είναι αδιαμφισβήτητη για την χώρα μας, το νοσηρό σε μεγάλο βαθμό δίπολο ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ, λειτουργεί σε μια λογική άσπρου – μαύρου σε σύνθετα προβλήματα που μόνο η αντίληψη του «μεσαίου χώρου» μπορεί να λύσει.
Αυτό όμως που είναι επίσης δεδομένο, είναι το γεγονός ότι η όποια προσπάθεια πρέπει να πείσει την κοινωνία και να επιφέρει την λογική του νέου και της ανανέωσης.
Εδώ όμως είναι και το σημείο στο οποίο τα προβλήματα κυριαρχούν, νέα πρόσωπα πρακτικά δεν έχουν αναδειχθεί και ο ηγεμονισμός του ιδιαίτερα φθαρμένου ΠΑΣΟΚ, ακόμα και αν τον αρνείται η ηγεσία της, είναι δεδομένος από την στιγμή που δεν υπάρχει ακόμα ούτε η υποψία του «νέου» και του «διαφορετικού».
Είναι λοιπόν απόλυτη η ανάγκη δημιουργίας από την νέα πρωτοβουλία, ενός άμεσου σχεδίου για την επόμενη ημέρα.
Παρακάτω παραθέτω μια πρόταση που θα μπορούσε τουλάχιστον να συμβάλει στην συζήτηση για τα επόμενα βήματα.
Οι «58» θα πρέπει καταρχάς να προσπαθήσουν να συγκροτήσουν ένα «Εθνικό Συμβούλιο» το οποίο θα αποτελείται από εκπροσώπους κομμάτων, πολιτικά ισχυρών κινήσεων της κεντροαριστεράς και του προοδευτισμού (με πρόσκληση φυσικά ξανά και προς την ΔΗΜΑΡ). Το συμβούλιο αυτό θα έχει ως αποκλειστικό σκοπό σε συγκεκριμένες ημερομηνίες να καθορίσει, ομοφώνως, τρεις ή και περισσότερες προσωπικότητες ως υποψήφιους ηγέτες της νέας κεντροαριστερής σύνθεσης, οι οποίες να πληρούν συγκεκριμένες προδιαγραφές (π.χ. να είναι νέοι έως 45 ετών, απαλλαγμένοι από σχέσεις εξάρτησης με κομματικούς μηχανισμούς ).
Μετά τον καθορισμό των υποψηφίων θα πρέπει να γίνει μέσα από ανοικτές διαδικασίες και με την μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή όλων όσων αυτοπροσδιορίζονται στον χώρο, η εκλογή του νέου ηγέτη.
Με την παραπάνω διαδικασία και με την επιλογή υποψηφίων που ομοφώνως έχουν γίνει αποδεκτοί καταφέρνουμε να ξεπεράσουμε του πλαίσιο δυσπιστίας που έχει δημιουργηθεί και «εκβιάζουμε» το «νέο» να αναδειχθεί.
Ο νέος «ηγέτης» σε ένα σύγχρονο πολιτικό χώρο, δεν θα μπορεί να έχει πάντως τις υπερεξουσίες που έχουν οι ηγέτες των παλαιότερων «παραδοσιακών» κομμάτων, αλλά να λειτουργεί σε συνεργασία με ένα μόνιμο συμβούλιο/ γραμματεία κοινής αποδοχής από τα υπόλοιπα κόμματα και τις κινήσεις.
Σε αυτή την διαδικασία ίσως η θητεία αυτού του πρώτου ηγέτη να είναι σχετικά σύντομη (π.χ. δύο χρόνια), αλλά με δέσμευση απόλυτης στήριξης από όλους τους εμπλεκόμενους στην υπόθεση του «νέου πόλου».
Φυσικά η ανάδειξη του «ηγέτη» και της «προσωπικότητας» είναι το ένα μέρος της όλης υπόθεσης. Ουσιαστικά το πρόσωπο που θα αναδειχθεί δεν θα είναι τίποτα παραπάνω παρά η συμβολική προσωποποίηση μιας νέας πολιτικής ατζέντας, με προτάσεις, θέσεις και ιδέες για την Ελλάδα του μέλλοντος. Γίνεται δηλαδή ελπίζω αντιληπτό, ότι η ανάδειξη ενός προσώπου είναι μόνο η αρχή…