Ο Αλέξης Τσίπρας αυτοπαγιδεύτηκε πάλι στα λόγια και τις υποσχέσεις του. Θέλοντας και μη, πριν η πολυσυζητημένη του ιδέα σαπίσει εις τα εξ ων συνετέθη, οφείλει να βάλει μπροστά την έμπνευσή του ΠΡΙΝ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ 2027… Με αυτά τα δεδομένα, το πιο πιθανό σενάριο είναι ο Τσίπρας να αναγκαστεί να οικοδομήσει προεκλογικά –και βιαστικά– μια πολιτική παράταξη-ομπρέλα, κάτω από την οποία θα μπει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο δικός του πολιτικός σχηματισμός, οι τσιπρικοί της υπό διάσπαση Νέας Αριστεράς (Αχτσιόγλου, Χαρίτσης, Τζανακόπουλος, Ηλιόπουλος κ.α.), διάφοροι άλλοι που έφυγαν κατά τη διάρκεια των διασπάσεων του ΣΥΡΙΖΑ επί Κασσελάκη και μερικά ανικανοποίητα ορφανά του ΚΚΕ.
Ουσιαστικά, βασικό μέλημα για να πλασαριστεί καλά το κόμμα ή ο συνασπισμός υπό τον Τσίπρα, είναι να πάρει και μέρος του ΠΑΣΟΚ, στην καλύτερη περίπτωση το ΚΙΔΗΣΟ του Γιώργου Παπανδρέου. Όμως η εξίσωση με το ΠΑΣΟΚ είναι δυσεπίλυτη για τον Τσίπρα… Το ΠΑΣΟΚ και ειδικότερα ο πρόεδρός του Ν.Ανδρουλάκης δεν δέχεται να μπει υπό την καθοδήγηση του Τσίπρα και πράττει σωστά. Αυτός που θα ήθελε το επικίνδυνο άλμα της συνεργασίας με την αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ο Χ.Δήμας, όμως θα την ήθελε υπό τη δική του ηγεσία…
Ο Γ.Παπανδρέου, πέραν του να εύχεται τη συνεργασία με την αριστερά, είναι μάλλον απίθανο να εγκαταλείψει ξανά τον χώρο στον οποίο ανδρώθηκε, ως γιος του ιδρυτή του. Αυτό που πιθανά θα κάνει είναι να πιέζει εκ των έσω γι’ αυτή τη συνεργασία με την αριστερά και τον Τσίπρα. Έτσι, η συμπαράταξη Τσίπρα θα περιοριστεί πιθανότατα στους παλιούς πασοκοφερμένους, Ραγκούση, Ξενογιαννακοπούλου, Σπίρτζη, κ.α.
Πού ψαρεύει ο Τσίπρας; Είπαμε προηγουμένως πως ψαρεύει στον χώρο του ΠΑΣΟΚ, με την ελπίδα να πάρει κάνα-δυο γνωστά στελέχη του σοσιαλιστικού-σοσιαλδημοκρατικού χώρου. Υπολογίζουμε πως η προσπάθειά του δεν θα αποβεί επιτυχημένη. Η βασική δεξαμενή του Τσίπρα θα παραμείνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και η μισή Ελληνική Αριστερά. Μα θα αποσπάσει και ένα σημαντικό μέρος της εκλογικής πελατείας της Κωνσταντοπούλου, εκείνη που έχει μάλλον βαρεθεί τους επιθετικούς και κραυγαλέους λεονταρισμούς της αρχηγού της Πλεύσης Ελευθερίας. Γι’ αυτό άλλωστε η Ζ.Κωνσταντοπούλου κατηγορεί συνέχεια, με σχεδόν υβριστικό τρόπο, τον Αλέξη Τσίπρα…
Αυτός που δεν χωράει στο νέο πολιτικό σχήμα συνεργασίας του Τσίπρα θα είναι ο Π.Πολάκης. Γιατί εάν ο Τσίπρας επιμείνει να δώσει ένα καινούργιο άρωμα στη νέα συμπαράταξη, είναι σκανδαλώδες το να χρησιμοποιήσει ένα τόσο παλιωμένο και ξεπερασμένο υλικό σαν τον αψύ (μπρουτάλ), άκρως επιθετικό, καταγγελτικό και άτεγκτο Κρητικό, τον παλληκαρά της ορεινής Κρήτης. Μα με τους ανθρώπους της ριζοσπαστικής αριστεράς ποτέ δεν ξέρεις, είναι αδίστακτοι. Μπορεί, όμως, μέσα από αυτές τις διαδικασίες να προκύψει ακόμη και κόμμα Πολάκη.
Το δε εγχείρημα του Τσίπρα να παρουσιάσει κάτι νέο και δροσερό, με καινούργια και λαμπερή πολιτική όψη, είναι τρομερά δύσκολο να υλοποιηθεί. Γιατί απλούστατα δεν υπάρχουν τα νέα, φρέσκα υλικά. (Το να βρεθεί απ’ έξω ο Πολάκης, δεν αποτελεί δα καμιά επαναστατική επιλογή, μα κάτι το αυτονόητα λογικό). Ο Τσίπρας είναι, πλέον, ένας φθαρμένος, αριστερός, πρώην ηγέτης, που η θητεία και η διακυβέρνησή του δεν έφεραν τίποτε ιδιαίτερα θετικό, μόνο την παραλίγο έξοδο από την ευρωζώνη και την Ε.Ε., τα capital controls, τη συνεργασία και συγκυβέρνηση με τον πολύ δεξιό σοβινιστή Π.Καμμένο, το στήσιμο της σκευωρίας της Novartis, το τρίτο μνημόνιο, τον πολύ χαλαρό και επιεικέστατο ποινικό κώδικα, κ.τ.λ. Ο Τσίπρας έχασε τη φρεσκάδα του και το μυστήριο του αγνώστου που τον περιέβαλαν νέο και μεταβλήθηκε σε έναν αποτυχημένο αριστερό ηγέτη και πρώην πρωθυπουργό που, χωρίς να κάνει αυτοκριτική για τα μεγάλα λάθη του, έρχεται να μας πουλήσει πάλι την παλιά πραμάτεια του και την υποτιθέμενη δροσιά του. Μόνο που τώρα αυτή έγινε πολιτική μούχλα. Δεν ξεπλύθηκε και δεν λυτρώθηκε από τα πολλά, παρελθόντα λάθη του γιατί απλά ούτε τα παραδέχτηκε ποτέ και ούτε ζήτησε συγγνώμη, αναγνωρίζοντας θαρραλέα και υπεύθυνα πως έφταιξε γι’ αυτά. Ο Τσίπρας θέλει να του πούμε μπράβο που έστω την τελευταία στιγμή δεν έριξε τη χώρα στα βράχια (μετατρέποντας το όχι που υποστήριζε, του ψευδεπίγραφου κι ανεύθυνου δημοψηφίσματος που προκάλεσε, σε ναι) όπου την οδηγούσε δραματικότατα. Γι’ αυτό, παρόλο που είναι σχετικά νέος, δεν έχει κραταιό πολιτικό μέλλον.