Διάβασα τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή της επέτειο του Πολυτεχνείου, διάφορες χυδαιότητες, αναλήθειες και ανιστόρητους ισχυρισμούς, αλλά κυρίως μικρόψυχες κακίες για την «γενιά του πολυτεχνείου».
Ποιοι είναι αυτοί που τα γράφουν; Είτε κάποιοι που ούτε καν είχαν γεννηθεί τότε, είτε- ακόμη χειρότερο, αυτοί που σιώπησαν ή συνεργάστηκαν με τους χουντικούς όταν κάποιες χιλιάδες νέοι, κυρίως φοιτητές- και όχι μόνο- με δημοκρατικές ευαισθησίες και όνειρα για ελεύθερη και δημοκρατική Ελλάδα, αντιστάθηκαν στην δικτατορία.
Κατηγορώ τους πρώτους διότι δεν κάθισαν να μελετήσουν την σύγχρονη ιστορία και του τόπου τους, ούτε κατάλαβαν ποτέ πως η Δημοκρατία δεν είναι ποτέ δεδομένη και πρέπει να αγωνίζεσαι γι αυτήν, όποτε χρειαστεί. Κατηγορώ και τους δεύτερους, διότι δεν διδάχθηκαν ποτέ από τα λάθη τους, ούτε νιώθουν ενοχές για την δειλία τους ή την συνεργασία τους με αυτούς που έβαλαν στο γύψο τη δημοκρατία στη χώρα μας.
Ας δούμε, λοιπόν, τα ψεύδη περί μη ύπαρξης νεκρών.
Η Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών (με το εισαγγελικό πόρισμα του 1974–1975) και μεταγενέστερες έρευνες ιστορικών, όπως του Λεωνίδα Καλλιβρετάκη (ΕΚΚΕ), κατέληξαν πως οι τεκμηριωμένοι θάνατοι που σχετίζονται άμεσα με τα γεγονότα της 14–17 Νοεμβρίου 1973 είναι 24 νεκροί (επιβεβαιωμένοι με ονομαστική καταγραφή), αλλά και άλλοι 16 ανώνυμοι, και τουλάχιστον 2.000 τραυματίες.
Αυτός ο αριθμός περιλαμβάνει: πολίτες που σκοτώθηκαν εκτός του Πολυτεχνείου, στους γύρω δρόμους, θύματα από πυρά στρατιωτικών και αστυνομικών, θύματα που υπέκυψαν σε τραύματα λίγο μετά. Αναλυτικά τα ονόματα εδώ
Κακεντρεχείς ανοησίες περί «εξαργύρωσης»
Γέμισε το διαδίκτυο από ισχυρισμούς πως η «γενιά του Πολυτεχνείου», «εξαργύρωσε», τον αντιδικτατορικό της αγώνα με διάφορες θέσεις στην εξουσία της μεταπολίτευσης. Μάλιστα κάποιοι στοχοποιούν ιδιαίτερα την Μαρία Δαμανάκη για την οποία λένε πως για μερικές ώρες που εκφωνούσε από τον σταθμό του Πολυτεχνείου, ζει σήμερα πλουσιοπάροχα…
Από τους 33 φοιτήτριες και φοιτητές που συμμετείχαν στην Συντονιστική Επιτροπή Κατάληψης του Ε.Μ. Πολυτεχνείου το 1973, μόλις 4 εξελέγησαν βουλευτές, άλλοι 8 θήτευσαν σε κυβερνητικές-κρατικές θέσεις, ένας εξελέγη δήμαρχος, ένας διετέλεσε δημοτικός σύμβουλος και δύο αποτυχημένοι πολιτευτές.
Ας σκεφτούμε πόσοι άσχετοι, ανίκανοι και παλαιοκομματικού τύπου πολιτικοί πέρασαν από το Ελληνικό κοινοβούλιο, πόσοι από κυβερνητικές και άλλες θέσεις… Το μίσος όμως και η κακεντρέχεια στρέφεται κατά αυτών των νέων που έπαιξαν την ζωή τους τότε κορώνα- γράμμα και αντιτάχθηκαν στη χούντα, αγωνίστηκαν για την ελευθερία και τη δημοκρατία στη χώρα μας. Και όπως σημειώνει ο Λεωνίδας Καστανάς: « Άνθρωποι πολιτικοποιημένοι, ικανοί, με λόγο και σκέψη που αντιτάχθηκαν στην δικτατορία, μπήκαν μετά σε κόμματα και έγιναν στελέχη τους. Και αν δεν γίνονταν αυτοί ποιοι θα γίνονταν; Και λοιπόν; Αυτό αμαυρώνει την αντιδικτατορική τους δράση; »
Οι περισσότεροι, η συντριπτική πλειοψηφία της γενιάς του Πολυτεχνείου συνέχισαν τη ζωή τους εκτός πολιτικής, είχαν και έχουν λαμπρή επιστημονική και επαγγελματική καριέρα, στην Ελλάδα ή το εξωτερικό. Διακρίθηκαν και διακρίνονται για τα επιστημονικά και επαγγελματικά επιτεύγματά τους. Διότι είναι άνθρωποι με ανοιχτά μυαλά, βαθιά δημοκρατικοί και φιλελεύθεροι στη σκέψη, χωρίς παρωπίδες.
Ειδικά, για την Μαρία Δαμανάκη, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι κάνει εξαιρετική διεθνή καριέρα, με διεθνή αναγνώριση, όχι γιατί συμμετείχε στο Πολυτεχνείο, αλλά διότι είναι πολύ καλή επιστήμονας και τεχνοκράτης. Σήμερα, εργάζεται ως παγκόσμια Διευθύνουσα Σύμβουλος για τους Ωκεανούς στο "The Nature Conservancy".
Να προσθέσουμε και την περίπτωση του Σταύρου Τσακυράκη, ο οποίος είχε διατελέσει Γραμματέας της αντιδικτατορικής οργάνωσης «Ρήγας Φεραίος», μέλος τη Συντονιστικής Επιτροπής στο Πολυτεχνείο, συνελήφθη και βασανίστηκε στην ΕΑΤ-ΕΣΑ. Στην μεταπολίτευση ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς καθηγητές Συνταγματικού Δικαίου.
Όπως αναφέρει ο Αρίστος Δοξιάδης σε μια ανάρτησή του, έκανε κάποτε αίτηση για να γίνει βοηθός του Αριστόβουλου Μάνεση στη Νομική Σχολή. 'Όταν ρωτήθηκε από τον Μάνεση γιατί δεν αναφέρει στο βιογραφικό του τον ρόλο του στον Ρήγα Φεραίο και στο Πολυτεχνείο, είπε απλά: «Δεν το θεώρησα συναφές».
Αυτού του ήθους ήταν και είναι οι άνθρωποι της «γενιάς του Πολυτεχνείου».
Τέλος, είναι η γενιά αυτή που συνέβαλε ώστε να αποκτήσει η χώρα μας την καλύτερη και μακροβιότερη δημοκρατία που έχει η σύγχρονη Ελλάδα. Με τις παθογένειές της, αλλά Δημοκρατία