Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ - το πρώτο με το σχήμα «ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική συμμαχία» - που ξεκίνησε τις εργασίες του, δεν προσφέρεται για σοβαρές πολιτικές αναλύσεις ούτε και πρόκειται να διαταράξει την κομματική τάξη της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Δεν φάνηκε άλλωστε στην προσυνεδριακή περίοδο να υπάρχει τέτοια διάθεση, από καμιά πλευρά. Η πολιτική γραμμή θα επικυρωθεί πανηγυρικά από τους προεδρικούς, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, συνέδρους και ο μοναδικός υποψήφιος Αλέξης Τσίπρας θα επανεκλεγεί και τυπικά Πρόεδρος από τα κομματικά μέλη τον Μάιο.
Η περίοδος χάριτος στη σημερινή ηγεσία, από την εσωκομματική αντιπολίτευση, θα εξαντληθεί στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση εφ’ όσον ο στόχος για επιστροφή στην εξουσία δεν ευοδωθεί στην κάλπη. Μέχρι τότε, η αξιωματική αντιπολίτευση θα εξακολουθεί, ότι κι αν γίνει, να ζητάει εκλογές καθώς και να δίνει ασυλία στις απειλές του Πολάκη για το ύφος και το ήθος της «Δεύτερη φορά Αριστερά». Οι «ομπρέλες» της αμφισβήτησης θα παραμείνουν κλειστές, ακόμα κι όταν βρέχει, την ώρα που οι «προοδευτικοί σύμμαχοι» διαγκωνίζονται ακόμα και σε φιλοπουτινικές αναφορές. Η φράση «ευτυχώς που υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ ως ανάχωμα της Ακροδεξιάς» ξεπλένει την περίοδο Καμμένου και προετοιμάζει για μια νέα αντίστοιχη, αν βρεθεί άλλος πρόθυμος.
Σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες θα διεξαχθεί το συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής τον επόμενο μήνα. Ο Νίκος Ανδρουλάκης που εξασφάλισε πρόσφατα την πανηγυρική εκλογή του απέναντι στους συνυποψηφίους του από ένα ευρύτατο εκλογικό σώμα, καλείται να δώσει το σοσιαλδημοκρατικό στίγμα της πολιτικής του τόσο σε προγραμματικό επίπεδο, όσο στην ποιότητα της αντιπολίτευσης που ασκεί το κόμμα του. Οι προτάσεις που κατατίθενται από το Κίνημα Αλλαγής για τα κρίσιμα κοινωνικά προβλήματα, η καθαρή στάση του απέναντι στην εγκληματική εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία και, κυρίως, η αποκήρυξη του λαϊκιστικού αιτήματος για εκλογές «εδώ και τώρα» είναι δείγματα υπευθυνότητας.
Η «αυτοοργάνωση» ως σύνθημα του Συνεδρίου πρέπει να συνδεθεί με συγκεκριμένο όραμα, όπως ακριβώς τα μεγάλα συνθήματα με τα οποία ταυτίστηκε στο παρελθόν η διαδρομή του ΠΑΣΟΚ. Η «Αλλαγή» του Ανδρέα Παπανδρέου ανταποκρινόταν στο παλλαϊκό αίτημα για πολιτική και κοινωνική αλλαγή, ο «Εκσυγχρονισμός» του Κώστα Σημίτη ανταποκρινόταν στο αίτημα για μια σύγχρονη Ελλάδα στο κέντρο της Ενωμένης Ευρώπης. Η «αυτοοργάνωση» δεν μπορεί παρά να εκφράσει το αίτημα για την υπεράσπιση των δημοκρατικών θεσμών σε μια Ελλάδα της ανάπτυξης για όλους. Η δε νέα ονομασία, «ΠΑΣΟΚ-Δημοκρατική Παράταξη» όπως προτείνεται - δεν μπορεί παρά να εκφράσει την μετάβαση από το ΠΑΣΟΚ σε μια μεγάλη παράταξη των δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατίας και του φιλελεύθερου κεντρώου χώρου.
Ταυτόχρονα, το συνέδριο του ΚΙΝΑΛ πρέπει να τοποθετηθεί με υπευθυνότητα και στο θέμα της διακυβέρνησης της χώρας. Η περίοδος των αυτοδυναμιών φαίνεται να εξαντλείται και στη χώρα μας. Το παραδέχτηκε άλλωστε, έμμεσα έστω, και ο πρωθυπουργός μιλώντας για ενδεχόμενες συνεργασίες σε περίπτωση μη επίτευξης αυτοδυναμίας, θέση που, εφ’ όσον δεν είναι επικοινωνιακή, αναμένεται να επιβεβαιωθεί στο συνέδριο της ΝΔ, αρχές Μαίου. Δεν υπάρχει, προφανώς, σοβαρή πολιτική δύναμη που να αδιαφορήσει για τον κίνδυνο της ακυβερνησίας. Ωστόσο, δεν μπορεί μια κυβέρνηση συνεργασίας, εάν δοθεί τέτοια εντολή από την κάλπη, να σχηματιστεί με γνώμονα τη συμπλήρωση 151 βουλευτών. Προϋποθέτει μια απολύτως δεσμευτική προγραμματική συμφωνία στην οποία η Δημοκρατική Παράταξη θα πρέπει να έχει τη δική της, όσο γίνεται πιο ισχυρή, σοσιαλδημοκρατική συμβολή.
Δημοσιεύεται και στα ΝΕΑ
Πηγή: www.tanea.gr