(ανοικτή επιστολή από ένα εργαζόμενο παιδί των 650 ευρώ και τον συνταξιούχο μπαμπά του των 950 ευρώ προς κάθε πιθανό έλλογο παραλήπτη)
Υπάρχει παρ’ όλα αυτά διέξοδος…..
Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ότι από τη μία βρίσκονται οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, η ΝΔ, η Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Ποτάμι και από την άλλη Ο ΣΥΡΙΖΑ οι ΑΝΕΛ, το ΚΚΕ και η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.
Από τη μία βρίσκεται το πολιτικό τόξο που θέλει Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, Ατομικά Δικαιώματα και Ανοικτή Αγορά και από την άλλη όσα κόμματα αδιαφορούν γι αυτά ή και τα εχθρεύονται, ανοικτά ή συγκαλυμμένα, όλα ή κάποια από αυτά.
Διαφορές μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΚΚΕ και ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ φυσικά υπάρχουν και είναι μεγάλες, αντίστοιχες με τις διαφορές μεταξύ Κασιδιάρη και Φίλη:
O πρώτος χτύπησε άνανδρα με το χέρι του την κυρία Κανέλλη και ο δεύτερος χτύπησε άνανδρα το χέρι του στο τραπέζι του ΣΚΑΪ. Και οι δύο για να τρομοκρατήσουν όσους είχαν διαφορετική απ’ αυτούς άποψη, σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση!
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ριζοσπαστικό κόμμα αριστερής προέλευσης με σαφή Αντικαπιταλιστικό-Αντιευρωπαϊκό λόγο, οι ΑΝΕΛ είναι ένα τυχοδιωκτικό αρχηγικό κατασκεύασμα, με εργαλειακό εθνικολαϊκιστικό λόγο και ημερομηνία λήξης που παρατείνεται λόγω ΣΥΡΙΖΑ και κρίσης, το ΚΚΕ είναι και θα παραμείνει ένα περίκλειστο μοναστικό περί την ιδέα της λαϊκής δημοκρατίας και του «δίκιου του εργάτη» γηράσκον τάγμα και η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ μία νεοφασιστική εγκληματική οργάνωση που της έδωσαν αέρα τόσο η άρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ όλα τα χρόνια της κρίσης να πουν όλη την αλήθεια στον ελληνικό λαό και να ανατρέψουν το σύστημα που δημιούργησαν, όσο και κυρίως ο διχαστικός εμφυλιοπολεμικός αντιμνημονιακός, τυχοδιωκτικός λόγος ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ και ΚΚΕ.
Αν επιμένουμε στο ζήτημα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ και της εκλογικής της αντοχής, είναι επειδή πιστεύουμε ότι αυτή δεν οφείλεται στον ενστερνισμό της ιδεολογίας του ναζισμού από τη συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων της, αλλά στη μακρόχρονη αντικοινωνική ανοχή της βίας και της ανομίας από όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα και τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις, ανοχή που έφερε στο προσκήνιο τη φασιστική βία και την εγκατέστησε στα πιο καμένα μυαλά ως πιο «ριζοσπαστικό», πιο «αποτελεσματικό», πιο «δημιουργικό», πιο «υπερήφανο», πιο «εθνικό», πιο original τρόπο να εκδικηθούμε …. τους δωσίλογους.
Είδαμε μάλιστα τα προηγούμενα χρόνια το ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπίζεται, να υποστηρίζει να προκαλεί και να μετέρχεται σκοπούς και μέσα αυτής της βίας, ακραίες τραμπούκικες εκδοχές της, στο όνομα του….πατριωτισμού και από αυτήν την άποψη η ομοιότητά του με τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ήταν μέχρι να γίνει κυβέρνηση αποκαλυπτικά πρωτοφανής. Η διαφορά τους ήταν ότι θύματα της βίας στη μία περίπτωση ήταν κυρίως οι ΑφροΑσιάτες μετανάστες και στην άλλη το κέντρο της Αθήνας, οι Έλληνες και Ευρωπαίοι βουλευτές, τα μηχανήματα του μετρό, οι μπάρες των διοδίων και τα έσοδα του Κράτους!
Με ιδεολογικό μέντορα μεταξύ άλλων και ένα τρελαμένο καλοζωϊσμένο αλητάκι που θέλει να οργανώσει από το κελί του νέο κάψιμο της Αθήνας.
Από την άλλη πλευρά, η διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΚΕ είναι ότι ενώ εκείνο δεν κρύβει ότι στόχος του είναι η κατάργηση της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και της Ανοικτής Αγοράς, η έξοδος της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, η επιστροφή στη δραχμή και η αναζήτηση διεθνών συμμαχιών σε…. «αντιμονοπωλιακή/αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση» (ναι είναι για γέλια αλλά μη γελάτε γιατί δεν κάνει), ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει αμήχανα καθηλωμένος μεταξύ της διαχείρισης του δυτικού μεταπολεμικού προσανατολισμού της χώρας και της Αριστερής δογματικής ψυχής της ηγετικής του ομάδας. Και εδώ βρίσκεται η εσωτερική αντίφασή του, που μεταφερόμενη από τον ίδιο εντός της κοινωνίας διχάζει, ακινητοποιεί, καταστρέφει, απογοητεύει.
Αυτή η ομάδα, ως συλλογικός «σκηνοθέτης», από τη μία καταλαβαίνει ότι ακόμα και αν θέλει δεν μπορεί να υπάρξει και να λειτουργήσει έξω από το δυτικότροπο πολιτικοκοινωνικό πλαίσιο της χώρας μας, από την άλλη όμως, το «πολιτικό γονίδιο» των μελών της την κρατά εγκλωβισμένη στους πειρασμούς χειρισμού ολόκληρης της κοινωνίας με τη λογική της Λενινιστικής κοινωνικής μηχανικής, δηλαδή του Σταλινισμού.
Έ λοιπόν ας καταλάβουμε επιτέλους ότι στο παιχνίδι αυτό, ο Τσίπρας είναι απλά ένας νεαρός τυχοδιώκτης που παίζει το ρόλο του (αληθινά ταλαντούχου) πρωταγωνιστή, μπροστά σε ένα κοινό εθισμένο για δεκαετίες στη σαπουνόπερα του πολιτικού λαϊκισμού και της εθνικής εξαιρετικότητας με όλα τα οικονομικοκοινωνικά τους φαντασιωτικά παραφερνάλια.
Ας καταλάβουμε ότι ο Τσίπρας υπάρχει μόνο για τις σκηνικές ανάγκες του εθνικολαϊκιστικού θιάσου που κυβερνά τη χώρα, ότι ως πολιτικό κεφάλαιο αντιπροσωπεύει ό,τι και οι Τζιτζικώστες της ΝΔ, οι Ανδρουλάκηδες του ΠΑΣΟΚ και οι Θεοχαρόπουλοι της ΔΗΜΑΡ (για όσους επιμένουν να την θυμούνται) και γι αυτόν ακριβώς το λόγο δεν χρειαζόμαστε έναν νέο, ωραίο, πλούσιο, ανίκανο και εξ ίσου τυχοδιώκτη, αλλά βιρτουόζο ΑντιΤσίπρα πρωταγωνιστή.
Ο Τσίπρας ξέρει πολύ καλά ότι μετράει μόνο πάνω στη σκηνή, ότι δεν μετράει στην πραγματική ζωή, εκεί όπου υπάρχουν ανθρώπινες ανάγκες που πρέπει να ιεραρχούνται και να καλύπτονται, όπου υπάρχουν μεγάλα πχ αναπτυξιακά και ασφαλιστικά προβλήματα που αναζητούν επείγουσες και δίκαιες λύσεις.
Άλλωστε δεν είναι ανόητος ώστε να μην έχει καταλάβει τα διαδοχικά ISO προσωπικής ανεπάρκειας που έχει κερδίσει, όταν αποκάλεσε τη Μέρκελ μαντάμ(!), ή όταν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σα βρεγμένη γάτα άκουγε του εκπροσώπους των ευρωπαϊκών λαών να του λένε ότι κάνει ό,τι μπορεί για να τους πείσει να μην συνεχίσουν να στηρίζουν τον Ελληνικό λαό (του), ή όταν ο Πούτιν του ξεκαθάρισε ότι το ξανθό γένος του συνιστά να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις που του ζητάνε οι καπιταλίστες-τοκογλύφοι, ή όταν αποχωρώντας από την αξέχαστη εκείνη live συνάντηση με τον Μπιλ Κλίντον, θα έκανε τον τελευταίο να ψιθυρίσει καταγοητευμένος…. «what a moron»!
Ο Τσίπρας προσπαθεί εναγωνίως να εξασφαλίσει μία θέση στο πάνθεον των μη αναλώσιμων Ελλήνων πολιτικών ηγετών και σ’ αυτό το πλαίσιο αναζητά πολιτική συναίνεση δήθεν για το ασφαλιστικό.
Στην ουσία δεν θέλει να συζητηθεί το ασφαλιστικό, ένα τόσο πολυπαραγοντικό πρόβλημα που θα ήταν βλακώδες να πιστεύει κάποιος ότι μπορεί να συζητηθεί «στην τούρλα του Σαββάτου». Απλά βάζει τα εκμαυλισμένα αργυρώνητα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια του να το παρουσιάζουν ως προσωπική του συναινετική προσπάθεια που τάχα μου συντρίφτηκε απάνω στο τείχος της ρεβανσιστικής αδιαλαξίας «αυτών που κατέστρεψαν τη χώρα» των ίδιων δηλαδή που τον βοήθησαν να ψηφίσει το τρίτο μνημόνιο που, για την ιστορία, εκείνος δεν ήθελε αλλά εκείνοι τόχανε κρυφό τους όνειρο!
Ο Τσίπρας δεν ζητά συναινετική συζήτηση για εξεύρεση βιώσιμης λύσης του ασφαλιστικού συστήματος, αλλά ΜΌΝΟ συνενοχική ψήφιση των νέων περικοπών των συντάξεων για την οποία είναι ένοχος ο ίδιος και το κόμμα του σχεδόν αποκλειστικά.
Γνωρίζει πολύ καλά ότι αν κατά την ψήφιση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου, που ο ίδιος και το κόμμα του συμφώνησαν ως προαπαιτούμενο του τρίτου μνημονίου δανεισμού του κράτους, χάσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και αυτό δεν ψηφιστεί, έχει μπροστά του δύο επιλογές:
* Να ξαναπάει τη χώρα σε εκλογές, πράγμα που θα είναι η υπογραφή στην πολιτική του αυτοκτονία.
* Να συναινέσει σε ένα οικουμενικό κυβερνητικό σχήμα όπου ίσως επιτέλους η αλήθεια αρχίσει να διατυπώνεται ολόκληρη, θέτοντας τις προϋποθέσεις μετατροπής του χυλού/λαού σε πληροφορημένους πολίτες, πράγμα που θα μεταφέρει την πολιτική από τη σκηνή του θεάτρου όπου και μόνο «μετράει», στην καθημερινή ελεγχόμενη πράξη, στους ξεκάθαρα διατυπωμένους και δημόσια συμφωνημένους στόχους και στο πεδίο των μετρήσιμων αποτελεσμάτων, όπου δεν ξέρει τι του γίνεται και εξακολουθεί να καθοδηγείται από Δραγασάκηδες και Κοτζιάδες που ακόμα διαθέτουν τη Λαφαζανικού τύπου νεοκομμουνιστική πλειοψηφία στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, κι ας έμεινε ο Παναγιώτης…. με τη Λαϊκή Ενότητα στο χέρι.
Υπάρχει λοιπόν διέξοδος:
Να μην στέρξει η αντιπολίτευση να του εξασφαλίσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία που τα ίδια τα αναρχομαρξιστικά σούργελα του κόμματός του μάλλον θα του στερήσουν στην ψηφοφορία για το ασφαλιστικό νομοσχέδιο για να υποχρεωθεί ή ν’ αυτοκτονήσει πολιτικά με εκλογές, ή να πιεί μέχρι τέλους το ποτήρι ενός συναινετικού κυβερνητικού σχήματος.
Κι ας υπάρξει και δεύτερος κύκλος επαναστατικών αποχωρήσεων και ίσως προσχωρήσεων στο νέο κόμμα της Ζωής, ζωήν να έχει η καημένη να μπορούμε και εμείς να ευθυμούμε λιγάκι.
Αλλά ακόμα και έτσι, μην αισιοδοξείτε ιδιαίτερα:
Γιατί είναι αστείο να υποθέτουμε εκ των προτέρων ότι σε ένα τέτοιο σχήμα η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ θα είναι έτοιμοι να αποτάξουν το σατανά του παλιού τους εαυτού ώστε να συγκρουσθούν σε βάθος με όσα και όσους δεν τόλμησαν τα προηγούμενα πέντε χρόνια, με αποτέλεσμα εκεί που θα μπορούσαμε να έχουμε γίνει Πορτογαλία να παραμένουμε πανευρωπαϊκά η μόνη χρεοκοπημένη χώρα, που περιμένει να πληρώσει τους συνταξιούχους της με τα ευρώ από τους φόρους των άλλων Ευρωπαίων πολιτών.
Η μόνη λοιπόν αληθινά πατριωτική συναίνεση που μπορεί να υπάρξει είναι μεταξύ Ευρωπαίων εταίρων μας, Νέας Δημοκρατίας, Δημοκρατικής Συμπαράταξης και Ποταμιού, να αντιμετωπίσουν ΑΝΕΛ, ΚΚΕ και ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.
Σ’ αυτό το πλαίσιο ο ΣΥΡΙΖΑ θα υποχρεωθεί να διαλέξει οριστικά στρατόπεδο.
Ή με τον Γιούνκερ ή με τον Κουτσούμπα και τον Καμένο κ.κ. Δραγασάκη και Κοτζιά.
Ταυτόχρονα όμως ας ξεκαθαρίσουμε την ουσία κυρία Γεννηματά και κύριε αυριανέ Πρόεδρε της ΝΔ.
Ότι ανεξάρτητα από το «τις πταίει» και πόσο, οι υπάρχουσες συντάξεις δεν γίνεται να μην περικοπούν σήμερα αν θέλουμε να συνεχίσουν να καταβάλλονται τα αμέσως επόμενα δύο χρόνια γιατί δεν βγαίνει ο λογαριασμός και περιμένουμε να το πείτε αυτό ξεκάθαρα, γιατί μόνο πάνω στο έδαφος της αλήθειας μπορείτε να θεμελιώσετε την αληθινά πατριωτική πολιτική συναίνεση που χρειάζεται η χώρα μας.
Γιατί σίγουρα ο λογαριασμός του Τσίπρα είναι απατεωνιά, αλλά ούτε κι ο δικός σας λογαριασμός έβγαινε γιατί ήτανε χωρίς τον ξενοδόχο, αφού βασιζόταν στην είσπραξη φόρων και άλλων εσόδων από το Κράτος που είχαν σχεδιαστεί στα χαρτιά, αλλά κατά ένα μέρος τους δεν υπήρχε καμία περίπτωση να πραγματοποιηθούν!
Ας μην κοροϊδευόμαστε.
Απλά η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επιδείνωσε δραματικά το ασφαλιστικό (και όχι μόνο) αδιέξοδο, υποχρεώνοντας σε άμεση ανάγκη νέας περικοπής και στις χαμηλές χορηγούμενες συντάξεις.
Άλλωστε δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ιδιαίτερα έξυπνος για να καταλάβει ότι η εισφορά 2% από τις κύριες και 4.5% από τις επικουρικές συντάξεις για την υγεία, που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ψήφισε και εφαρμόζει, συνιστά ήδη συντελεσμένη μείωση των συντάξεων χωρίς μάλιστα να πηγαίνει για την υγεία ούτε ένα ευρώ από αυτό το κονδύλι!
Τι θα μπορούσαμε λοιπόν να ελπίζουμε από ένα συναινετικό κυβερνητικό σχήμα;
α) Να περικοπούν προς το παρόν οι συντάξεις με κοινωνικά και όχι πελατειακά κριτήρια.
β) Τα επόμενα δύο χρόνια να μπορέσει να βάλει τα θεμέλια για την ανάπτυξη, για μεγαλύτερη απασχόληση και περισσότερες ασφαλιστικές εισφορές, με μείωσή τους αντί της καταστροφικής και αντιαναπτυξιακής αύξησή τους. Αλλιώς κάθε προηγούμενη γενιά θα φορτώνει τα δανεικά για τη διαφορά ανάμεσα σε ασφαλιστικές εισφορές και συντάξεις στην επόμενη που με τη σειρά της θα ζητάει αυτή τη διαφορά από… τους κουτόφραγκους.
Σα δεν ντρεπόμαστε!
ΟΙ ΥΠΟΓΡΑΦΟΝΤΕΣ
—————————-
- 1. Ένα εργαζόμενο (ακόμα) «παιδί» που έχει την τύχη να αμείβεται με 650 ευρώ το μήνα και καλείται να καταβάλει 950 ευρώ το μήνα για τη σύνταξη του μπαμπά του!
- 2. Ένας συνταξιούχος «μπαμπάς» που έχει την τύχη να συνταξιοδοτείται (ακόμα) με 950 ευρώ το μήνα απαιτώντας(!) να του τα καταβάλει το παιδί του που αμείβεται με 650 ευρώ το μήνα.