Τις προάλλες, ο βανδαλισμός ήταν και πάλι παρών. Αυτή τη φορά το είδαμε στα ρεπορτάζ πολλών εφημερίδων και δικαίως. Έχει να κάνει με μια βαθύτατη έκφραση βίας, η οποία εκδηλώνεται με την αποκαθήλωση ιστορικών μνημείων που βρίσκονται σε δημόσια θέα και σχετίζονται με την ελληνική ιστορία. Κάτι παρόμοιο με ταλιμπανισμό-τζιχαντισμό-φασισμό-βιασμό, καφρίλα και παγκοσμιοποιημένη αλητεία, δεν ξέρω τι άλλα κοσμητικά να προσθέσω…
Μανία καταστροφής στο ναό τής Καπνικαρέας στην Ερμού και στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, ο αποκεφαλισμός τού αγάλματος της ηθοποιού Κυβέλης και ο μαύρος χρωματισμός στην προτομή του Κωστή Παλαμά και του Γρηγορίου Ξενόπουλου, έξω από το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων.
Εικόνες ντροπής. Συμφωνούν όλοι. Και λοιπόν; Ας είμαστε σίγουροι πως η πληγή αυτή, των βανδαλισμών σε δημόσια μνημεία, δεν πρόκειται να σταματήσει, γιατί απλούστατα, ο βανδαλισμός ως σύμπτωμα εδράζεται στην έλλειψη πολιτισμού, καθώς και στην απουσία σεβασμού τού δημόσιου χώρου και έχει δημιουργήσει «παράδοση» βιαιότητας, δίχως να μπορούμε να διαχωρίσουμε εύκολα την πολιτική ταυτότητα και προέλευση μιας τέτοιας μορφής βίας, η οποία στοχεύει στο γκρέμισμα ιστορικών και πολιτιστικών αξιών τού πρόσφατου παρελθόντος. Βρείτε τις εικόνες στο διαδίκτυο και θαυμάστε το… έργο τής περιφερόμενης αλητείας και των συμμοριών που καταστρέφουν τους δημόσιους χώρους, όπως και κάθε συλλογική μνήμη…
Πέρα όμως από τον θυμό που νιώθουμε για τους καταστροφείς της πόλης, τους οποίους «συναντάμε» απανταχού με πολυποίκιλες πράξεις (καταστροφές πινακίδων οδικής κυκλοφορίας, ρύπανση σε κάθε επιφάνεια τοίχων, ξήλωμα πεζοδρομίων για διαμαρτυρίες, καταστροφές καταστημάτων, σκουπιδαριό σε δρόμους και πλατείες, πλήρη ασέβεια σε ό,τι ονομάζουμε πόλη-πολίτη-πολιτισμό-συνύπαρξη). Εάν θελήσουμε να βρούμε αιτίες και ρίζες αυτής τής μόνιμης κακοδαιμονίας, που δεν παύει να «ανθοφορεί» μέσα στον κοινωνικό ιστό, θα βρούμε-πρωτίστως-παιδαγωγικές στρεβλώσεις και θα επικαλεστούμε και πάλι το εκπαιδευτικό μας σύστημα, τις ταξικές αντιθέσεις, τον πλούτο, τη φτώχια, δυσλειτουργικές οικογένειες, καθώς και άλλες παρεμφερείς αιτίες. Θα επαναλάβουμε, για άλλη μια φορά τις αναφορές μας στην τουρκοκρατία, την μεγάλη καθυστέρηση της χώρας και την απουσία διαφωτισμού, την περίπου αποικιακή εθνική μας ψυχοσύνθεση και άλλα πολλά στα οποία κάθε φορά επανερχόμαστε για να αιτιολογήσουμε (ή να δικαιολογήσουμε;) τέτοιους «συμπολίτες» μας.
Οι καταστροφές των μνημείων, στο κέντρο της Αθήνας, δεν είναι πρωτοφανής βιαιότητα. Σε σύντομο διάστημα δεν θα αποτελούν καν «είδηση» και θα περνούν στα αζήτητα. Θα λέμε: «ν’τάξει μωρέ και τι έγινε;»… Μια αποστροφή για τα πράγματα που μας πληγώνουν και δεν θέλουμε να τα βλέπουμε κατάματα. Τα μνημεία βάφτηκαν για να σπάσουν πλάκα οι καταστροφείς. Τα αποκεφάλισαν (!!!) με μπαλτάδες και βαριοπούλες «για την πλάκα» τους. Ιεροσύλησαν πάνω στην ιστορία «για την πλάκα» τους. Αδιαφόρησαν προς το κοινωνικό σύνολο «για την πλάκα» τους. Μια σύγχρονη θλιβερή εικόνα η οποία είναι βαθιά ριζωμένη, την ώρα που ο προοδευτικός κόσμος αδυνατεί βεβαίως να επιβάλλει σεβασμό στους Έλληνες τζιχαντιστές.
Τέλος, είναι αυτονόητο πως η βία κρύβεται με διάφορες μορφές στις ψυχές των ανθρώπων. Στοιχειώνει εκεί μέσα και δημιουργεί βαθύ σκότος, τόσο έρεβος που δεν μπορεί να συναντήσει ούτε καν τη στοιχειώδη κοινή λογική και γι’ αυτό λέμε πως είναι χαμένες ψυχές…
Δεν έχω λύσεις αναγνώστες μου. Αναφέρομαι στο θέμα δίχως σκέψη και πρόταση που να αντιμετωπίζει ένα τέτοιο πρόβλημα. Ο βανδαλισμός, ως ανθρώπινο σύμπτωμα, έχει πάψει προ πολλού να είναι μεμονωμένο συμβάν. Είναι ένα από τα μέγιστα κοινωνικά ζητήματα, τα οποία θρέφονται και ανδρώνονται από την παγκόσμια πολιτική αναρχία, που δεν θα σταματήσει ποτέ.