Το πρόσφατο πρωτοσέλιδο της Αυγής «H ελπίδα παραμένει αριστερά», με αφορμή τη συμπλήρωση δύο χρόνων συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ερεθίζει τα αντανακλαστικά των απανταχού αριστερών και προοδευτικών πολιτών. Κι αυτό διότι η σύμπραξη μιας Αριστεράς που αυτοσυστήνεται ως ριζοσπαστική με τη λαϊκίστικη ακροδεξιά είναι, αν μη τι άλλο, παράδοξη. Δεν στηρίζεται σε κάποιον αξιακό κώδικα. Ούτε θεμελιώνεται σε συγκεκριμένο πολιτικό και προγραμματικό πλαίσιο. Υπαγορεύτηκε από κοντόφθαλμες και μικροπολιτικές σκοπιμότητες, προκειμένου να εξυπηρετηθεί ο διακαής πόθος της αναρρίχησης στην εξουσία.
Πρωτίστως όμως, θέτει καίρια ερωτήματα ως προς τον χαρακτήρα και τον προσανατολισμό των κυβερνητικών επιλογών. Η ετερόκλιτη συμμαχία Τσίπρα-Καμμένου, κάθε άλλο παρά παραπέμπει σε αριστερές πολιτικές. Αντίθετα, αποτυπώνει τις αντιφάσεις, τις αντινομίες, τις αγκυλώσεις και τις ιδεοληψίες μιας αλλοπρόσαλλης διακυβέρνησης. Έτσι εξηγείται και η διαρκής αδυναμία της να ακολουθήσει συνεκτική και εύστοχη στρατηγική. Οι παλινωδίες της σε κρίσιμα ζητήματα, όπως η εφαρμογή του τρίτου, δικού της, Μνημονίου το επιβεβαιώνουν.
Με την προσφιλή τους τακτική «βλέποντας και κάνοντας», οι κυβερνώντες επιβαρύνουν περαιτέρω την οικονομία, διευρύνοντας τα αδιέξοδα της χώρας. Το πρώτο εξάμηνο του 2015 μιλούσαν για σκληρή διαπραγμάτευση με τα γνωστά αποτελέσματα: Φτάσαμε στα πρόθυρα εξόδου από την Ευρωζώνη. Αντίστοιχα και τώρα, κωλυσιεργούν με την αξιολόγηση, αδιαφορώντας για τις δυσμενείς συνέπειες. Δεν αντιλαμβάνονται ότι η αναβλητικότητα στην πολιτική έχει κόστος. Πόσω μάλλον όταν βρίσκεσαι σε δυσμενέστερη θέση.
Χρειάστηκε ο Σόιμπλε να υπενθυμίσει τα αυτονόητα: Ή υλοποιούμε το πρόγραμμα που υπογράψαμε ή θα μείνουμε χωρίς πρόγραμμα, άρα και χωρίς χρηματοδότηση. Η ετεροβαρής σχέση που διαμορφώθηκε με τους εταίρους και δανειστές οφείλεται στην απουσία στιβαρής στρατηγικής διαπραγμάτευσης. Δεν στοιχειοθετούν σταθερή γραμμή πλεύσης οι άστοχες και άσφαιρες κυβερνητικές ενέργειες. Απλώς χρησιμοποιούνται για λαϊκή κατανάλωση.
Μπορεί η Αυγή να υποστηρίζει ότι η «ελπίδα παραμένει αριστερά», ωστόσο η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ούτε αριστερή είναι ούτε προοιωνίζεται την ελπίδα. Η έλλειψη σχεδίου, μεθόδου και η απουσία ικανών πρωταγωνιστών σε καμιά περίπτωση δεν δημιουργεί ελπιδοφόρες προοπτικές. Εκτός κι αν η κομματική εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ υπονοεί και κάτι άλλο! Μήπως θέτει έμμεσα θέμα γενικότερου πολιτικού αναπροσανατολισμού, γνωρίζοντας ότι η συμπαράταξη με τους ΑΝΕΛ ενέχει τον κίνδυνο της πλήρους αλλοτρίωσης; Το βέβαιο είναι πως η «πρώτη φορά Αριστερά» αποδείχθηκε μια φρούδα ελπίδα, ακόμη μια αυταπάτη.