Με τη φίλη και συνάδελφό μου Ντόρα Τ., ένα από τα πιο φωτισμένα πρόσωπα που βγήκαν από την Ανανεωτική Αριστερά, επικοινωνούμε πάντα σε «μεγάλες ανατροπές».
Μετά τη λύση λοιπόν που βρέθηκε στην απεργία πείνας Ρούτση, περίμενα το τηλεφώνημά της.
-Πώς νοιώθεις; Ήταν η πρώτη της ερώτηση.
- Μελαγχολία, απάντησα.
-Εγώ οργή, ανέβασε τους τόνους η Ντόρα.
Ποια ήταν η «μεγάλη ανατροπή», που πυροδότησε ταυτόχρονα μελαγχολία και οργή;
Στην υπόθεση των Τεμπών, έχει εκτυλιχθεί μία εξόχως περίεργη βιομηχανία μηνύσεων, καταγγελιών, αναφορών κ.λ.π. εναντίον όλων των παραγόντων της ανάκρισης.
Ακόμη και ο ανακριτής ή και εισαγγελείς υπήρξαν θύματα οργανωμένων διωγμών, με σκοπό να εκτραπεί η ανάκριση από τον θεσμικό της ρόλο.
Ήταν φυσικό λοιπόν να μηνυθούν και οι ιατροδικαστές, εφ’ όσον είχαν πράξει το καθήκον τους.
Και φυσιολογικά, με πράξη του αρμόδιου εισαγγελέα, η εναντίον τους μήνυση τέθηκε στο αρχείο, σύμφωνα με το άρθρο 43ΚΠΔ.
Από όπου, σύμφωνα με την ίδια διάταξη, ανασύρεται «μόνον όταν αναφαίνονται νέα πραγματικά περιστατικά ή στοιχεία ή γίνεται επίκληση αυτών….».
Εν προκειμένω λοιπόν, κανένα απολύτως «νέο στοιχείο» δεν φέρεται να προέκυψε. Και, παρά την απουσία νέων στοιχείων, ανασύρθηκε η υπόθεση, για αλλότριους λόγους: προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως πρόφαση για την εκταφή νεκρού.
Έτσι ώστε να ικανοποιηθεί το αίτημα απεργού πείνας, χωρίς όμως να διακοπεί η διαδικασία που οδηγεί στην κύρια δίκη.
Και περιέργως, αυτό αντιμετωπίστηκε με απόλυτη ρηχότητα. Ως μία έξυπνη απάντηση της δικαιοσύνης στους «μηχανικούς του χάους», που επιδιώκουν να μη διεξαχθεί η δίκη για τα Τέμπη.
Ότι, με άλλα λόγια, υπηρετήθηκε ένας «ανώτερος σκοπός»: να μη δοθεί πρόφαση στις ορδές του μίσους να διαλύσουν τη χώρα.
Ουδείς όμως διανοήθηκε ότι αυτό αποτελούσε ταυτόχρονα πρωτοφανή ήττα για την ίδια την ιδέα της δικαιοσύνης. Με θύματα τους ιατροδικαστές. Οι οποίοι χρησιμοποιήθηκαν εργαλειακά, ως «θεσμικό παρανάλωμα», στην υπηρεσία του «ανώτερου σκοπού».
Ενώ, όπως μας δίδαξε η Χάννα Άρεντ, περιγράφοντας τη δίκη του Άιχμαν, «..ακόμη και ο πιο ευγενής “ανώτερος” ή “απώτερος” σκοπός …το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αποπροσανατολίσει από το βασικό έργο: την απόδοση δικαιοσύνης».
Η Δίκη, με άλλα λόγια, είναι πνευματικό επίτευγμα, για το οποίο, στο ερώτημα τι σκοπό εξυπηρετεί, υπάρχει μία απάντηση: την απονομή της δικαιοσύνης.
Γι’ αυτό ακριβώς, όχι μόνον δεν επιτρέπεται οι άνθρωποι να χρησιμοποιηθούν σαν εργαλεία αλλά αντίθετα, έστω και αν έχουν οι ίδιοι ενεργήσει ως «γρανάζια» ενός μηχανισμού, ενώπιον της Δικαιοσύνης «τρέπονται» αυτόματα σε ανθρώπους. Και όχι το αντίστροφο, που σημαίνει αποανθρωποποίηση.
Αυτό που συνέβη δηλαδή, δεν ήταν έργο της Δικαιοσύνης. Ήταν η νίκη του τέρατος, που τριγυρίζει πάνω από τη χώρα. Και συνθλίβει και τη Δικαιοσύνη.
Το οποίο αποστρέφεται τους νόμους, περιφρονεί τα γεγονότα και τη λογική και υποτιμά τους θεσμούς, υποκρινόμενο ότι τους υπερασπίζεται.
Ώσπου εσχάτως, ενεργώντας με ηθική παραφροσύνη, χρησιμοποιεί ως τροφή τους νεκρούς, χειρίζεται σαν πιόνια συγγενείς νεκρών και καλεί σε έναν ανελέητο εσωτερικό πόλεμο εξόντωσης, ώστε να καταλήξουμε σε έρημο.
Για να γίνει τύραννος της ερήμου, αφού δεν μπορεί να γίνει τύραννος στην οργανωμένη Πόλη.
ΥΓ: Για την «ιστορική αλήθεια», η Ντόρα του άρθρου είναι η Ντόρα Τσικαρδάνη.
Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ: στις 9/10/2025