Λένε ότι κάθε νέα κυβέρνηση έχει περίοδο χάριτος 100 ημερών. Όμως αυτό το διάστημα ανοχής δεν ισχύει όταν η κυβέρνηση που έχει προκύψει μετά τις εκλογές είναι του ίδιου κόμματος, το οποίο έλαβε εντολή ανανέωσης για δεύτερη θητεία. Λένε επίσης, ότι συνήθως, κατά τη δεύτερη αυτή θητεία και κυρίως προς το τέλος της, κάθε κόμμα που έχει την ευθύνη της διακυβέρνησης είναι “καταδικασμένο” να πέφτει συχνά σε λάθη, που με τη σειρά τους δημιουργούν την αίσθηση παραίτησης, η οποία τελικά, αργά ή γρήγορα, οδηγεί στην ήττα.
Ήδη κουρασμένοι
Με βάση, λοιπόν, τα παραπάνω, η δεύτερη κυβέρνηση Μητσοτάκη, όπως αυτή προέκυψε μετά τις κάλπες της 25ης Ιουνίου, δεν έχει το προνόμιο να απαιτεί περίοδο χάριτος, αφού είναι αποτέλεσμα ανανέωσης της εντολής. Ταυτόχρονα, καθημερινά καταβάλει... φιλότιμες προσπάθειες προκειμένου να μας πείσει ότι η “κατάρα” της δεύτερης θητείας, όχι μόνο υπάρχει, αλλά στην περίπτωσή της έχει δείξει ήδη τα σημάδια της.
Λάθη, μόνο λάθη
Είναι απίστευτα πρωτοφανές πόσα λάθη μπορεί να κάνει μια κυβέρνηση σε μόλις 50 μέρες. Και μάλιστα τραγικά λάθη. Σαν να έχει ήδη παραιτηθεί από τη διαχείριση της καθημερινότητας, χωρίς ταυτόχρονα να έχει βρει κάποιο μεγάλο αφήγημα να καταθέσει. Σαν όλη αυτή η δυναμική που παρουσίαζε μέχρι πρόσφατα να μην ήταν τίποτα περισσότερο από μια “φούσκα” που έτσι απλά... έσκασε. Η “βιτρίνα” ενός δήθεν επιτελικού κράτους, την οποία βοήθησε να σταθεί όρθια και να σαρώσει στις εκλογές η ανυπαρξία αντίπαλου δέους και τώρα απλά ραγίζει, μέχρι να θρυμματιστεί.
Οι... αυταπάτες
Δεν είχαμε όλοι την αυταπάτη ότι οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη ήταν -και είναι- κάτι περισσότερο από ένα καλοφτιαγμένο αφήγημα, με πολλούς πρόθυμους αφηγητές που στην καλύτερη περίπτωση είχαν πιστέψει ότι υπερασπίζονται μια όντως φιλελεύθερη κυβέρνηση και στη χειρότερη απλά το επαναλάμβαναν μπας και το πιστέψουν οι ίδιοι και για να δικαιολογήσουν τις δικές τους πολιτικές μεταλλάξεις.
Το ορόσημο
Το αν η παρούσα κυβέρνηση θα καταφέρει να ολοκληρώσει τη νέα της θητεία είναι ακόμα άγνωστο. Ίσως όταν θα έχει φτάσει στα μισά της διαδρομής, είτε η κούραση είτε η έξαρση της αλαζονείας, να την οδηγήσουν σε πρόωρη αποδρομή, προκειμένου να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται. Ίσως πάλι καταφέρει να πάρει “ανάσες” με κάποιο μαγικό τρόπο, που αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε καν να φανταστούμε.
Αντίπαλο δέος
Εκείνο όμως που δείχνει επείγον είναι η άμεση ανάγκη δημιουργίας του αντίπαλου δέους. Η οικοδόμηση μιας εναλλακτικής, ρεαλιστικής, μεταρρυθμιστικής και πραγματικά προοδευτικής πρότασης διακυβέρνησης που θα μπορεί να σταθεί με θάρρος απέναντι στη σημερινή. Και οι ευθύνες των κομμάτων της κεντροαριστεράς να ανταποκριθούν στην πρόκληση αυτή είναι κάτι περισσότερο από μεγάλες.