Η περίπτωση του γερόλυκου ογδονταεξάχρονου Κλιντ Ίστγουντ είναι πάντα ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα, έστω και αν εμείς δεν συμφωνούμε με τις πολιτικές του επιλογές. Αλλά-αναρωτιέμαι-γιατί κάποιος διάσημος να «πρέπει» να ακολουθεί τη δική μας επιλογή σε ιδέες και θεωρίες;
Τώρα, απασχόλησε ως μία από τις κύριες εξωτερικές ειδήσεις και τα ελληνικά δελτία ειδήσεων των 8 και των 9, η επιλογή του να ψηφίσει τον Τραμπ στις εκλογές τού Νοεμβρίου. Μας φάνηκε παράξενο ότι αυτός ο σημαντικός ηθοποιός-σκηνοθέτης-σεναριογράφος-παραγωγός, καθώς και μουσικός, με τόσο αξιόλογο και προοδευτικό κινηματογραφικό υλικό παγκόσμιας κλάσης στη φαρέτρα του, πάντα ακούραστος και αγέραστος, δεν συνάδει με τι «δική μας» προτίμηση και-αντιθέτως-αναφέρεται στον Τραμπ (αφού πρώτα τον «στολίζει» καταλλήλως) και δηλώνει παρ’ όλα αυτά, την υποστήριξή του σε αυτόν.
Εδώ λοιπόν θα σταθούμε, με αφορμή αυτόν τον Αμερικάνο παλαίμαχο αλλά πάντα επίκαιρο άνθρωπο της 7ης τέχνης (με πολλά βραβεία και Όσκαρ σκηνοθεσίας).
Η «απαίτησή» μας οι δημοφιλείς και άξιοι εκτίμησης να σκέφτονται και να ταυτίζονται με τις δικές μας επιλογές και προτιμήσεις σε ιδεολογικά-αισθητικά-πολιτικά θέματα, είναι θέμα προς συζήτηση. Στη χώρα μας ο λαός πάντα θεωρούσε πως ένα δημόσιο και καταξιωμένο πρόσωπο είναι κομμάτι από τον εαυτό του. Κάτι σαν ένα σώμα… Η διάθεση αυτή ως συναισθηματική σχέση δεν είναι εξ’ ανάγκης κακό πράγμα. Φανερώνει εν μέρει και τη σχέση τής κοινωνίας μας με τους δημιουργούς σε σημείο που εξοικειώνεται τόσο πολύ με το όνομά τους ώστε να τους φέρνει κοντά του ως να ήταν κάποιο φιλαράκι: Μίκης, Μάνος, Μελίνα, Μάρκος, Χαρούλα, Θάνος κλπ, αλλά… Ψύχραιμα και νηφάλια ας παραδεχτούμε πως ο κάθε άνθρωπος δικαιούται να έχει τις δικές του σκέψεις και επιλογές.
Όπως ο Ίστγουντ είναι με τον Τραμπ, ο δικός μας Μίκης εξέφρασε, κατά καιρούς, πολιτικές επιλογές οι οποίες μας ενόχλησαν κατά τη διάρκεια της έντονης πολιτικής του διαδρομής. Η κομματικοποιημένη πλευρά τής κοινωνίας μας πάντα ένιωθε μια υπόγεια ενόχληση από τέτοια συμπτώματα, που τα θεωρούσε «αντιφατικά» και ταύτιζε, υπεραπλουστευμένα, τα πρόσωπα με τις κομματικές τους επιλογές (Οι…«δεξιοί» Χατζιδάκις-Ξαρχάκος, οι «Πασόκοι» Μελίνα-Πύρρος Δήμας) με αποτέλεσμα να μοιάζει ο χαρακτηρισμός των προσώπων με τον οπαδισμό σε στιλ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού…
Έχουν παρέλθει οι καιροί και αρχίζω να πιστεύω (πολύ καθυστερημένα βέβαια) πως αυτές οι ταυτίσεις έχουν υποχωρήσει, ωστόσο, κάθε τόσο αντιλαμβάνομαι και πάλι συναισθηματικές εξαρτήσεις από όσους ακόμα έχουν εκλάβει το δημοφιλές και κοινά αποδεκτό πρόσωπο ως «δικό μας», όπως συνηθίζαμε να χαρακτηρίζουμε κάποιον παλαιότερα, τουλάχιστον στο χώρο τής Αριστεράς, μόνο και μόνο λόγω της συγγένειας ψήφου ή της ένταξης στον ίδιο πολιτικό-κομματικό χώρο… Εδώ και πολλά χρόνια, μαθαίναμε για παρόμοιες αντιθέσεις (αντιφάσεις) ανάμεσα στην καλλιτεχνική και προοδευτική αξία των έργων τους και στις προσωπικές ή πολιτικές διαδρομές αξιόλογων συγγραφέων, ηθοποιών, ποιητών, μουσικών, ζωγράφων, που δεν ταυτίζονταν πολιτικά με τη δικιά μας επιθυμία. Θυμάμαι την απογοήτευσή μου, (σχεδόν σε στάδιο… κατάθλιψης) όταν ως σπουδαστής Ωδείου σε περίοδο κατά την οποία καταγινόμουν με την κλασική φόρμα και ανακάλυπτα το μεγαλείο τού Μπεετόβεν και του Μπαχ, του Τσαϊκόφσκι, του Βάγκνερ και του Μάλλερ, τη στιγμή που έμαθα πως εκείνα ακριβώς τα έργα τα οποία άκουγα και εκστασιαζόμουν, ήταν οι ίδιες αυτές μουσικές που θαύμαζαν και άκουγαν οι βασανιστές και εξολοθρευτές οποιουδήποτε μη «Αρείου» και συνοδοιπόρου των ναζιστών Γερμανών της Βέρμαχτ και των κολαστηρίων στρατοπέδων συγκέντρωσης!!!
Μου φαινόταν απίστευτη… σύμπτωση μια τόσο ωραία μουσική να αρέσει παράλληλα σε τόσο σκληρούς και αιμοβόρους ανθρώπους. Τελικά, συνήθισα και κυρίως, προσαρμόστηκα στον ρεαλισμό των πραγμάτων… Ο κάθε άνθρωπος έχει μέσα του έναν ανεξερεύνητο εννοιολογικά κόσμο τού ωραίου, του ορθού, του βάθους μιας τέχνης, των αισθήσεων και της τρυφερότητας… Ο καθένας μας έχει τα δικά του μέτρα και σταθμά, επεξεργαζόμενος με τους δικούς του μηχανισμούς το κάθε θέμα, την κάθε θεωρία, την κάθε Τέχνη.
Ο Ίστγουντ πάντα ήταν ρεπουμπλικάνος και το διατυμπάνιζε. Παράλληλα, είναι και ένας τεχνίτης-μάστορας των κινηματογραφικών εκφραστικών μέσων, καθώς και σεναρίων, που πρόσφεραν σε όλους μας άκρατη συγκίνηση, με ανθρωπιά και ουμανιστικά μηνύματα που καλλιεργούν τον άνθρωπο πέρα και ανεξάρτητα από τις στενά κομματικές επιλογές τού σκηνοθέτη-δημιουργού.
Είναι ένας «δικός μας» που καταφέρνει να μας εξυψώνει το πνεύμα κι ας ανήκει σε μια διαφορετική κοσμοθεωρία από την δική μας ! Δεν το βρίσκω κακό αυτό…