Όταν συνειδητοποίησα ότι η φωτογραφία του Παρθενώνα φωτισμένου στα χρώματα της γαλλικής σημαίας που ανέβασα στο twitter ήταν ψεύτικη, φαρμακώθηκα. Η στενοχώρια μου δεν οφειλόταν στο ότι την πάτησα σαν αρχάριος. Βλέπετε δεν ήμουν μόνος. Ακόμα και «Η Καθημερινή» στο twitter της έπεσε θύμα της ίδιου φωτογραφικού photoshop. Φαρμακώθηκα γιατί η πολιτική ηγεσία της χώρας μου, για μια φορά, ακόμα αποδεικνυόταν τόσο ανάξια να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Στη στιγμή της τεράστιας οδύνης για τη Γαλλία τα κράτη σε όλο τον κόσμο έντυσαν κουρφαία τους μνημεία με την Γαλλική σημαία. H Tower Bridge στο Λονδίνο, το One World Trade Center στη Νέα Υόρκη, η Όπερα του Σύδνευ στην Αυστραλία, ο ουρανοξύστης Taipei 101 στην Ταιβάν, η Πύλη του Βραδεμβούργου την Γερμανία, ο Άγγελος της Ανεξαρτησίας στη Πόλη του Μεξικό, ο ουρανοξύστης Oriental Pearl στη Σαγκάϊ της Κίνας. Η λίστα είναι ατελείωτη, συγκινητική και συγκλονιστική.
Από αυτή την παγκόσμια συνάντηση απουσιάζει η Ελλάδα.
Την τιμή της χώρας προσπάθησαν να διασώσουν οι Δήμαρχοι Θεσσαλονίκης και Αθήνας, Μπουτάρης και Καμίνης, φωτίζοντας μπλε, λευκό και κόκκινο τον Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης και το Δημαρχείο της Αθήνας. Τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Αλλά δεν αρκούν μόνοι τους.
Η τρομοκρατική επίθεση στη Γαλλία άφησε νεκρούς εκατόν τριάντα άτυχους. Πάνω από διακόσιοι είναι τραυματίες, εκατό από τους οποίους χαροπαλεύουν. Ο στόχος όμως είναι άλλος. Ο ολοκληρωτισμός επέλεξε πολύ προσεγμένα να σπείρει τον θάνατο σε τρεις εκφράσεις της ελεύθερης κοινωνίας: μια μουσική συναυλία, ένα αθλητικό γεγονός και ένα τόπο διασκέδασης. Διότι ο ολοκληρωτισμός μισεί τον τρόπο ζωής της Ευρώπης, μισεί την κουλτούρα της ανοχής, μισεί την ένταξη της διαφορετικότητας.
Όταν η πατρίδα της Ελευθερίας, Ισονομίας, και Αδελφότητας δέχεται επίθεση, η Ευρώπη του Διαφωτισμού και των Ευρωπαϊκών Αξιών δέχεται η επίθεση. Δηλαδή εμείς δεχόμαστε επίθεση.
Δεν γράφω για κάτι αφηρημένο, κάτι θεωρητικό, δεν γράφω για κάτι μακρινό. Γράφω για επίθεση σε ό,τι έχουμε τόσα χρόνια θεωρήσει δεδομένο: για μια Ευρώπη όπου είμαστε ελεύθεροι να ντυνόμαστε όπως θέλουμε, να ταξιδεύουμε όπου θέλουμε, να ακούμε ό,τι μουσική θέλουμε, να σπουδάζουμε ό,τι θέλουμε, να διαλέγουμε όποιον ή όποια σύντροφο θέλουμε από άλλο ή το ίδιο φύλο, να πιστεύουμε στο δικό μας Θεό, ή σε κανέναν Θεό απολύτως.
Στην αφήγηση της Ευρώπης ο τόπος μας θα κατέχει πάντοτε κεντρικό ρόλο καθώς οι λαοί της αναγνωρίζουν σε αυτόν την γέννηση του πολιτισμού τους. Είναι όμως σήμερα επιτακτικό στον τόπο μας να αναγνωρίσουμε το ρόλο της Ευρώπης στο αφήγημά μας ξεκινώντας από την παραδοχή πως αν η Ελλάδα υπάρχει σήμερα σαν ελεύθερο κράτος οφείλεται στο ότι δυνάμεις από την Ευρώπη του Διαφωτισμού συντάχθηκαν με τους Έλληνες για την απελευθέρωσή της από τον Οθωμανικό ζυγό.
Ας έχουμε το νου μας: υπάρχουν κάποιοι εντός συνόρων που ζουν με ψυχώσεις. Πριν από την κρίση ευημερούσαν ολιγαρχίες πουλώντας ψευτο-πατριωτισμό, ψευτο-ευσέβεια και ψευτο-ιστορία. Μέσα στην δίνη της οικονομικής κρίσης που προκάλεσαν η παρασιτική τους επιβίωση εις βάρος όλων των υπόλοιπων κρέμεται από την επανασύσταση κλειστών συνόρων, από την επαναφορά εμποδίων όχι μόνο στη ελεύθερη διακίνηση αγαθών και ανθρώπων αλλά κυρίως ιδεών.
H Ευρώπη, μέσα από τις αντιφάσεις της και τις οπισθοδρομήσεις της, είναι φάρος Ελευθερίας και Δημοκρατίας. Είναι χώρος παραγωγής ιδεών. Είναι ένας ευρύχωρος τόπος για διαφορετικούς λαούς και διαφορετικές ιδεολογίες. Δεν ήταν εύκολη η πορεία από το σκοτάδι στο φως. Δεν ήταν ανώδυνη η διαδρομή από τα χαρακώματα του Βερντέν όπου αφανίστηκε ο ανθός της νεολαίας της ηπείρου μέχρι τη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Σε αυτήν την Ευρώπη δεν συμπαραστεκόμαστε απλώς. Σε αυτή την Ευρώπη ανήκουμε. Αυτή η Ευρώπη είμαστε.
Και αν η Ακρόπολη ήταν δύσκολο να φωτιστεί στα χρώματα της γαλλικής σημαίας, η Βουλή των Ελλήνων θα έπρεπε να έχει βαφτεί γαλλική. Και αν και αυτό ήταν τόσο δύσκολο, έπρεπε τώρα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο να κυματίζει μια τεράστια γαλλική σημαία.
Η φωτογραφία του Παρθενώνα στο μπλε, λευκό και κόκκινο στο twitter μου στη πρώτη μισή ώρα πήρε πάνω από 12,000 views. Την αναπαρήγαγαν με ενθουσιασμό ξένοι δημοσιογράφοι, αναλυτές, και πολιτικοί σχολιαστές. Την αναπαρήγαγαν απλοί χρήστες, αλλά και επαγγελματίες της επικοινωνίας με τεράστια “followerships”. Μερικοί έγραψαν με δέος: «κοιτάξτε το κορυφαίο μνημείο της ανθρωπότητας».
Από την λαχτάρα μου να είμαστε παρόντες υπογράμμισα την απουσία μας. Καθώς είναι «bad form» να σβήνεις tweets έστειλα ένα επόμενο διορθωτικό tweet:
«H προηγούμενη φωτογραφία του Παρθενώνα με τα χρώματα της γαλλικής σημαίας δεν είναι πραγματική. Αλλά είναι έτσι όπως οι Έλληνες τον φανταζόμαστε σήμερα».