Πρέπει να είναι ιστορικά η πρώτη φορά που το σύνθημα «Ελλάς-Γαλλία-Συμαμχία» επιβεβαιώνεται με αντίστροφη μέχρι σήμερα κατεύθυνση, δηλαδή προηγείται η Ελλάδα και ακολουθεί η Γαλλία. Κι αυτό γίνεται στη χειρότερη για τη Γαλλία πολιτική και οικονομική συγκυρία. Την ώρα που η κρίση χτυπάει βροντερά την πόρτα της χώρας, μια ακόμα κυβέρνηση μειοψηφίας βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης.

Μετά από κάποιους μήνες στην εξουσία και αφού δεν μπόρεσε να αποσπάσει την πολιτική συναίνεση των αναγκαίων για την έγκριση του προϋπολογισμού της κοινοβουλευτικών δυνάμεων, η κυβέρνηση Μπαϋρού επιχειρεί ηρωική έξοδο περνώντας την ευθύνη των εξελίξεων στον Πρόεδρο Μακρόν. Η προειδοποίηση του Γάλλου Υπουργού Οικονομικών για πιθανή προσφυγή στο ΔΝΤ φαίνεται να γίνεται ολοένα και πιο απειλητική.

Ωστόσο, το ΔΝΤ δεν είναι το μόνο κοινό σημείο που θυμίζει το «Ελλάς-Γαλλία-Συμμαχία». Είναι δύσκολο να διαγραφεί από τη μνήμη των Ελλήνων η «μητέρα των μαχών» για την απόσυρση της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης του Τάσου Γιαννίτση που άνοιξε την κερκόπορτα των μνημονίων. Αυτή είναι η ουσία της αντίδρασης των Γάλλων που είναι έτοιμοι να θυσιάσουν το μέλλον της χώρας τους στο βωμό της κεκτημένης συνταξιοδότησής τους στα 62 χρόνια.

Σημασία δεν έχει αν οι Γάλλοι «αγανακτισμένοι» φορούν κίτρινα γιλέκα. Σημασία έχει ότι η χώρα τους κινδυνεύει να βρεθεί στο απόλυτο κυβερνητικό χάος, ανάμεσα σε μια Ακροδεξιά που διψάει για την εξουσία και ένα «Λαϊκό Μέτωπο» που φαντασιώνεται κοινωνικές ανατροπές. Και μαζί με τη Γαλλία κινδυνεύει να βυθιστεί στην αβεβαιότητα, ακόμα περισσότερο, το ευρωπαϊκό καράβι χάνοντας τη μια από τις δύο κινητήριες μηχανές του.

Θα υπάρξουν, τις κρίσιμες αυτές στιγμές, δυνάμεις που να σταθμίσουν την κατάσταση με γνώμονα το συμφέρον της χώρας τους; Θα καταφέρουν οι Σοσιαλιστές, γιατί περί αυτού πρόκειται, να περάσουν από το «Λαϊκό Μέτωπο» στο μέτωπο που μπορεί να κρατήσει τη Γαλλία όρθια; Θα μπορέσει η πατρίδα της φιλελεύθερης ευρωπαϊκής δημοκρατίας να βγει αλώβητη από το αδιέξοδο;