Το παρακάτω άρθρο αναφέρεται στον ισλαμιστικό φονταμενταλισμό και τις συγγενείς παραφυάδες του, και τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύουν για τη δυτική δημοκρατία. Ο φονταμενταλιστικός ισλαμισμός είναι μια θεοκρατική μουσουλμανική, θρησκευτική θεώρηση και πολιτική που συρρικνώνει τα ανθρώπινα δικαιώματα, κυρίως των γυναικών, αλλά και των σεξουαλικών μειονοτήτων, καταργεί την κοινοβουλευτική, πλουραλιστική κι ανοιχτή δημοκρατία, ενισχύει σε υπέρτατο βαθμό τους μωαμεθανούς «ιερωμένους», τους ιεροδιδάσκαλους και ιμάμηδες, δημιουργεί ένα υπερσυγκεντρωτικό, καταπιεστικό, δικτατορικό κράτος και μια ποδηγετούμενη, ανελεύθερη κοινωνία, επιβάλλει αυστηρότατη ηθική και πολιτικοθρησκευτική λογοκρισία και επεμβαίνει ακόμη και στον τομέα των τεχνών και της ψυχαγωγίας των πολιτών… Οι λεγόμενες ισλαμιστικές δημοκρατίες είναι  αυταρχικά, οπισθοδρομικά, θεοκρατικά και θρησκευτικοκρατικά καθεστώτα που ουσιαστικά βρίσκονται σε έναν πολιτικό μεσαίωνα και στον αντίποδα των κοινοβουλευτικών, φιλελεύθερων, δυτικών δημοκρατιών.

Να σημειώσουμε επίσης ορισμένα πράγματα σχετικά με τον ισλαμοαριστερισμό –ή ισλαμογκωσισμό–, στα γαλλικά islamogauchisme (μιας κι αυτό το ρεύμα πρωτοεμφανίστηκε στη Γαλλία), ο οποίος έχει επεκταθεί και στην Ελλάδα και διάκειται φιλικά προς τον φονταμενταλιστικό ισλαμισμό (1): Στις δυτικοευρωπαϊκές δημοκρατίες υπάρχει μεγάλος, υπαρκτός κίνδυνος από την εξάπλωση του ριζοσπαστικού ισλαμισμού και του αναπτυσσόμενου εξισλαμισμού μέσω των εκεί ισλαμιστών μουσουλμάνων. Τους συνεπικουρεί, περιέργως και παραλόγως, ο ισλαμοαριστερισμός. Ο ισλαμοαριστερισμός δεν είναι κάποια τεχνητή ιδεολογική κατασκευή των αστών(2), μα άλλη μια θλιβερή πολιτική πραγματικότητα, δημιουργημένη από την ακρο-αριστερά: Είναι οι ακροαριστεροί και ριζοσπάστες αριστεροί που συντάσσονται με τους ισλαμιστές και σαλαφιστές θεωρώντας απλοϊκά και σχηματικά πως όλοι μαζί "αγωνίζονται" εναντίον του δυτικού καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού. Στην πραγματικότητα και οι δύο αυτές αντισυστημικές πολιτικές δυνάμεις αγωνίζονται, στην Ευρώπη, εναντίον της πλουραλιστικής, φιλελεύθερης, ανοιχτής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, σε έναν παράλληλο και κοινό αγώνα. Ένα συναφές ιδεολογικοκοινωνικό πρόβλημα είναι πως σε αρκετές δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες δεν πραγματοποιείται η αναγκαία ενσωμάτωση κι αφομοίωση των αφρικανών και αράβων μεταναστών, ιδίως των νέων, που υποβοηθούμενοι κι από τα προβλήματα ρατσισμού που ενυπάρχουν, στρέφονται σε παράνομες και ανατρεπτικές, βίαιες μορφές αντίστασης κατά των δυτικών δημοκρατιών, επηρεασμένοι από τη ριζοσπαστική, φονταμενταλιστική  ισλαμιστική ιδεολογία.

 Ίσως ούτε η νεοσταλινική και νεοκομμουνιστική, ριζοσπαστική αριστερά, ούτε ο ριζοσπαστικός, σαλαφιστικός ισλαμισμός θα μπορέσουν να επικρατήσουν επί μακρόν, γιατί είναι οπισθοδρομικές, αντιδραστικές, αναχρονιστικές δυνάμεις εναντίον της κοινωνικής, πολιτικής και πολιτιστικής εξέλιξης και ανάπτυξης. Η πολυφωνική, κοινοβουλευτική, φιλελεύθερη δημοκρατία με επίκεντρο την Ευρωπαϊκή Ένωση, ελπίζουμε να μπορέσει να εξελιχθεί σε ένα πιο συνεκτικό πολυεθνικό σχήμα, για να επιζήσει  και να διανοίξει τον δρόμο της, προς μια πιο δημοκρατική και πιο ολοκληρωμένη, πιο ομογενοποιημένη και συντονισμένη πολιτικά και οικονομικά, Ευρώπη. Στη σημερινή συγκυρία της φονταμενταλιστικής ισλαμιστικής και σαλαφιστικής επιθετικότητας, υπάρχει μια έντονη κριτική από φιλοευρωπαίους, κεντρώους, φιλελεύθερους, σοσιαλδημοκράτες και άλλους δημοκράτες, πανεπιστημιακούς, πολιτικούς, δημοσιογράφους κ.α. για την κατάσταση της φιλοϊσλαμιστικής πολιτικής ορθότητας στην εκπαίδευση, στα ΜΜΕ, στον αριστερό πολιτικό κόσμο, στο ίντερνετ, στις συνοικίες, κ.τ.λ. Οι αριστεροί υπερασπιστές της φιλοϊσλαμιστικής πολιτικής ορθότητας, δεν μπορούν να επικαλούνται τον μαρξισμό, γιατί πρόκειται για δυο διακριτές πολιτικές μεθόδους και ιδεολογίες. Στην Ελλάδα, όμως, όπως στη Γαλλία, στις ΗΠΑ και αλλού, έχουν ήδη συναντηθεί στον ακρο-αριστερό χώρο, στον οποίο επικρατεί η εθελοτυφλία, η σχηματικότητα και η απορρόφηση/ενσωμάτωση στη «μεγάλη εικόνα» του αντιιμπεριαλιστικού, αντικαπιταλιστικού αγώνα των αντισυστημικών εξτρεμιστών της αριστεράς.

Κάποιοι φίλοι, σε μια συζήτησή μας, διατύπωσαν την απαίτηση να τοποθετηθούμε πολιτικά εναντίον του Ισραήλ. Τους απάντησα πως το να συνταχτούμε σιωπηρά, άνευ όρων και προϋποθέσεων, υπέρ του κομματιού του παλαιστινιακού πληθυσμού που καθοδηγείται υπογείως από την τζιχαντιστική ισλαμιστική Χαμάς, είναι μια τυφλή ανοησία. Η ίδια η Παλαιστινιακή Αρχή έχει ζητήσει –για να επικρατήσει η ειρήνη μεταξύ Παλαιστίνης και Ισραήλ– να αποχωρήσει η Χαμάς από τη Γάζα (στην οποία επικράτησε δικτατορικά με νόθες εκλογές το 2006 και δεν λέει έκτοτε να αφήσει την εξουσία) και να απελευθερώσει τους εναπομείναντες ομήρους της.