Παρίσι
.
Και τώρα γνωρίζουμε όχι πια εκτιμήσεις, αλλά τα σχεδόν πλήρη επίσημα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των γαλλικών προεδρικών εκλογών: Ο σοσιαλιστής Ολάντ πρώτος με 28,63% των ψήφων, δεύτερος ο Σαρκοζί με 27,08, τρίτη η ακροδεξιά αντιευρωπαία Μαρίν Λεπέν με 18.01, τέταρτος ο ακροαριστερός Μελανσόν με 11.13% και πέμπτος ο κεντρώος Μπαϊρού με 9.11%. Διαψεύδοντας ορισμένες προβλέψεις, η συμμετοχή των πολιτών ξεπέρασε το 80%.
Τί σημαίνουν όλα αυτά ;
– Ότι η νίκη του Φρανσουά Ολάντ και στον δεύτερο, αποφασιστικό γύρο, είναι πολύ πιθανή, αλλά όχι και απολύτως βέβαιη: σύμφωνα με τους ειδικούς εκλογολόγους, θα τον ψηφίσουν όχι μόνον όλοι οι αριστεροί, προοδευτικοί και οικολόγοι και οι μισοί κεντρώοι, αλλά και ένας σημαντικός αριθμός λαϊκών ψηφοφόρων της Λεπέν, για να απαλλαγούν από τον Σαρκοζί.
– Ότι ο Σαρκοζί, που και ψυχολογικά, όχι μόνο ηττήθηκε, παρά την ακροδεξιά στροφή του για να αποσπάσει ψήφους από την Λεπέν (με αποτέλεσμα να ενισχύσει τα ξενοφοβικά και αντιευρωπαϊκά της συνθήματα), αλλά είναι πια ο μόνος εν ενεργεία πρόεδρος που δεν κατάφερε, επιδιώκοντας την επανεκλογή του, να εξασφαλίσει μια έστω και μικρή νίκη στον πρώτο γύρο. Το επιχείρημα των συνεργατών του είναι χαρακτηριστικό : «Δεν βλέπετε τι συμβαίνει παντού με την κρίση; Όλοι όσοι κυβερνούν, εκλογικά καταποντίζονται… Εδώ, ο Σαρκοζί άντεξε!»
Ίσως, αλλά με ποιο κόστος : Σε μια χώρα όπως η Γαλλία, πέμπτη παγκόσμια δύναμη και δεύτερη μεγαλύτερη δύναμη στην Ευρώπη, μια εθνικιστική, ξενοφοβική, λαϊκίστικη και πολλαπλά επικίνδυνη ακροδεξιά έβαλε πλώρη για να πετύχει την κυριαρχία της στο σύνολο της δεξιάς, σε όλη τη δεξιά «πολυκατοικία» και θα το δούμε ίσως αυτό στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές. Όπως σε τόσες άλλες ευρωπαϊκές χώρες, δυστυχώς και με τη στήριξη τόσων θυμάτων της κρίσης. Και αυτό συμβολίζει στη Γαλλία, την αποτυχία της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής του Σαρκοζί, είναι συνέπεια και της στενής του σχέσης, για να θυμηθούμε τον όρο, με το κατεστημένο του χρήματος.
Η εκλογική παράδοση, από το 1974 επιβάλλει στη Γαλλία την οργάνωση μιας τηλεοπτικής μονομαχίας των δύο υποψηφίων προέδρων, πριν από το δεύτερο γύρο. Ο Σαρκοζί ζήτησε πρώτα δύο, και τωρα τρείς! «Γατί όχι τέσσερις, πέντε ή δέκα;» ήταν η απάντηση του Ολάντ. Ο Σαρκοζί πιστεύει πάντα στην προσωπική του υπεροχή, αν και η «μαγεία» του δεν είναι πια αυτή που ήταν. Ο Ολάντ πιστεύει στην άμεση ζωντανή επαφή του με τους πολίτες, που ο πολλαπλασιασμός των τηλεοπτικών μονομαχιών θα εμπόδιζε σε μεγάλο βαθμό το πρόγραμμα των περιοδειών του.
Πάντως, ο χθεσινός πρώτος γύρος αφύπνισε την Ευρώπη –εκτός, όπως πάντα, η Βρετανία, που δίνει πάντα μαθήματα υπεροχής χωρίς, να βλέπει την τρομερή κρίση της… Και την αφύπνισε σε σχέση με το μέλλον όχι της Ένωσης, αλλά των σημερινών ακραία συντηρητικών πολιτικών της. Ο Ολάντ, κατάφερε να θέσει επί τάπητος το θέμα ταμπού για την κ. Μέρκελ, του ρόλου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για την ανάπτυξη και τον ακολούθησε, αναγκαστικά, και ο Σαρκοζί. Συνεπώς, πολύ δύσκολα θα έχουμε ξανά το γνωστό, ακραία συντηρητικό «Μερκοζί», παρά την ισχύ της Γερμανίας. Και φυσικά, πολύ πιο δύσκολα κάποιο Μερκολάντ, που θα ήθελε τόσο η δική μας κρυφοδεξιά, η τόσο λίγο πια κρυφή εξάλλου…