“Ο ταλαντούχος Τομ Ρίπλεϊ είναι ένας φαινομενικά ευγενικός, φτωχός αλλά φιλόδοξος νεαρός, ο οποίος για να αποκτήσει αυτά που θέλει (άνεση, χρήματα και μια ερωτική ή έστω φιλική σχέση) είναι ικανός να σκοτώσει.
Η ιστορία εκτυλίσσεται στη δεκαετία του ’50 στην Ιταλία όπου προτιμούν να διασκεδάζουν και να περνούν άσκοπα τον καιρό τους αρκετοί πλούσιοι Αμερικανοί.
Εκεί θα φτάσει ο Τομ έχοντας αναλάβει μια περίεργη αποστολή: να πείσει έναν νεαρό Αμερικανό, τον Ντίκι να επιστρέψει στον πλούσιο πατέρα του. Γοητευμένος από την λάμψη της μποέμικης ζωής κοντά στον πλούσιο Ντίκι και την όμορφη φιλενάδα του, Μαρτζ, ο Τομ θα σκοτώσει τον Ντίκι όταν αντιλαμβάνεται ότι ο τελευταίος θέλει να τον απομακρύνει από κοντά του, βάζοντας μπροστά ένα σχέδιο για να πάρει την ταυτότητα του νεκρού και να ζήσει την γοητευτική ζωή του… ”
Αν στην αστυνομική ιστορία της Πατρίτσια Χάϊσμιθ αλλάζαμε απλώς τα ονόματα, θα είχαμε την ιστορία της πολιτικής ζωής του Ανδρέα Λοβέρδου. Βέβαια δεν νομίζω ότι ο σοσιαλιστής κος Λοβέρδος αυτά που ήθελε να αποκτήσει ήταν χρήματα ή μια ερωτική σχέση. Αυτός για μια πολιτική καριέρα ενδιαφέρεται.
Ο πρώην μεγαλοϋπουργός των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, που παρεξηγήθηκε ματα τις εκλογές του Ιουνίου 2011, που το τότε κόμμα του δεν έβαλε υπουργούς στην κυβέρνηση συνεργασίας, δηλαδή τον ίδιο, αφού υπηρέτησε πιστά, ως όφειλε βεβαίως, τις κυβερνήσεις στις οποίες συμμετείχε, ψηφίζοντας υπερασπιζόμενος με πάθος κάθε μνημονιακή ρύθμιση, αποφάσισε οτι ήταν καιρός να αλλάξει την εικόνα του και να φορέσει τον αντιμνημονιακό του μανδύα. Οι οβιδιακές του μεταμορφώσεις δεν έχουν βέβαια καμμία πρωτοτυπία, αφού αποτελούν την κλασσική συμπεριφορά ενος πολιτικού παλαιάς κοπής, απ αυτούς που διαθέτει σε υπερεπάρκεια η χώρα.
Επέλεξε όμως ταυτόχρονα με την αντίθεση του στο πρώην είδωλο του, τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, να επιτεθεί και στους 58, οχι βεβαίως για τις πολιτικές τους απόψεις, πράγμα θεμιτό, αλλά με χαρακτηρισμούς όπως “φορείς του “τίποτε“, “εκφραστές του “κανενός“, και άλλα γραφικά! Θα του θυμίσουμε ότι αν σε μια ζυγαριά τοποθετηθούν οι κοινωνικές και επαγγελματικές διαδρομές των 58, τότε χρειάζονται πάρα πολλοί σαν τον κο Λοβέρδο για να εξισορροπίσει. Το εκπληκτικότερο δε από τη δήλωση του είναι ότι είναι σίγουρος πως μας “διαφεύγει ότι λείπει ο κόσμος από αυτό “. Φαντάζομαι πως εννοεί από την κίνηση μας. Και φαντάζομαι επίσης πως το λέει σε αντιπαράθεση με το ποτάμι του λαού που ακολουθεί το νεοιδρυθέν κόμμα του!
Αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς το προσωπικό πολιτικό του αδιέξοδο, ως αρχηγός κόμματος. Ο ίδιος όμως ο κος Λοβέρδος δεν αντιλαμβάνεται ότι οι έλληνες πολίτες, ιδιαίτερα αυτοί που τοποθετούνται στο χώρο της κεντροαριστεράς, ακούν με εκκωφαντική αδιαφορία τις παλιομοδίτικες μεθόδους αντιπαράθεσης και τις προσωπικές αγωνίες των επαγγελματιών της πολιτικής, ιδιαίτερα όταν στις περιπτώσεις που κλήθηκαν να υπηρετήσουν τη χώρα μετρήθηκαν και βρέθηκαν ελλιποβαρείς. Εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι μια εναλλακτική διέξοδος από την κρίση και η ενότητα όλων των υπαρκτών δυνάμεων του χώρου!
Οι καλλιεργητές της ελληνικής Ελιάς ξέρουν καλά να αντιμετωπίζουν το δάκο!