Η δεύτερη κυβέρνηση της ΝΔ πέρα από τις αρχικές ατυχίες της (ακραίες πυρκαγιές και πλημμύρες), χωρίς το αναισθητικό της πανδημίας και το προκάλυμμά της Ουκρανίας, δείχνει ήδη στο α εξάμηνο της θητείας της αυτό που ήταν αισθητό ήδη απ το 19. Παρα την ιστορική ευκαιρία της συγκυρίας εξόδου από την δεκαετή κρίση και τις υψηλές προσδοκίες επανεκκίνησης ,αδυνατεί εγγενώς να θέσει τα θέματα των τόσο αναγκαίων μεταρρυθμίσεων. Μετα την άγονη και τοξική περίοδο Σύριζα ,η εμπειρία απ τα μνημόνια ,τις οικονομικές στρεβλώσεις και τις πολιτικές μας αποτυχίες δεν φαίνεται να προκαλεί μια ιεράρχηση και δρομολόγηση σε μείζονες προτεραιότητες ανάκαμψης .Με δεδομένη την υπερδραστηριότητα του πρωθυπουργού για προσέλκυση επενδυτών, την αναμενομένη αναβάθμιση της επενδυτικής βαθμίδας και κυρίως τους ήδη εισρέοντες πόρους του ευρωπαϊκού ταμείου ,η ανάπτυξη φαίνεται να εκχωρείται στον μόνιμα ευνοούμενο μεγάλο επιχειρηματικό και τραπεζικό χώρο Πουθενά δεν φαίνεται κάποιος σχεδιασμός και δρομολόγηση του μετασχηματισμού του πελάγους των μικρομεσαίων επιχειρήσεων ,την στήριξη της περιφέρειας και την συστηματική προσπάθεια αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου.
Ταυτόχρονα παρακάμπτεται κάθε αναδιάρθρωση του δημόσιου χώρου-κεντρικής και γενικής κυβέρνησης - για να αποφευχθεί η σύγκρουση με παρωχημένες αλλά ισχυρές συντεχνίες . Υπουργοί ανόρεκτοι και άτολμοι χωρίς πρόγραμμα διαχειρίζονται τα τρέχοντα, βαπτίζοντας διεκπεραιώσεις και αυτοματισμούς σε «μείζονες αλλαγές» ,λύνοντας διαρκώς ανώδυνα προβλήματα γραφειοκρατίας χωρίς ορίζοντα και προοπτική, χωρίς ένα έστω μεγάλο στόχο .Έτσι στο Υπ. Οικονομίας το φορολογικό εισάγεται φοβικά και εξαντλείται σε προστριβές με κάποιες ομάδες προνομιούχων ,»τα κακομαθημένα παιδιά της ιστορίας» δεκαετιών, χωρίς πλαίσιο εθνικού διαλόγου για ευρεία προοδευτική φορολόγηση σε αναζήτηση μείζονος ανακατανομής και όχι ευκαιριακής διάχυσης πλεονασμάτων με παςς. Η μη διάκριση στη σχέση και λειτουργία του χώρου του κεφαλαίου με τον κόσμο της εργασίας ,ρευστοποιεί τα όρια των ευνοημένων από τους αδικημένους και ασθενέστερους. Το Εσωτερικών εχει σιγήσει μετα τις αυτοδιοικητικες εκλογές και εξαντλείται στο θέμα επιλογής διοικητών του δημόσιου ,ενώ το Παιδείας αναγγέλλει το βαθυστόχαστο «αλγοριθμικό, ανοικτό» σχολείο ετοιμάζοντας τα κλειστά ιδιωτικά πανεπιστήμια, Στο Υγείας η πρωτοβάθμια δεν βρήκε ακόμα βηματισμό, το ΕΣΥ κακοδιοικείται παρα τις σπασμωδικές παρεμβάσεις σε κάποια νοσοκομεία ,η υποχρηματοδότηση και υποστελεχωση είναι η μόνιμη έγνοια του δημοσίου ,ενώ ανενόχλητος και ανεξέλεγκτος επελαύνει ο ιδιωτικός τομέας ( 40%!! δαπανών υγείας).Το Μάξιμου ,πληθωρικό, πολύ επικοινωνιακό, προσπαθεί να συντονίσει όλα αυτά τα αποσπασματικά βήματα χωρίς ένα στέρεο και προφανή ειρμό ,ένα σχέδιο συνεκτικό, ένα εθνικό προταγμα πέρα από τον ομιχλώδη «πολυδύναμο εκσυγχρονισμό «που χωρά τα πάντα ,ακόμα και μεταγραφές
Ωστόσο η δαιμονοποιηση της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού προσωπικά με την μονότονη επίκληση της αλαζονείας σε κάθε φράση και για κάθε πράξη ,ακυρώνει την λειτουργία της αντιπολίτευσης εκτρέποντας την σε άκριτο και άκρατο αντικυβερνητισμο επι παντός. Ένα καθημερινό κυνήγι καλής και ανώδυνης αντιπαράθεσης διανθισμένης με δημόσιες ατάκες και εξυπνακισμους μιας χρήσης , υποκαθιστά την πολιτική διαπάλη επιχειρημάτων ουσίας και κυρίως την σωστή ανάδειξη προτεραιοτήτων .Δέσμες προτάσεων γενικολόγων και αποσπασματικών εκτοξεύονται χωρίς καμμιά ουσιαστική εσωκομματική επεξεργασία ,καμμιά αντιστοίχιση με το κοινωνικο, καμμιά εσωτερική διεργασία σύγκλισης απόψεων και παραγωγής καινοτομιών. Στα συστημικά ΜΜΕ ο «συγκλονισμός» κ η διαρκής διεκτραγώδηση, μικροθεματων και μικρόκοσμων ,η υπόγεια αναμόχλευση του θυμικού σαν καταφύγιου αδικημένων ,το μίξερ μικρών και μεγάλων θεμάτων «ατάκτως ειρημένων» ,εντείνουν την σύγχυση και συσκοτίζουν την ουσία ,που συχνά διαφεύγει. Η δημοκρατία μας έτσι γίνεται επιφανειακή, καθώς τα καθημερινά επιφαινόμενα παραπολιτικά κυριαρχούν στην δημόσια σφαίρα που πια δεν ενώνει σε κοινούς τόπους για το εθνικό και το μέλλον αλλά εξαντλείται σε διελκυστίνδα εντυπώσεων. Η αντιπολίτευση οφείλει να δουλέψει για την συστηματική ανασύσταση μιας εθνικής προοπτικής όπου τα διδάγματα της οδυνηρής δεκαετίας δεν εξαντλούνται σε επιδιορθώσεις αλλά απαιτούν γενναίες πορείες ρήξεων .Δεν είναι ο Μητσοτάκης η μήτρα του κακού αλλά η εγχώρια δομή ισχύος των ευνοημένων ομάδων και κέντρων που παλεύει να επανέρθει στα κεκτημένα της ανακτώντας απώλειες, με ένα τεράστιο roll back νέων ανισοτήτων και στρεβλώσεων. Η διαμάχη στις μικρές χώρες σαν την πατρίδα μας θα είναι μόνιμα για το πιλοτήριο και την αυτόνομη εθνική προοπτική, θα είναι μόνιμα για μια συνολική αναπτυξιακή δυναμική