Δεν διάβασα ακόμα το βιβλίο του Galbraith με τίτλο «Welcome to the Poisoned Chalice».
Η συνέντευξή του όμως στην ιστοσελίδα DIEM25 είναι αρκετά διαφωτιστική για να καταλάβουμε πόσο κοντά στην ολοκληρωτική καταστροφή έφτασε η χώρα μας από την ημέρα που ένα επιτελείο σκληρών μαρξιστών-λενινιστών, με καθοδηγητές τον Γιάννη Δραγασάκη, τον Νίκο Κοτζιά και τον Γιάννη Βαρουφάκη και το δημαγωγικό ταλέντο του κυνικού front man Αλέξη Τσίπρα υφάρπαξαν «δημοκρατικά» την κυβέρνηση με την ψήφο του 18% του εκλογικού σώματος!
Ανάμεσα στα ερωτήματα που προκάλεσε το βιβλίο και οι διαφημιστικές συνεντεύξεις του συγγραφέα, κορυφαία θέση έχει το «ήξερε ή δεν ήξερε ο Αλέξης»;
Πρόκειται για ερώτημα κατευθυνόμενο από τον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα με σκοπό να θολώσει τα πραγματικά ερωτήματα που είναι:
- Πως η χώρα μας κατέληξε να έχει πρωθυπουργό έναν ΚουΚουΕδάκο που είτε δεν ήξερε ότι οι στενοί συνεργάτες του ετοίμαζαν πολιτειακή και συνταγματική εκτροπή, οπότε είναι ανόητος, είτε ήξερε, οπότε είναι αδίστακτος;
- Γιατί δεν τολμά-πρωθυπουργός είναι- να βγει δημόσια να διαψεύσει με ντοκουμέντα όσα γράφει ο Galbraith; Μήπως τον «κρατάει» ο Βαρουφάκης με στοιχεία ικανά να οδηγήσουν και τους δύο στο Ειδικό Δικαστήριο;
- Γιατί οι Δραγασάκης-Κοτζιάς αποφεύγουν από το 2015 την υψηλή δημοσιότητα, περιοριζόμενοι σε ρόλους παρασκηνιακής καθοδήγησης;
- Γιατί το στενό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ είχε προεπιλέξει τον πατενταρισμένο ακροδεξιό Καμένο και το προσωποπαγές κόμμα του για να κυβερνήσει τη χώρα;
- Ποιος ήταν ο πραγματικός λόγος αποχώρησης από το ΣΥΡΙΖΑ κάποιων από τα σκληρά πρώην στελέχη του ΚΚΕ που δημιούργησαν τη ΛΑΕ; Μήπως η «οπορτουνιστική» τακτική αναδίπλωσης Τσίπρα-Δραγασάκη-Κοτζιά, άρνησης να εφαρμόσουν «τα συμφωνηθέντα εντός στενού και ερμητικού πρωθυπουργικού κύκλου ερήμην Κοινοβουλίου Κομμάτων και Λαού»;
- Όσα τραγελαφικά έπραξε η Ζωή Κωνσταντοπούλου ως πρόεδρος της Βουλής, με κορυφαίο την κυκλοφορία μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο ξεκάλτσωτων αριστερών σούργελων, που σε διατεταγμένη υπηρεσία πληρώθηκαν για να βγάλουν ένα εκ των προτέρων αποφασισμένο «πόρισμα» περί επονείδιστου κρατικού χρέους, ήταν μέρος της προετοιμασίας του πραξικοπήματος ή peculiarity της Προέδρου;
- Γιατί και ως πότε ο Συνταγματικά και καθ’ ύλην αρμόδιος διακριτός πυλώνας της δικαστικής εξουσίας θα σφυρίζει αδιάφορα μπροστά στις αλλεπάλληλες συγκλονιστικές αποκαλύψεις και ομολογίες πραξικοπηματικών ενεργειών κατά της χώρας μας;
Και τέλος κάποια κομβικά ερωτήματα που θα πρέπει να συσχετίσουμε με τα παραπάνω και να αναζητήσουμε απαντήσεις το επόμενο διάστημα:
- Γιατί επελέγη τώρα η δημοσίευση του βιβλίου; Έχει κάποια σχέση με τη συγκυρία του Brexit και τον αέρα που αυτό έχει δώσει στην συνεργατική προσπάθεια ακροαριστεράς/ακροδεξιάς να διαλύσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση;
- Γιατί o Nigel Farage αποσύρεται από την Βρετανική πολιτική σκηνή (ενώ νίκησε!) αλλά δηλώνει ότι δεν παραιτείται από την έδρα του στο Ευρωκοινοβούλιο (για να κάνει τι εκεί;) και ποια είναι η σχέση του με την Τατιάνα Φέστερλινγκ, ηγετική φυσιογνωμία του νεοναζιστικού/ξενοφοβικού Πεγκίντα που την ίδια στιγμή κάνει περιπολίες στα σύνορα Βουλγαρίας-Τουρκίας με κουκουλοφόρους Βούλγαρους νεοφασίστες για να ανακαλύψει παράνομους μετανάστες, δηλώνοντας ότι προσπαθεί να ενοποιήσει την ευρωπαϊκή ακροδεξιά; https://www.24chasa.bg/novini/article/5618995
Το σημείωμα αυτό δεν φιλοδοξεί να δώσει απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα.
Ο συντάκτης του είναι ένας απλός άνθρωπος που προσπαθεί, όσο μπορεί, να διατηρήσει την αυτονομία της σκέψης του, τη δημοκρατική του υποχρέωση να διαμορφώνει τη δική του γνώμη και το συνταγματικό του δικαίωμα να την καταθέτει δημόσια.
Απευθύνεται στις ηγεσίες της δικαιοσύνης και στις ηγεσίες των κομμάτων του Ευρωπαϊκού τόξου και μέσα από τη διατύπωση των ερωτημάτων επιχειρεί να τις καλέσει να υπερασπισθούν το Πολίτευμά μας, τις Ατομικές μας Ελευθερίες, την Ανοικτή Αγορά και τις θεμελιώδεις μεταπολεμικές επιλογές της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού να ανήκει στη στρατιωτικοπολιτική συμμαχία του ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. 
Αυτές τέθηκαν σε δοκιμασία με τον αντιμνημονικό διχασμό, τον δεύτερο που επιβάλλει στην ελληνική κοινωνία η Αριστερά, μετά τον εμφύλιο διχασμό που επέβαλλε από το 1943, πριν ακόμα αποχωρήσουν οι Ναζιστικές δυνάμεις κατοχής από τη χώρα μας.
Αυτές κινδυνεύουν σήμερα.
Και αυτός είναι κίνδυνος ασύγκριτα μεγαλύτερος από το αν θα περικοπούν και πάλι οι συντάξεις μας, αν θα κολλήσει και πάλι η επένδυση στο Ελληνικό κι αν θα επιβληθούν και νέοι φόροι.
Γιατί όσα απ’ αυτά έγιναν επί της προηγούμενης κυβέρνησης ήταν αποτέλεσμα της αυτονόητης υποχρέωσής της προς εμάς τους ίδιους να εξαλείψει το κολοσσιαίο ετήσιο κρατικό έλλειμμα ύψους 25 δις ευρώ που δεν θα μπορούσε ποτέ να επιτευχθεί αν το ξεχειλωμένο από καταναλωτικά δανεικά και ψεύτικο ΑΕΠ δεν συρρικνωνόταν με φόρους και περικοπές κοντά στις πραγματικές παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, πράγμα που πέτυχε με άδικο τρόπο ως προς τον ιδιωτικό τομέα και εκτενέστερη χρονικά ύφεση από την προβλεπόμενη.
Αλλά πέτυχε και ήταν άθλος.
Και παρέδωσε τη χώρα στο ΣΥΡΙΖΑ με μικρό πρωτογενές πλεόνασμα, με δειλή αλλά πλήρως υποστηριζόμενη επάνοδο του κράτους στον φυσιολογικό δανεισμό από τις αγορές και με υποχρέωση μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής ύψους το πολύ 2 δις ευρώ σε βάθος τριετίας (mail Χαρδούβελη).
Η διαφορά της σημερινής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ από τις προηγούμενες είναι ότι η ραγδαία χειροτέρευση δεικτών και συνθηκών ζωής δεν είναι ανικανότητα, αλλά οργανωμένο σχέδιο οικονομικής κατάρρευσης της κοινωνίας ώστε να υπάρξει το κατάλληλο έδαφος κοινωνικής απάθειας και παραίτησης, αναγκαίο για την επιβολή ολοκληρωτικού καθεστώτος από σκληρούς Μαρξιστές-Λενινιστές.
Μοναδικός μας σύμμαχος μία ισχυρή Ευρωπαϊκή Ένωση αποφασισμένη να διαφυλάξει το πολιτικό και το κοινωνικό ευρωπαϊκό κεκτημένο απέναντι στην οργανωμένη επίθεση του σαρωτικού κύματος εθνολαϊκισμού που εκμεταλλεύεται ιδεολογικά δυσνόητες στην «εθνική» κοινή γνώμη παγκόσμιες οικονομικές ανακατατάξεις.
Ενός κύματος όπου πρόθυμα συμπράττουν μαύρες και κόκκινες φασιστικές αναβιώσεις.