Λατινοαμερικάνικα δημοψηφίσματα

Γιώργος Σιακαντάρης 12 Μαϊ 2022

Διαβάζουμε ύμνους για το διεξαχθέν δημοψήφισμα στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Οι περισσότεροι αναλυτές τα είδαν όλα πολύ δημοκρατικά. Πάνω από 175.000 πολίτες προσήλθαν να ψηφίσουν ισχυρίζονται και επιβεβαίωσαν την κυριαρχία της σημερινής ηγεσίας. Στ' ότι όμως είχαμε ένα λατινοαμερικάνικο δημοψήφισμα λίγοι στέκονται. Σ' αυτό το δημοψήφισμα οι ψηφοφόροι έμαθαν το επίδικο ερώτημα δύο μέρες πριν από την ψηφοφορία και χωρίς αυτό να συζητηθεί σε καμία οργάνωση, πήγαν να ψηφίσουν. Δεν το λες και νίκη της εσωκομματικής δημοκρατίας αυτό. Ούτε υπήρξε καμία διαδικασία γνωριμίας των υποψήφιων συνέδρων με τα μέλη που θα τους ψήφιζαν. Επίσης τα μέλη του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ λίγες μέρες πριν από το συνέδριό τους δεν γνωρίζουν τις «Θέσεις» που θα ψηφίσουν σ' αυτό. Και εδώ τα περί διαλόγου στη βάση αποτελούν όνειρο μαγιάτικης νυκτός.
Την Κυριακή διεξήχθη ένα λατινοαμερικάνικο δημοψήφισμα. Ως τέτοια χαρακτηρίζονται τα δημοψηφίσματα στα οποία το αποτέλεσμα είναι εκ των προτέρων γνωστό και η μόνη σκοπιμότητά τους είναι η επιβεβαίωση της κυριαρχίας του επισπεύδοντος ηγέτη. Θεσμικό κόμμα θέλουν να γίνουν στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Προς το παρόν έγιναν σαν το μεξικανικό Θεσμικό Επαναστατικό Κόμμα, το οποίο κυβερνούσε επί 71 χρόνια διοργανώνοντας δημοψηφίσματα με προαποφασισμένα αποτελέσματα. Το επερχόμενο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, το προπαγανδιστικό και ανούσιο συνέδριο της ΝΔ, το αρχηγικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ένα κοινό σημείο. Την απουσία οιασδήποτε ιδεολογικής και πνευματικής ανησυχίας. Ολα στον βωμό των μηχανισμών. Συνέδρια με ελάχιστη ηθική ακεραιότητα και αυτοσεβασμό και καθόλου πνεύμαΣτα σημερινά κόμματα-καρτέλ ή κόμματα-σουπερμάρκετ κακώς ισχυρίζονται ορισμένοι ότι καταστέλλεται οποιαδήποτε διαφωνία και οποιαδήποτε ιδεολογική και πνευματική ανησυχία. Ουσιαστικά δεν υπάρχει κανείς να ενδιαφέρεται για κάτι τέτοιο. Αυτό δεν προμηνύει τίποτα καλό για το δημόσιο καλό. Δημόσιο καλό γίνεται το καλό του «ηγέτη» και των παρατρεχάμενών του, οι οποίοι καθόλου παραδόξως είναι παρατρεχάμενοι κάθε «ηγέτη». Αυτοί τοποθετούν τον εκάστοτε ηγέτη τους πίσω από μια τζαμαρία για να τον προστατέψουν από τα μικρόβια. Μόνο που μικρόβια εδώ είναι οι ιδέες. Βεβαίως και οι ηγέτες δεν θέλουν και πολύ να τους «πιστέψουν». Πόσω μάλλον αν και οι ίδιοι απέχουν από τον κόσμο των ιδεών και βλέπουν τον κόσμο των βιβλίων ως τον «έξω από εδώ». Οσον αφορά το τελευταίο στα καθ' ημάς εξαίρεση είναι μόνο ο κ. Μητσοτάκης. Αν και το ΠΑΟΚ ήταν το μόνο κόμμα που είχε τρεις πανεπιστημιακούς για αρχηγό. Ετσι όλα φαντάζουν ιδανικά μέχρι τη στιγμή που τα εκλογικά αποτελέσματα να αποδείξουν πως η μάχη γινόταν για «ένα αδειανό πουκάμισο».Επιστρέφοντας στο δημοψήφισμα και στο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ ας μη φανεί καθόλου παράξενο που σήμερα κάποιοι εκεί μιλούν για «ιερές παρακαταθήκες» του Ανδρέα Παπανδρέου. Από τη βεμπεριανή απομάγευση της πολιτικής πίσω στην ιεροποίησή της; Τελικά είχε δίκιο ο Ρομέν Ρολάν όταν έγραφε πως οι καλλιεργημένοι άνθρωποι «πρέπει να συνδυάζουν την αισιοδοξία της βούλησης με την απαισιοδοξία του πνεύματος», φράση πολυχρησιμοποιημένη από έναν άλλο μεγάλο Ιταλό, τον Αντόνιο Γκράμσι. Φράση που ισχύει και σε εποχές τέτοιων ανούσιων Συνεδρίων.

Πηγή: www.tanea.gr