Ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε, μετά από δεκαέξι συναπτά χρόνια, να μην πάρει μέρος στον φετινό αγιασμό της Βουλής. Απελευθερώθηκε έτσι, ώστε να προετοιμάσει την μετεκλογική του επιστροφή στο Κοινοβούλιο, σε πιο «κεντρώα» έδρανα, ως αρχηγός ενός νέου πολιτικού σχήματος. Ο πρώην πρωθυπουργός, με την κίνηση της παραίτησης, έγραψε τους τίτλους τέλους του κόμματος του οποίου ηγήθηκε και με το οποίο κυβέρνησε τη χώρα. Στους απανταχού της Αριστεράς διασπαρμένους παλιούς του συντρόφους τους οποίους πέρασε από χίλια μύρια αντιμνημονικά και μνημονιακά κύματα, άφησε την ελπίδα ότι θα ξανασυναντηθούνε σε «πιο όμορφες θάλασσες».
Ο Αλέξης Τσίπρας, όπως κάθε πολιτικός, δικαιούται να έχει μια δεύτερη ευκαιρία στη διαδρομή του υπηρετώντας τις ιδέες και τις απόψεις του, σύμφωνα με τη γνώση και την εμπειρία που έχει συσσωρεύσει. Το ζήτημα είναι αν ο μέχρι το ‘23 αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ έχει αποφασίσει να κάνει ουσιαστική αυτοκριτική για την προηγούμενη θητεία του ή θεωρεί τη νέα φάση της πολιτικής του διαδρομής συνέχεια της προηγούμενης. Από τη στιγμή που ο πρωθυπουργός της «πρώτη φορά Αριστερά» συνεχίζει στις παρεμβάσεις του - το πιθανότερο και στο βιβλίο του - να υπερασπίζεται το κυβερνητικό του έργο, η επανενεργοποίησή του αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να επαναφέρει εκλογικά διλήμματα τα οποία απαντήθηκαν ξεκάθαρα από τους πολίτες, δύο φορές, πριν μερικά χρόνια.
Οι επόμενες κάλπες θα στηθούν μέσα σε ένα επικίνδυνο και ρευστό διεθνές περιβάλλον. Το κρίσιμο στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί είναι η ανακοπή της επέλασης των Ακροδεξιών και λαϊκιστικών κομμάτων τα οποία προελαύνουν, δυστυχώς, σε ολόκληρη την Ευρώπη αλλά και τον κόσμο. Από την άποψη αυτή, η αποδυνάμωση όλων των φιλοπουτινικών - αριστερών και δεξιών - δυνάμεων καθώς και ο αποκλεισμός κάθε δυνατότητας να διαδραματίσουν οι λαϊκιστές ρυθμιστικό ρόλο στη διακυβέρνηση της χώρας, θα διασφαλίσει τον σταθερό ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Ελλάδας απέναντι σε δυνάμεις που προωθούν τον αυταρχισμό και τον αναθεωρητισμό σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η «πολιτική αλλαγή» την οποία επιδιώκει η αξιωματική αντιπολίτευση δεν μπορεί να στηριχτεί στη «δευτέρα παρουσία» ενός Μεσσία ούτε και να πάρει τον χαρακτήρα προσωπικής ρεβάνς. Απαιτείται μια εναλλακτική πρόταση εξουσίας, ικανή να πείσει ότι μπορεί να πετύχει εκεί όπου απέτυχε, καθ’ ομολογίαν, η κυβέρνηση της ΝΔ. Δηλαδή να εξαρθρώσει το πελατειακό κράτος, να ενισχύσει την αξιοπιστία των θεσμών και να μειώσει τις κοινωνικές ανισότητες. Μοχλός της αλλαγής δεν μπορεί να είναι άλλος από μια ευρεία και ισχυρή δημοκρατική παράταξη η οποία δεν μπορεί να συγκροτηθεί ως μια αντι-συσπείρωση των κάθε λογής «προοδευτικών» δυνάμεων.
Αυτή τη στιγμή, αν σε κάτι συμβάλει η επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα είναι στη συνειδητοποίηση της ανάγκης για την άμεση διεύρυνση και ανασυγκρότηση του προοδευτικού χώρου, ως εναλλακτικού πόλου διακυβέρνησης της χώρας. Η διστακτικότητα και, πολύ περισσότερο, η καθυστέρηση στην ανάληψη πολιτικών πρωτοβουλιών στην κατεύθυνση της συμπόρευσης του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ με τις ευρύτερες κεντρώες και κεντροαριστερές φιλελεύθερες και μεταρρυθμιστικές δυνάμεις οδηγούν στην απογοήτευση και την αποστράτευση. Ένας ζωτικός χώρος παραμένει έτσι ανενεργός και εκτεθειμένος σε παλιές ιδεοληψίες και καινοφανείς θεωρίες που θολώνουν ξανά τα νερά της επόμενης μέρας.
Το άρθρο δημοσιεύεται στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ 11/10/2025
Πηγή: www.tanea.gr