Ποτέ δεν με εξέφραζαν τα άκρα. Με οποιοδήποτε επιθετικό προσδιορισμό. Ακροδεξιοί, ακροαριστεροί, ή ο προσφάτως ανακαλυφθείς όρος ακροκεντρώοι. Οι δύο πρώτοι είναι γνωστοί από τα παλιά. Για τους τελευταίους έγραψε ένα ενδιαφέρον άρθρο ο Γ. Πρετεντέρης

Χαρακτηριστικό όλων των παραπάνω κατηγοριών των ακραίων είναι ότι βλέπουν τα ζητήματα σε άσπρο–μαύρο, χωρίς αποχρώσεις και θεωρούν τις δικές τους ιδέες «μοναδικά σωστές» και τις αντίθετες ως επικίνδυνες ή προδοτικές. Έχουν δε την ικανότητα να βλέπουν την πραγματικότητα με τις στρεβλώσεις που τους επιβάλλει η ιδεολογική τους ταυτότητα. Να αγνοούν πχ. Ορισμένες πλευρές των γεγονότων επειδή δεν «βολεύουν» και να υπερτονίζουν άλλες, μη διστάζοντας ακόμη και να τις «προσαρμόζουν» στο ιδεολογικό τους περίβλημα.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό τους είναι πως παρά τις διακηρύξεις τους δεν ανέχονται μια κοινωνία με πολλές απόψεις και εκφάνσεις. Οι άλλες απόψεις δεν είναι απλώς διαφορετικές αλλά εχθρικές. Και δεν διστάζουν να  διχάζουν την κοινωνία σε «εμείς» και «αυτοί». Το ακούσαμε εξάλλου την περίοδο της κρίσης. Από τη μια πλευρά των ακραίων, αυτών με τον επιθετικό προσδιορισμό της αριστεράς.

Τι συμβαίνει, όμως με τους ακραίους του κέντρου; Αυτοί που αποκαλούνται ακροκεντρώοι;

Ο όρος «ακροκεντρώοι» είναι πραγματικά παράδοξος, και μάλλον αντιφατικός,  γιατί ο «κεντρώος» παραπέμπει σε μετριοπάθεια και συναινετικές θέσεις, ενώ το «άκρο» σημαίνει ακραία, απόλυτη ή δογματική στάση.

Ωστόσο, άρχισε να χρησιμοποιείται και στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια, όπως περιγράφει και ο Γιάννη Πρετεντέρης.

Πρόκειται για άτομα ή ομάδες  που προήλθαν από το «Αντι-Συριζα μέτωπο»  που δηλώνουν κεντρώοι, αλλά υπερασπίζονται τις θέσεις τους με ακραίο ζήλο και απόλυτο τρόπο. Δεν έχουν καμμιά διάθεση διαλόγου με όσους διαφωνούν μαζί τους ή διαφοροποιούνται από τις απόψεις τους. Τους τοποθετούν στους αντιπάλους, κυρίως της Αριστεράς ή στην καλύτερη περίπτωση «συνοδηπόρους» της Αριστεράς με την οποία, φυσικά δεν θεωρούν ότι αξίζει τον κόπο να διαλέγονται..

Αν και δηλώνουν υπέρ της ενότητας, στην πράξη διαιρούν την κοινωνία σε «λογικούς κεντρώους» και «επικίνδυνους ακραίους». Συχνά αναπτύσσουν ολόκληρο αφήγημα που δε διαφέρει στη δομή του και στα συμπεράσματά του από αυτή των ακραίων της Αριστεράς.

Θεωρούν πχ την Αριστερά ενιαία και δογματική, χωρίς τις διαφορετικές της εκφάνσεις και διαφοροποιήσεις

Συχνά αντιδρούν επιθετικά στην αμφισβήτηση όταν τους «πειράξεις» το αφήγημα τους και δεν διστάζουν να αντιστρέψουν το δίλημμα «ή εμείς ή αυτοί»

Εμφανίζονται ως υποστηρικτές της σταθερότητας του συστήματος, όπως αυτοί το εννοούν με υπερβολική επιμονή και χωρίς ανοχή σε κριτική, ακόμα και σε οφθαλμοφανή λάθη. Δικαιολογούν με ευκολία τα λάθη, χωρίς να αισθάνονται την ανάγκη να τα κριτικάρουν. Αντιθέτως, επιτίθενται σε αυτούς που εντοπίζουν λάθη του συστήματος και τους θεωρούν «αντισυστημικούς», κατατάσσοντάς τους στην ίδια κατηγορία με τους πραγματικούς αντισυστημικούς.

Μπορεί να εμφανίζονται ως φιλελεύθεροι, αλλά στην πράξη είναι εξίσου αδιάλλακτοι με τους «κλασικούς» ακραίους.

Σε μια δημοκρατική κοινωνία, οι ακραίοι είναι επικίνδυνοι, ανεξάρτητα από τον επιθετικό προσδιορισμό τους. Διότι Δημοκρατία σημαίνει συνύπαρξη των διαφορετικών απόψεων είτε αυτές εκφράζονται από άτομα, είτε από ομάδες. Αυτές, είναι εξάλλου οι κατακτήσεις του δυτικού πολιτισμού, που τον διαφοροποιεί από τους άλλους.