Πάνε χρόνια, όταν τα μέλη μιας παραθρησκευτικής οργάνωσης στις ΗΠΑ, «τρελαμένα» από τα οράματα επιτήδειου «προφήτη», οδηγήθηκαν στην εξής παραληρητική ιδέα: Ότι συγκεκριμένη ημέρα και ώρα, θα ερχόταν η συντέλεια του κόσμου. Όλη η ανθρωπότητα θα χανόταν, αφού η γη σχεδόν θα ξέρναγε τα έγκατά της στην επιφάνεια.
Οι μόνοι που θα σώζονταν από τον Αρμαγεδδώνα, ήταν οι πιστοί της θεότητας στην οποία πίστευαν τα μέλη της οργάνωσης. Μάλιστα, είχε προβλεφθεί και ο τρόπος της σωτηρίας τους: Την στιγμή ακριβώς της καταστροφής, θα κατέβαινε διαστημόπλοιο στον ευκτήριο οίκο τους, απεσταλμένο από τη θεότητά τους και θα τους έσωζε. Αρκεί την συγκεκριμένη ημέρα και ώρα, να ήταν εκεί. Και πήγαν όλοι.
Το συλλογικό αυτό παραλήρημα ήρθε σε γνώση μιας επιστημονικής ομάδας της οποίας κάποια μέλη, υποδυόμενα τους πιστούς, εισέδυσαν στην οργάνωση προκειμένου να μελετήσουν το εξής: Πώς θα αντιδρούσαν οι πιστοί, την στιγμή της διάψευσης της προφητείας.
Όταν λοιπόν οι χτύποι του ρολογιού σήμαναν την ορισμένη για την εκπλήρωση της προφητείας ώρα, ούτε καταστροφές είχαμε, ούτε σεισμούς και καταποντισμούς, ούτε βεβαίως ήρθε κάποιο διαστημόπλοιο. Η διάψευση δηλαδή της προφητείας ήταν ολοκληρωτική.
Και τότε παρατηρήθηκε το παράδοξο, που ονομάστηκε «γνωστική ασυμφωνία»: Η ίδια η διάψευση της προφητείας δυνάμωσε την πίστη τους σ’ αυτήν! Υποστήριζαν – με ενθουσιασμό μάλιστα – ότι η καταστροφή δεν ήρθε, διότι η θεότητά τους εισάκουσε τις προσευχές τους και έσωσε την ανθρωπότητα! Με άλλα λόγια, η διάψευση των δοξασιών τους, λειτούργησε ως επιβεβαίωσή τους! Έτσι, προσκολλήθηκαν περισσότερο στον «προφήτη» τους και άρχισαν με μεγαλύτερο ζήλο τον προσηλυτισμό στα πιστεύω που διαψεύστηκαν.
Η αναλογία με τα δικά μας, είναι εφιαλτική. Διότι η κοινωνία μας με την κρίση, συμπεριφερόμενη όπως τα μέλη της παραθρησκευτικής οργάνωσης, δηλαδή ως συλλογικό νήπιο, βρέθηκε σε μία κατάσταση παρανοϊκόμορφης πρόσληψης της πραγματικότητας. Βρέθηκε δηλαδή στη στιγμή, κατά την οποία η ιστορία συχνά καλεί «ψευδοπροφήτες» και τυχοδιώκτες να αναλάβουν δράση. Και αυτοί, όπως συμβαίνει με όλα τα αρπακτικά όταν μυρίζονται πτώμα, ανταποκρίθηκαν στην κλήση της και πρόσφεραν αφειδώς ό, τι ζητούσε ο «λαός».
Πρώτα απ’ όλα, συντονισμένοι με την ανάγκη της κοινωνίας να πιστεύει ότι είναι «ανεύθυνη για την ιστορία της», υπέθαλψαν αυτήν την ψευδαίσθηση. Και αμέσως μετά την εκμεταλλεύτηκαν, πείθοντας ότι η χώρα όχι μόνον δεν είχε οποιοδήποτε πρόβλημα, αλλά ότι όλα όσα μας συνέβαιναν ήταν «κόλπα» και «συνωμοσίες» των ξένων εχθρών και των ντόπιων συνεργών τους, οι οποίοι έφεραν τα μνημόνια και μαζί τη δυστυχία. Έτσι, πρόσφεραν την ευφροσύνη της απενοχοποίησης, αδιαφορώντας όμως ότι με τον τρόπο αυτό απέκλειαν ρητά κάθε αυτεπίγνωση.
Και αφού συντονιστήκαμε και εμείς μαζί τους, μας τρέλαναν στις επόμενες προφητείες: Πρώτα απ’ όλα, ότι η χώρα δεν χρειαζόταν οικονομία. Το πολύ – πολύ κανένα πανηγύρι, ως λαϊκή οικονομία. Αρκούσε δηλαδή για την ευδαιμονία μας, να πάει στα χέρια τους το δημόσιο ταμείο, οπότε θα επαναλαμβανόταν το θαύμα του εν Κανά γάμου και θα είχαμε όλοι λεφτά! Όμως, όπως όλοι οι προφήτες, ήταν και σ’ αυτό προβλεπτικοί. Έτσι, για την περίπτωση που δεν «έπιαναν» τα μάγια τους να γεμίσουν από μόνα τους τα ταμεία με λεφτά, η προφητεία προέβλεπε και εναλλακτική λύση: Οι προφήτες μας μπορούσαν να επιβάλουν στους ξένους να μας παρακαλάνε για να μας πληρώσουν. Αρκεί να το θέλαμε! Και όσο οι ψευδοπροφήτες τροφοδοτούσαν την κοινωνία με τέτοιες ψευδαισθήσεις, τόσο μεγάλωνε η αποδοχή τους. Ώσπου έγιναν και κυβέρνηση….
Και τώρα, που ήρθε η ώρα να πληρωθούν «τα λεχθέντα υπό των προφητών» – κυβέρνηση προφητών έχουμε άλλωστε – έρχεται και η διάψευση: Εξαιτίας τους η χώρα βρέθηκε σε πραγματική κόλαση. Διότι, το θαύμα του εν Κανά γάμου που προφήτευαν σε αντικατάσταση της οικονομίας, δεν έρχεται. Ενώ αυτοί κάνουν τη δουλειά τους, που είναι ερημοποίηση της οικονομίας. Και απ’ ότι φαίνεται, δεν έρχεται ούτε η εναλλακτική προφητεία. Γιατί οι άτιμοι οι ξένοι δεν μας παρακαλάνε για να μας πληρώσουν, όπως μας διαβεβαίωναν οι προφήτες μας. Μάλιστα οι άθλιοι ούτε καν φοβούνται, παρ’ ότι ο υπουργός μας της άμυνας, κάνει τα πάντα για να τους τρομάξει, αφού τη μία παίζει το έργο «ο καραγκιόζης πολεμιστής», την άλλη «ο καραγκιόζης στρατηγός» και την άλλη «ο καραγκιόζης αεροπόρος». Μάλιστα, αυτοί οι ανόητοι οι ξένοι βλέποντάς τον να αλλάζει στολές, νομίζουν πως εδώ έχουμε συνεχώς απόκριες και αντί να τρομάξουν και να πληρώσουν, γελάνε! Έτσι, στα χέρια των προφητών, η μόνη «αισιόδοξη» προοπτική που διανοίγεται, είναι να σέρνεται η χώρα σε μία αέναη παρακμή χωρίς τέλος, υπό την γενική ιλαρότητα και θυμηδία.
Κι εμείς, θυμίζοντας μέλη παραθρησκευτικής οργάνωσης, παρά την διάψευση των προφητειών, παραμένουμε προσκολλημένοι στους προφήτες μας και στις προφητείες τους. Μάλιστα, μαζί με τους προφήτες μας επινοήσαμε και δικαιολογίες για την διάψευση των προφητειών: Φταίει η διαπλοκή που δεν έπιασαν οι προφητείες, είπαμε μαζί τους! Και έχουμε ατράνταχτη και αδιάψευστη απόδειξη γι’ αυτό. Τους χρησμούς των προφητών μας πάνω στη διαπλοκή!
Που πάει να πει πως όλοι ξέραμε και ξέρουμε, ότι όλες οι προφητείες με τις οποίες πολιτευτήκαμε, ήταν τυχοδιωκτικά επινοήματα των «προφητών» μας. Έχουμε δηλαδή ευθύνη για ό, τι πιστέψαμε. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν υπάρχουν αθώοι πιστοί. Πόσο μάλλον όταν, όπως στην περίπτωση των προφητειών, επιλέξαμε τότε να τις πιστεύουμε κόντρα στην απουσία αποδείξεων και σήμερα συνεχίζουμε να τις πιστεύουμε, παρά την παταγώδη διάψευση.
Και η ευθύνη μας γι’ αυτά που πιστεύουμε είναι ακόμη μεγαλύτερη, διότι οι πράξεις μας προκύπτουν από τις πεποιθήσεις μας. Η πράξη μας δηλαδή να εκλέξουμε ως πρωθυπουργό τον κ. Τσίπρα ως κορυφαίο «ψευδοπροφήτη», ήταν προϊόν των δικών μας πεποιθήσεων. Άρα, ούτε προϊόν απάτης, ούτε αυταπάτης υπήρξε. Κυρίως μάλιστα ήταν προϊόν του συλλογικού μας ήθους, που έλεγε να πληρώσουν οι άλλοι. Και ας είναι και τα παιδιά μας. Γι’ αυτό και αποκτήσαμε, ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία μας, την κυβέρνηση που μας αξίζει. Επειδή λοιπόν «είμαστε υπεύθυνοι για την ιστορία μας», η ευθύνη για την καταστροφή είναι όλη δική μας. Μέχρι μάλιστα του σημείου να διακηρύξουμε: «Κάτω τα χέρια απ’ τον Αλέξη»!