Ο πολιτικός ορίζοντας της κυβέρνησης μοιάζει να σκοτεινιάζει. Τα σύννεφα που έχουν σωρευτεί εξαιτίας της αδυναμίας της να διαχειριστεί τα καίρια προβλήματα της χώρας και της οικονομίας την παραλύουν. Οι αμήχανες, σπασμωδικές και νευρικές αντιδράσεις της το επιβεβαιώνουν. Χαρακτηριστικός είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει το μπλοκάρισμα της αξιολόγησης.
Μολονότι ο πρωθυπουργός βλέπει τα πρωτοφανή αδιέξοδα που δημιούργησε, δυσκολεύεται να προχωρήσει στις αυτονόητες ενέργειες. Το αποτέλεσμα; Καθίσταται όλο και περισσότερο ανήμπορος, χάνοντας τη δυνατότητα διορθωτικών κινήσεων. Στην πραγματικότητα δείχνει άβουλος και αδρανής. Είτε γιατί αποδεικνύεται δέσμιος των αγκυλώσεων και των ιδεοληψιών του. Είτε διότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες και τις απαιτήσεις της διακυβέρνησης.
Ό,τι και να ισχύει, το βέβαιο είναι πως ο ίδιος με τις αμφισημίες, τις αντιφάσεις και την αναποτελεσματικότητά του υπέσκαψε την προγενέστερη κυριαρχία του. Οι χαμηλές επιδόσεις του, η δυστοκία να πολιτεύεται εντός πραγματικότητας, η δυσχέρειά του να προσαρμοστεί στο ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον αντιστρατεύονται την πολιτική του ανθεκτικότητα. Έτσι η διαχειριστική του επάρκεια αμφισβητείται. Τα πολιτικά του αποθέματα συρρικνώνονται. Η ηγετικότητά του πλήττεται. Η δημόσια εικόνα του θολώνει. Η δραστική υποχώρηση της απήχησης και της επιρροής του, όπως εμφανίζεται σε όλες τις έρευνες της κοινής γνώμης, αποτρέπει την ανάκτηση του χαμένου εδάφους.
Ο Αλέξης Τσίπρας, υπερεκτιμώντας τα συγκριτικά του πλεονεκτήματα, θεώρησε πως από μόνα τους αρκούν για να παραμένει ισχυρός στο διηνεκές. Ωστόσο, η χαρισματικότητα, η αμεσότητα, η λαϊκότητά του, αλλά και το ότι εκπροσωπούσε το νέο και το άφθαρτο, υπονομεύτηκαν από την πρωθυπουργική του θητεία. Άλλωστε, το κυβερνητικό του έργο είναι ατελέσφορο. Δεν εδράζεται στην ανάγκη εξόδου από την κρίση. Αντιθέτως, αποσκοπεί στην ικανοποίηση ανομολόγητων κομματικών επιδιώξεων.
Παγιδευμένος ο πρωθυπουργός σε έναν ακραίο τακτικισμό, επιδίδεται σε απαίδευτες ενέργειες. Ακολουθεί πρακτικές έντασης εντός και εκτός Ελλάδας, θέλοντας να ενοχοποιήσει τους αντιπάλους του, τους εταίρους και τους δανειστές. Προσπαθώντας να συγκαλύψει την απουσία συγκεκριμένων αποτελεσμάτων, χρησιμοποιεί λόγο άκρως διχαστικό που αποπνέει νευρικότητα. Η έλλειψη στρατηγικής για τη χώρα είναι πασιφανής.
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ φαίνεται να βρίσκεται σε πλήρη διάσταση με τις πραγματικές ανάγκες του τόπου και της οικονομίας. Η κοινωνική και πολιτική ασφυξία, στην οποία περιήλθε το αλλόκοτο και ανερμάτιστο αυτό σχήμα, κατέστησε την κυβερνησιμότητά του ασθενική.