Τo ΔΝΤ δημοσίευσε την έκθεσή του σχετικά με τις αστοχίες του προγράμματος και, ω του θαύματος, όλοι στην Ελλάδα δικαιώθηκαν! Η ΝΔ του κ. Σαμαρά γιατί είχε επισημάνει τις υφεσιακές επιπτώσεις του, το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου γιατί προχώρησε σε διορθωτικές παρεμβάσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί το είχε εξαρχής καταγγείλει ως εσφαλμένο και καταστροφικό, οι ΑΝΕΛ και η ΧΑ για τους ίδιους περίπου λόγους, και το ΚΚΕ γιατί έτσι κι αλλιώς κανένα καπιταλιστικό πρόγραμμα δεν μπορεί να σώσει την κατάσταση.
Το αβίαστο σχεδόν συμπέρασμα που συνάγει κυρίως η αντιπολίτευση για προφανείς λόγους είναι ότι δεν πρέπει να εφαρμοστεί ένα πρόγραμμα που οι ίδιοι οι συντάκτες του θεωρούν εσφαλμένο και αλυσιτελές και ότι οφείλει η κυβέρνηση να απαιτήσει αμέσως από τους δανειστές της την απόσυρσή του. Η ευκαιρία είναι πράγματι μεγάλη να φορτωθούν άλλοι την κρίση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας και να επανέλθει δριμύτερο το μόνιμο μοτίβο της εγχώριας πολιτικής: για όλα τα κακά που μας μαστίζουν φταίνε οι ξένοι που μας επιβουλεύονται και μας ζηλεύουν?
Η αλήθεια όμως είναι πολύ διαφορετική: η ανάγνωση της έκθεσης είναι πολυδιάστατη. Αν διαβαστεί προσεκτικά, μάλλον μας λέει ότι η κατάσταση της χώρας ήταν χειρότερη και επομένως τα μέτρα θα έπρεπε να είναι σκληρότερα. Μας λέει επίσης ότι η Δημόσια Διοίκηση αποδείχτηκε απείρως κατώτερη του αναμενομένου προκειμένου να εφαρμόσει κυρίως τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Μας λέει τέλος ότι επρόκειτο για πρωτοφανές εγχείρημα διάσωσης μιας προηγμένης χώρας με σκληρό νόμισμα.
Η τρικομματική κυβέρνηση οφείλει να αποφύγει την εύκολη διαφυγή επίρριψης των ευθυνών σε εξωγενείς παράγοντες. Αναγνωρίζοντας το υπέρογκο βάρος του δημόσιου χρέους, την ανάγκη της δημοσιονομικής προσαρμογής και αποδεχόμενη να σχεδιάσει και να αναλάβει την ευθύνη εφαρμογής ενός αναθεωρημένου αλλά φιλόδοξου προγράμματος ανασύνταξης του παραγωγικού δυναμικού της χώρας, οφείλει η κυβέρνηση να συνεχίσει αταλάντευτα τη σταθεροποιητική και μεταρρυθμιστική πορεία του τόπου.
Ομως και απέναντι στους εταίρους δεν πρέπει να παραμείνει σιωπηλή. Οφείλει να θέσει το ζήτημα αναδιάρθρωσης του χρέους, είτε με τη μεταφορά των 50 δισ. της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών στον ΕΜΣ, είτε με τη δραστική μείωση του επιτοκίου, είτε με το κούρεμα των ομολόγων που διακατέχουν οι κεντρικές τους τράπεζες, είτε, στην καλύτερη περίπτωση, συνδυαστικά. Να απαιτήσει επίσης αναπτυξιακές πρωτοβουλίες και ένεση ρευστότητας στην οικονομία. Με πειθώ και όχι με τσαμπουκά. Πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι για τα χάλια που βρέθηκε η Ελλάδα το 2010 ευθυνόμαστε κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, εμείς. Και ότι αυτό έχει κόστος.