Οι υποχρεωτικές σεξουαλικές θωπείες σε γυναίκες υπαλλήλους δεν είναι κάτι κακό, αρκεί να τις κάνει το "μακρύ χέρι" του διπλωματικού εκπροσώπου κάποιου τριτοκοσμικού τυράννου, όπως ο "σύντροφος" Μαδούρο.

Ο δράστης της κακοποίησης μιας εργαζόμενης γυναίκας στο πανεπιστήμιο δεν είναι ο κακοποιός που χαστουκίζει, αλλά "ο φοιτητής" που συλλαμβάνεται επειδή είναι φοιτητής. Υπό έναν όμως όρο: Ότι έχει την κάλυψη κάποιας σταλινικής αγέλης (π.χ. ΑΝΤΑΡΣΙΑ, ΚΚΕ κλπ) και της "Εφημερίδας των Συντακτών".

Οι κακοποιήσεις διαφωνούντων με τις κρατούσες σταλινικές απόψεις στον χώρο του πανεπιστημίου, δεν είναι εγκλήματα συμμοριών, αλλά "παρεμβάσεις".

Το ίδιο ισχύει και για την ευρύτερη κοινωνία. Αρκεί η "Εφημερίδα των Συντακτών" να "κακοποιεί" και την έννοια της κακοποίησης και να την εμφανίζει ως το αντίθετό της.

Η μαζική δολοφονία εργαζομένων και το κάψιμό τους ζωντανών επειδή δεν μετείχαν σε απεργία, δεν είναι καν γεγονός. Δεν πρέπει καν να μνημονεύεται!

Ακόμη και οι μολότωφ, όταν σκοτώνουν ή καίνε, δεν είναι πάντα για κακό. Διότι εξαρτάται από ποιά πλευρά είσαι.

Έτσι, για μία ακόμη φορά, επιβεβαιώνεται το λεχθέν: Ότι η ανθρώπινη ακεραιότητα, ενώ μπορεί να υπάρξει «κάτω από το κάλυμμα όλων των άλλων ελαττωμάτων», πεθαίνει με την υποκρισία. Γι' αυτό αναδεικνύεται σε «κορυφαίο ηθικό ελάττωμα».

Είναι ο λόγος για τον οποίο ισχύει πάντοτε η προειδοποίηση της Hannah Arendt: Μπορεί «.. το έγκλημα και ο εγκληματίας να μας φέρνουν αντιμέτωπους με την πολυπλοκότητα του ριζικού κακού, αλλά μόνον ο υποκριτής είναι πραγματικά σάπιος ως το κόκκαλο».