Η γνωστή παροιμία «από πίτα που δεν τρως, τι σε μέλει κι αν καεί» θα μπορούσε να αφορά και τις εσωκομματικές συγκρούσεις στον ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα για εκείνους που προέβλεψαν από πολύ καιρό, την ανεπίστρεπτη πορεία του σε «γλυστερούς» για την Αριστερά δρόμους και διαχώρησαν έγκαιρα την πολιτική τους διαδρομή χωρίς να επιστρέψουν ποτέ σε αυτόν. Ωστόσο, όταν την «πίτα» την έχεις ήδη πληρώσει πολύ ακριβά, όχι μόνο ως αριστερός αλλά και ως πολίτης της χώρας, συνειδητοποιείς ότι οι εξελίξεις στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν αφορούν μόνο τη βάση του αλλά την κοινωνία και τους πολίτες στο σύνολό τους.

Η ξαφνική δημοσκοπική εκτίναξη πολλών κομμάτων στα χρόνια της μεταπολίτευσης, δεν οφειλόταν στο πολιτικό τους όραμα αλλά, κυρίως, στο ότι κατάφεραν συγκυριακά να «εισπράξουν» τον συσσωρευμένο θυμό, τη δυσφορία αλλά και την ελπίδα των πολιτών. «Η αποκατάσταση της Δημοκρατίας» του Κωνσταντίνου Καραμανλή, η «Αλλαγή» του Ανδρέα Παπανδρέου και ο «εκσυγχρονισμός» του Κώστα Σημίτη ανταποκρίθηκαν στα αιτήματα των καιρών τους, ενώ, αντίθετα, κόμματα όπως η ΔΗΜΑΡ και το Ποτάμι για παράδειγμα, αποδείχτηκαν πολιτικά πυροτεχνήματα που διέψευσαν σύντομα τις προσδοκίες που γέννησαν. Στην κατηγορία αυτή ανήκει και ο ΣΥΡΙΖΑ, μόνο που, στην περίπτωσή του, η τραγική διάψευση της ελπίδας των πολιτών που τον εμπιστεύτηκαν χρειάστηκε να περάσει από τη σκληρή δοκιμασία της διακυβέρνησης.

Οι αντιπαραθέσεις μεταξύ των στελεχών και τάσεων που βλέπουν τις μέρες αυτές το φως της δημοσιότητας δεν είναι καινούργιες και δεν αφορούν την ουσία της φυσιογνωμίας και της πολιτικής κατεύθυνσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αφορούν κυρίως το μοίρασμα της κομματικής «πίτας» που, όπως δείχνουν τα πράγματα, θα είναι αρκετά μικρότερη μετά τις επόμενες εκλογές. Το πολυαναμενόμενο συνέδριο αντιμετωπίζεται κυρίως ως θέμα συσχετισμών που φαίνεται να ανησυχεί ιδιαίτερα την ηγεσία. Η αυτοκριτική συζήτηση για τα λάθη της διακυβέρνησης αλλά και της αμήχανης αντιπολίτευσης που ακολούθησε, παραπέμπεται συνεχώς στις καλένδες. Οι γνώμες των στελεχών διχάζονται σε ότι αφορά τη στήριξη του κομματικού τους οργάνου, όπως κατάντησε η ιστορική «Αυγή» της Αριστεράς, αλλά, την ίδια στιγμή, η ηθική και πολιτική στήριξη ενός δημοσιογράφου που τους εκθέτει προκλητικά, παραμένει αμέριστη.

Στο πλαίσιο των προσυνεδριακών διεργασιών, κατατέθηκε από τον Αλέξη Τσίπρα η δέσμη των προτάσεών του για «σεισμικές», όπως χαρακτηρίστηκαν δημοσιογραφικά, αλλαγές στη δομή και τη λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ισχυρισμός των εσωκομματικών του αντιπάλων ότι «με την εκλογή του Προέδρου από τη βάση το κόμμα θα αποκτήσει αρχηγικό χαρακτήρα» είναι εντελώς προσχηματικός γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι από καιρό καθαρά αρχηγικό κόμμα. Όπως είναι αίολος και ο ισχυρισμός των υποστηρικτών του ότι, με τον τρόπο αυτό, θα συνδεθεί άμεσα ο ΣΥΡΙΖΑ με την κοινωνία. Αφ’ ενός γιατί δεν θα ψηφίσει η κοινωνία αλλά τα μέλη και αφ’ ετέρου γιατί η επιχείρηση εγγραφής νέων μελών απέτυχε παταγωδώς. Ο Αλέξης Τσίπρας θέλει απλά να βάλει τέλος σε πιθανές αρχηγικές φιλοδοξίες και να εξασφαλίσει την άνετη επανεκλογή του σε μια περίοδο που το καράβι αρχίζει να κλυδωνίζεται.

Ο λαϊκισμός των «αγανακτισμένων» έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και ο εναγκαλισμός του με τους - εντός και εκτός - «Καμμένους» τον διατήρησε σε αυτήν. Όσο ο εναγκαλισμός αυτός θα συνεχίζεται, τόσο πιο επώδυνο θα γίνεται το τίμημα του λαϊκισμού.

Το άρθρο δημοσιεύεται στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

Πηγή: www.tanea.gr