Είναι εντυπωσιακό! Η Εθνική Λυρική Σκηνή (ΕΛΣ) μετακομίζει επί τέλους στο Νιάρχειο ή αλλιώς Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (για συντομία, ΙΣΝ). Δεν χρειάζεται να αναρωτηθούμε τι σημαίνει μια τέτοια μετακόμιση, γιατί η απάντηση είναι αυτονόητη. Δεν αναφερόμαστε σε μια επιχείρηση, σε έναν Οργανισμό, σε μια… ΔΕΚΟ, αλλά σε έναν ζωντανό και δραστήριο μουσικό-θεατρικό-χορευτικό Οργανισμό, ο οποίος ασφυκτιούσε επί πολλές δεκαετίες (ήδη από τη δεκαετία τού ‘40 όπου και στεγαζόταν στο κτήριο Τσίλερ, την έδρα του Εθνικού Θεάτρου) στο κτήριο τής οδού Ακαδημίας 59, με τον νυν καλλιτεχνικό διευθυντή κο Μύρωνα Μιχαηλίδη από το 2014 στο τιμόνι της ΕΛΣ.
Έχω υποστηρίξει επανειλημμένως πως ένας καλλιτεχνικός Οργανισμός με πλήθος υπαλλήλων γραφείου, μεγάλου αριθμού μουσικών της ορχήστρας, της χορωδίας, του μπαλέτου, τεχνίτες και τεχνικοί των σκηνικών, των χώρων αποθήκευσης υλικών και φύλαξης οργάνων, συν άπειρες λεπτομέρειες που δεν φαντάζεστε, ένα τέτοιο γιγαντιαίο σώμα, για να μπορέσει να λειτουργήσει επαρκώς, χρειάζεται χώρους και συνθήκες εξειδικευμένα κατάλληλες, οι οποίες χρήζουν έως και επιστημονικής, ενδελεχούς αντιμετώπισης. Για παράδειγμα, η αποθήκη φύλαξης οργάνων χρειάζονται απαραίτητα κατάλληλο κλιματισμό-θερμοκρασίες, ώστε να μην υπάρξουν φθορές και ζημιές στα όργανα. Με βάση αυτό, αντιλαμβάνεται κανείς πόσες άλλες «λεπτομέρειες» χρειάζονται για να αντιμετωπιστούν τόσα πολυποίκιλα «μυστικά» μιας σύγχρονης κατοικίας πολυμελούς κεντρικής ορχήστρας.
Το πολυσύνθετο σύνολο του καλλιτεχνικού περιεχομένου τής Λυρικής Σκηνής λειτουργούσε πάντα σε αντίξοες συνθήκες. Μελετώντας κανείς την ιστορία της, θα διαπιστώσει πως, αρκετοί σπουδαίοι και αφιερωμένοι ήρωες διευθυντές, υπερέβησαν εαυτόν για να συντηρηθεί αυτό το οικοδόμημα, παλεύοντας με τα στοιχεία τής… φύσης (άγνοια, συντηρητισμός, γραφειοκρατία, υποβάθμιση της κοινωνικής προσφοράς, λαϊκίστικες αντιλήψεις των κυβερνήσεων κλπ), ένα τέρας που πάντα ορθώνεται μπροστά στην προσπάθεια και αντιπαλεύει την εύρυθμη λειτουργία των κανόνων.
Στην παρούσα φάση (ομολογουμένως τεταμένη και πιεσμένη οικονομικά και πολιτισμικά), ο μεγάλος… τιμονιέρης είναι ο εξαιρετικός μαέστρος και πολύ σκληρά εργαζόμενος ως διευθυντής, Μύρων Μιχαηλίδης. Σε μια συνέντευξή του, αναφερόμενος στη νέα πανέμορφη, πολύμορφη και σύνθετη στέγη τής ΕΛΣ, θυμάμαι πως είχε χαρακτηρίσει αυτό το μεγάλο εγχείρημα ως «Μια θρυαλλίδα πολιτιστικών εξελίξεων». Μου έμεινε αυτή η σκέψη του και τώρα, που το έργο τού νέου εμβληματικού κτηρίου του ΙΣΤ στο φαληρικό δέλτα το οποίο θα στεγάσει την ΕΛΣ, ολοκληρώνεται, αυτή η «θρυαλλίδα» είναι γεγονός!
Η μετεγκατάσταση της ΕΛΣ θα είναι πολλαπλώς και απόλυτα κοινωφελές έργο φτιάχνοντας νέα θεμέλια σε αυτό που λέμε «προοπτική»! Τόσο στο χώρο τής μουσικής και του σοβαρού θεάματος, όσο και στη σχέση του ευρύτερου κοινού με τις τέχνες και τον πολιτισμό.
Σε εποχές άνυδρες και αντικαλλιτεχνικές, με την ασθμαίνουσα και σκληρή πραγματικότητα επιβίωσης μεγάλων τμημάτων τού ελληνικού λαού, το αντίπαλο δέος, εκείνο το οποίο μπορεί να «αντισταθεί» δημιουργώντας, ο πολιτισμός, θα διαθέτει ακόμα ένα σπουδαίο εργαλείο δουλειάς! Ένα νέο μεγαλοπρεπή χώρο, με ένα ιστορικό λυρικό Θέατρο, μπαλέτο και Ορχήστρα, που διψά για δημιουργική συμμετοχή στους νέους καιρούς και θα προκαλέσει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Η σφραγίδα, το αποτύπωμα του μαέστρου Μιχαηλίδη και των συνεργατών του, θα μας προσφέρει ενδιαφέροντες καρπούς δουλειάς στο καινούργιο σπίτι.
Ελπίζω πως αυτή η νέα δύσκολη αρχή, που θα «πατήσει» πάνω στην παλαιότερη, θα βρει συμπαραστάτες κυβέρνηση, πολιτικό προσωπικό, κόμματα, φορείς, χορηγούς και κόσμο. Μια εθνικά… α-ταξική επανατοποθέτηση όλων μας…