«Είναι οι ρέγκες, κύριοι. Οι ρέγκες…».

Γιάγκος Πεσματζόγλου

Ηταν Νοέμβριος όταν είχα την αίσθηση ότι κάτι άλλαξε. Μόλις είχαν αρχίσει να έρχονται οι φόροι ακινήτων ΕΤΑΚ, ΦΑΠ κ.λπ. και η κυβέρνηση είχε καταστήσει σαφές ότι θα συνεχιστούν. Οτι, δηλαδή, το διάσημο χαράτσι θα μας συνοδεύει για όλη μας τη ζωή. Συνάντησα έναν κυβερνητικό ο οποίος με ρώτησε πώς βλέπω την κατάσταση. Του είπα ότι δεν βλέπω η κυβέρνηση να πάει καλά. Του εξήγησα ότι όλοι οι γνωστοί, που δεν ήσαν αριστεροί ή ψεκασμένοι, έχουν ανεβεί στα κεραμίδια των σπιτιών τους με τους φόρους ακινήτων. «Μα, είναι δίκαιοι φόροι», είπε. Το ξέρω, απάντησα. Γνωρίζω ότι παντού στην Ευρώπη υπάρχει φόρος ακινήτων. Ημουν ιδιοκτήτης διαμερίσματος 40 τ.μ. σε μεσοαστική περιοχή ευρωπαϊκής χώρας και πλήρωνα 650 ευρώ τον χρόνο. Αλλά γνώριζα πριν αγοράσω το ακίνητο τους φόρους. Μου είπε, επίσης, ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε άλλο από το να παρατείνουν το χαράτσι. Του απάντησα ότι δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ότι ο κόσμος δεν μπορεί να το χωνέψει και, κυρίως, δεν μπορεί να ανταποκριθεί.

Ο ένας είχε αναπαλαιώσει ένα σπίτι στο χωριό με δάνειο και αποφάσισε να ζήσει με τη σύνταξη. Ομως οι συντάξεις μειώθηκαν δραματικά και απελπισμένος έτρεχε να βρει τρόπο διακανονισμού. Με σκυμμένο το κεφάλι από ντροπή και με οργή απερίγραπτη. Η άλλη είχε από κληρονομιά ακίνητα από τα οποία ζούσε, αλλά δεν μπορούσε πια να πληρώνει τους φόρους. Και ο τρίτος είχε ακίνητο κλειστό και χωρίς ρεύμα από δεκαετία, αφού δεν μπορούσε ούτε να το νοικιάσει ούτε να το πουλήσει. «Ας το πάρουν», μου είπε.

Είπα γι? αυτές τις περιπτώσεις στον φοροτεχνικό μου. Δεν είναι τίποτε, απάντησε χαμογελώντας, μιλώντας για τις μικρές εταιρείες που θα λάβουν τα εκκαθαριστικά γύρω στον Ιούνιο. Με την αλλαγή του τρόπου φορολόγησης των κερδών, θα τους έρθουν μαζί με τις προκαταβολές έως και τριπλάσια εκκαθαριστικά, μου εξήγησε.

Ο προβληματισμός μου εντάθηκε, όταν άλλοι γνωστοί μου, κάτοικοι βορείων προαστίων, άνθρωποι συντηρητικοί και κάτοχοι ακινήτων με οικόπεδο, κλήθηκαν να πληρώσουν φόρο ακινήτων 20.000 ή 30.000, ενώ είχαν μείνει μόνο με την κουτσουρεμένη σύνταξη. Αυτοί μου είπαν ευθαρσώς ότι ψήφισαν ακραία «για να τους τιμωρήσουν».

Αρα, λοιπόν, για το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών η αιτία δεν είναι μόνο η ανεργία και ο θυμός των δημοσίων υπαλλήλων. Ούτε ότι οι Ελληνες έγιναν ξάφνου αριστεροί ή ακροδεξιοί. Είναι και η φορολόγηση που ξεπέρασε τα όρια αντοχής των μικρομεσαίων, οι οποίοι δεν μπορούν να αποκρύψουν φορολογική ύλη. Στα κεραμίδια ανέβηκαν και οι μικρομεσαίοι που δεν έκλεισαν ακόμη τις επιχειρήσεις τους και διαταξικά οι κάτοχοι ακινήτων.

Πάντως, η ελαύνουσα με μικρά βήματα Αριστερά και η δημοκρατική αντιμνημονιακή Δεξιά δεν πρέπει να χαίρονται. Γιατί η μεν Αριστερά, καλώς ή κακώς, δεν μπορεί να κρύψει τη ροπή της στις αυξήσεις φόρων. Κι ούτε η άφρων στρατηγική της ρήξης με τους εταίρους μας πείθει – αντιθέτως, τρομοκρατεί. Κι ας μην ξεχνούν ότι όλες σχεδόν οι επαναστάσεις έχουν πραγματοποιηθεί με αφορμή τους φόρους και όχι την ιδεολογική καθαρότητα.

Θυμάμαι και ξαναγράφω μια αντίδραση του αείμνηστου Γιάγκου Πεσματζόγλου. Ηταν τότε που όλοι περιμέναμε με αισιοδοξία το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για την ένταξη της Νορβηγίας στην Ενωμένη Ευρώπη. Η τότε πρωθυπουργός της χώρας Μπρούντλαντ, όλα τα κατεστημένα κόμματα Δεξιάς και Αριστεράς, τα συνδικάτα εργοδοτών και εργαζομένων και τα ΜΜΕ είχαν ταχθεί υπέρ της ένταξης. Σημειωτέον ότι δεν είχαν ακόμα ανακαλύψει τα πετρέλαια. Ολοι περιμέναμε ένα μεγάλο «Ναι» στο δημοψήφισμα. Αλλά ανέτειλε ένα τεράστιο «Οχι». Ρωτήσαμε τότε τον ευγενή της πολιτικής και της οικονομικής ζωής να μας πει πού απέδιδε το απρόσμενο αποτέλεσμα. Η απάντησή του ήταν κοφτή: «Οι ρέγκες, κύριοι. Οι ρέγκες…». Εννοούσε ότι ο εκτός πρωτεύουσας νορβηγικός πληθυσμός ζούσε από την αλιεία της ρέγκας και η τυχόν ένταξη στην ΕΟΚ με τις διατάξεις της θα κατέστρεφε τους ψαράδες.

ΥΓ: Εξίσου χρήσιμο θα ήταν να ξαναθυμηθούμε τον μύθο του Χότζα. Κάποιος θα πρέπει να τον πει και στην τρόικα. Μάλλον θα έπρεπε να το έχουν κάνει από την αρχή του Μνημονίου.