Κάπως έτσι θα ταίριαζε να ονομαστεί το σχέδιο της κυβέρνησης για την δημιουργία παράλληλου τραπεζικού συστήματος, αν κρίνουμε από όσα μάθαμε για την κρατικά ελεγχόμενη, μη συστημική τράπεζα Αττικής. Και σαν κορόιδα θεωρώ όλους εμάς, τους ανώνυμους συναλλασσομένους με τον ελληνικό χρηματοπιστωτικό χώρο. Οι ενέργειες της διοίκησης της εν λόγω τραπέζης ήταν ξεκάθαρα εις βάρος όλων, ή μάλλον σχεδόν όλων. Ήταν εις βάρος του μεγαλοεπενδυτή, του ΤΣΜΕΔΕ, δεδομένου πως το 20% των χρημάτων που κατέβαλε αυτό κατά την τελευταία αύξηση μετοχικού κεφαλαίου δόθηκαν σε έναν μόνον πελάτη. Εξυπακούεται πως ήταν εις βάρος των καταθετών, καθώς και αυτοί διατρέχουν μεγάλο κίνδυνο σε περίπτωση κατάρρευσης του ιδρύματος και επακόλουθου bail in. Και τέλος μεγάλα κορόιδα λογικά αισθάνονται και οι πανταχού μικρομεσαίοι επιχειρηματίες. Βεβαιώθηκαν πια γι αυτά που ψιθυρίζονταν χρόνια, πως δηλαδή κάποιοι παίρνουν τεράστιες χαμηλότοκες χρηματοδοτήσεις με μόνο ενέχυρο την χειραψία τους, ενώ ταυτόχρονα οι δεκάδες χιλιάδες παρακατιανοί πληρώνουν υψηλότατους τόκους και προσφέρουν ότι έχουν και δεν έχουν ως εξασφάλιση. Πώς να το κάνουμε, κάπως πρέπει να βγαίνουν οι προβλεπόμενοι μέσοι όροι. Δηλαδή, η όλη υπόθεση ήταν εις βάρος όλων μας, εκτός του δανειολήπτη.
Φυσικά το φαινόμενο αυτό προϋπήρχε της περιόδου ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, και ο Καλογρίτσας δεν είναι ο πρώτος σκανδαλωδώς ευνοημένος επιχειρηματίας. Όμως ο κύριος αυτός διαθέτει το προνόμιο να είναι ο πρώτος απροκάλυπτα διαπλεκόμενος μεγαλοκαρχαρίας της «Αριστεράς», αυτός που απαξίωσε τη θεωρία περί Ηθικού Πλεονεκτήματος και απέδειξε πως οι τωρινοί είναι τελικά ολόιδιοι με τους προηγούμενους, σωστά? Λάθος. Είναι δυστυχώς σαφώς χειρότεροι και σε αυτό το πεδίο, καθώς στο παρελθόν οι ευνοϊκές χρηματοδοτήσεις δίνονταν από ιδιωτικές τράπεζες, χωρίς υποψία κομματικών παρεμβάσεων, κάτι που δεν φαίνεται να ισχύει τώρα. Και επίσης, η τραπεζική επιπολαιότητα του παρελθόντος συνέβαινε σε ένα περιβάλλον απίστευτης ρευστότητας, σε μια εποχή εντελώς διαφορετική, όταν δίνονταν διακοποδάνεια για καφέ στη Νέα Υόρκη. Κι έτσι, μέσα από αυτή την ενοχλητική ιστορία, καταλάβαμε πώς θα λειτουργούσε το τραπεζικό σύστημα σε περίπτωση κρατικοποίησης και δραχμής. Τα δάνεια θα πήγαιναν σε κομματικούς επίλεκτους, οι οποίοι θα αναλάμβαναν να στηρίξουν τον ευεργέτη τους με χορηγίες και προσλήψεις εκλεκτών, επαναλαμβάνοντας τα οικτρά φαινόμενα της δεκαετίας του ’80, από τα οποία δεν έμεινε τίποτε θετικό για την οικονομία.
Δε το ‘χει ο Τσίπρας. Δε σκαμπάζει από επιχειρηματικότητα, και δεν κάνει και κάτι για να ξεστραβωθεί. Οι επενδύσεις δεν έρχονται με λόγια. Ο γνώριμος του αριστερίστικος βολονταρισμός, η πίστη του πως όλα είναι ζητήματα θέλησης εξαντλείται σε ευχές. Όντως απαιτείται θέληση, όχι όμως στην προπαγάνδα και στο παπατζιλίκι, μα στις μεταρρυθμίσεις. Οι επενδυτές είναι ψυχροί υπολογιστές που δε σαγηνεύονται από ωραία λόγια. Αυτοί βλέπουν πως καρκινοβατεί οτιδήποτε μεγάλο πάει να ξεκινήσει στην Ελλάδα. Αυτοί διαπιστώνουν πως τίποτα δε προχωρά στα εργασιακά και στην διαφάνεια. Αυτοί παρατηρούν τη συνεχή προσπάθεια επηρεασμού της δικαιοσύνης και των ανεξάρτητων αρχών. Αυτοί παγώνουν όταν ακούνε τον Μπαλτά να διακηρύσσει πως θα διώξει τις μεγάλες επενδύσεις αμέσως μόλις ο σοσιαλισμός θα έχει στεριώσει στην πατρίδα μας. Ίσως οι άσχετοι στο Μαξίμου να αυταπατώνται, νομίζοντας πως τέτοια φαινόμενα δεν αποτρέπουν τοποθετήσεις κεφαλαίων σε αναπτυσσόμενες τριτοκοσμικές οικονομίες. Σωστό, όμως ακριβώς σε αυτές, στις αναπτυσσόμενες οικονομίες με ανύπαρκτη φορολογία, με τεράστια ποσοστά νεανικού πληθυσμού, με χαλαρότατους περιβαλλοντικούς όρους και με μεγεθυνόμενες μεσαίες τάξεις. Κοινώς, καμία σχέση με μάς.
Δε το’ χει ο Τσίπρας. Δεν είναι μάγκας, επειδή αν ήταν θα είχε ακολουθήσει το παράδειγμα των Κλίντον και Μπλερ, και θα είχε στρέψει το ιδεοληπτικό κόμμα του στη λογική. Δεν είναι ξύπνιος, επειδή αν ήταν θα είχε αντιληφθεί πως οι διεθνείς συσχετισμοί έχουν αλλάξει και πως η δυνατότητα του να εκμεταλλευτεί τη στρατηγικής θέση της χώρας είναι ανύπαρκτη. Δεν είναι καν τακτικιστής ο Τσίπρας, είναι ένας θρασύτατος ψεύτης και κωλοτούμπας, ο οποίος δεν διστάζει να επιτίθεται στους παλιούς επειδή δεν έκαναν όσα ο ίδιος τους εμπόδιζε να κάνουν. Δεν είναι μεθοδικός ο Τσίπρας , καθώς αν ήταν δεν θα είχε συμβεί όλο το χάος με την θεατρινίστικη εκχώρηση των τηλεοπτικών αδειών. Δεν είναι δημοκράτης ο Τσίπρας, οι δημοκράτες δεν καταστρατηγούν τους νόμους και δεν προσπαθούν να επιβάλλουν καθεστώς. Δεν είναι πατριώτης ο Τσίπρας, επειδή αποδεδειγμένα δε νοιάζεται για την ζωή του λαού, για την προκοπή και την ευημερία του, αλλά μόνο για τα προνόμια κάποιων «δικών» του και για την παραμονή του στον… θρόνο.
Κι όμως, αν και όλα αυτά διαπιστώνονται, ο Τσίπρας κρατάει. Τον πιστεύουν ακόμη πολλά κορόιδα. Τον πιστεύουν πολλοί απ’ όσους φοίτησαν σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν μεταδίδει ορθολογική σκέψη , μα μεταφυσική και παπαγαλία. Τον πιστεύουν αρκετοί που διδάχτηκαν με παραδείγματα πως ο πλούτος έρχεται από τη λαμογιά κι όχι από τη δουλειά. Τον πιστεύουν εκείνοι που πείστηκαν στο παρελθόν πως η χώρα μας είναι αντικείμενο του δυτικού μίσους. Τον πιστεύουν εκείνοι που βεβαιώθηκαν πως η άνοδος δεν είναι θέμα αξιοσύνης, μα γνωριμιών και μαγκιάς. Τον πιστεύουν εκείνοι που αποδέχτηκαν πως η δικαιοσύνη μόνο τυφλή δεν είναι. Τον πιστεύουν εκείνοι που φθονούν τους καναλάρχες και όλο το σύστημα τους, επειδή τους τρίβουν στη μούρη την ολύμπια ανεμελιά και τρυφηλότητα τους. Τον πιστεύουν αυτοί που κρυφοθαυμάζουν τους υστερικούς μπαχαλάκηδες. Τον πιστεύουν συχνά όσοι αντιμετωπίζουν τους φόρους ως υποχρεωτικό χαράτσι, αυτοί που γνωρίζουν πως ανταποδοτικότητα έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει και πως μόνο κλέβοντας το κράτος θα μπορέσουν να επιβιώσουν. Βρήκε και κάνει ο Τσίπρας.
Τον πιστεύουν πολλοί τον Τσιπρα επειδή αυτός και η παρέα του μιλούν και ενεργούν ακριβώς όπως πιστεύουν πολλοί πως έτσι κινούνται όλοι οι πολιτικοί, απλώς πιο απροκάλυπτα. Αυτή μοιάζει πως είναι η μόνη διαφορά τους, η αδιαφορία για τους τύπους, διαφορά ασήμαντη για τον κυνικό λαό μας, με τον βαθύ μιθριδατισμό που τον διακρίνει. Θα φύγει πάντως σχετικά σύντομα, ο εκνευρισμός, τα λάθη και η συνεχής γελοιοποίηση του εκεί καταλήγουν. Όμως μαζί με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα πρέπει οπωσδήποτε να φύγει και όλη η καθιερωμένη ανατολίτικη νοοτροπία, αυτή που λειτουργεί ως τροφή διαφθοράς, ανικανότητας, αλητείας και ανούσιων πολιτικών προσώπων. Σε αντίθετη περίπτωση, δε μπορεί παρά να περιμένουμε την επιστροφή του σημερινού λαοπλάνου, ή του επόμενου και καταστροφικότερου.