«Για ποιο βιβλίο που δεν έγραψα ευχαριστώ τον θεό της λογοτεχνίας;» — απαντά η ποιήτρια Μαρία Τοπάλη.

Είκοσι χρόνια πριν θα απαντούσα πιθανότατα με φόρα και με θράσος, δακτυλοδείχνοντας το «κακό», το μισητό, το περιφρονητέο βιβλίο με όνομα και επίθετο. Και τώρα, θα πείτε, τι; Έχεις, μήπως, βάλει νερό στο κρασί σου; Δεν εννοώ αυτό. Αλλά, στο ενδιάμεσο, έχω γράψει και δημοσιεύσει μερικά και έχω διαβάσει πολλά, πάρα πολλά βιβλία, όχι πλέον από τη σκοπιά του ανθρώπου που φιλοδοξεί να γράψει, αλλά από τη σκοπιά του ανθρώπου που κοιμήθηκε ήδη κάμποσα βράδια με το τέρας. Όχι μόνο γράφοντας αλλά και μεταφράζοντας και βιβλιοκρίνοντας. Και ναι, μετακινήθηκα. Δεν μου βγαίνει πια αυθόρμητα, όπως διαπίστωσα επιχειρώντας να απαντήσω στο ερώτημα της Ελένης Κεχαγιόγλου και του dim/art, δεν μου βγαίνει καθόλου να πω «αυτό». «Στην πυρά». Τι συνέβη στο μεταξύ;

Εξακολουθώ να βρίσκω πολλά βιβλία μέτρια και αρκετά βιβλία κακά — βιβλία ποίησης, ιδίως, με την οποία καταγίνομαι πιο συστηματικά. Αλλά δεν φουντώνει πια μέσα μου εκείνος ο παλιός, νεανικός θυμός. Ίσως γιατί ακόμη και το κακό βιβλίο μού έχει γίνει πλέον αρκετά διάφανο ως προς τις προθέσεις και τη στόχευση. Και, από την άποψη αυτή, ακόμη και το κακό βιβλίο είναι, με τον τρόπο του, ενδιαφέρον — πέστε το αν θέλετε διαστροφή της ενασχόλησης.

Ο φόβος, όμως, του βιβλίου που δεν θα ήθελα να έχω γράψει είναι υπαρκτός. Και ελέγχεται παλιός. Η ιδέα ενός τέτοιου βιβλίου —τι λέω, ενός τέτοιου κειμένου!— μου προκαλεί κρύον ιδρώτα όταν πρόκειται η ίδια να βάλω ένα νέο πόνημά μου σε κυκλοφορία. Φοβάμαι όπως ο διάβολος το λιβάνι, το πρόχειρο βιβλίο. Το βιβλίο-που-δεν-είναι-έτοιμο-ακόμα.

Διαβάστε την συνέχεια στο Dimart