1-Η σταθερή στήριξη της χώρας από τους σοσιαλδημοκράτες εταίρους στην ΕΕ ( Ολαντ, Ρεντζι, Πιτελα και πιο πρόσφατα Μακρόν ) έχει προκαλέσει την ρεαλιστική «διολίσθηση» «του πρωθυπουργού προς την δική τους ομάδα. H σοσιαλδημοκρατική πολιτική ωστόσο καταξιώθηκε μεταπολεμικά , απ τον Βιλλυ Μπραντ, τον Πάλμε τον Μιτεράν και Γκονζάλες αλλά τους πρόσφατους Λαφοντεν, Σρεντερ, Μπλερ και Ζοσπέν, απ την κυβερνητική της αποτελεσματικότητα στην λειτουργία του κράτους, την ανακατανομή του πλούτου και την μείωση των ανισοτήτω. Με την ενότητα και συμμετοχή ευρύτατων στρωμάτων εργαζομένων , έγινε δυνατή η επίτευξη ρήξεων και συναινέσεων στην πραγματοποίηση προοδευτικών μεταρρυθμίσεων και όχι μόνο κινήσεων προσαρμογής στην αγορά –Στην ιδιόμορφη εγχώρια εμπειρία, το Πασοκ, κύριος εκφραστής της κέντρο -αριστεράς την ίδια περίοδο, ένωσε για πρώτη φόρα μεταπολεμικά την κοινωνία, πυροδοτώντας ωστόσο τον λαϊκισμό, (περίοδος Α.Παπανδρεου).
Η περίοδος Κ.Σημιτη την μεταμόρφωσε κυριολεκτικά, με ένα παρατεταμένο μεταρρυθμιστικό διαρκές – ΟΝΕ, μεγάλα έργα, Κύπρος, Ολυμπιακοί αγώνες – αλλά ανέχτηκε η και εξέθρεψε σημαντικές στρεβλώσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι δυο μεγάλες αντιπαραθέσεις στην τελευταία προ κρίσης περίοδο (00-04) ήταν η σύγκρουση με τις συντεχνίες για το ασφαλιστικό (80% του χρέους ) και η ρήξη για τις ταυτότητες, με τον σκληρό πυρήνα του εσωστρεφούς και αμυντικού εθνικισμού (της επόμενης, ανέμελης, καραμανλικής περιόδου)
2- Αντίθετα από αυτήν την εμπειρία, η τωρινή κυβερνητική πολιτική , με την διαμετρικά αντίθετη πρακτική της, δεν φαίνεται να προκρίνει ούτε την επίτευξη συναινέσεων ούτε την αποτελεσματικότητα των ασκούμενων πολιτικών. Είναι μόνιμη η αντιπαράθεση και σύγκρουση εφ όλης της ύλης στην οικονομία καθιστώντας αδύνατη και την ελάχιστη σύγκλιση με την αντιπολίτευση ακόμα και σε θέματα προφανούς εξορθολογισμου. Αλλά και στους άλλους τομείς της κυβερνητικής δραστηριότητας προέχει η ονομαστική καταγραφή της «πρώτης φοράς αριστερά» παρά η προσπάθεια για μεγιστοποίηση του αποτελέσματος μέσω ευρύτερων συναινέσεων ή συμφωνιών. Χαρακτηριστικά πρόσφατα παραδείγματα, η Υγεία και η δυστοκία των Τομμυ, η Παιδεία και η απροπαράσκευη «κατάργηση» των Πανελληνίων, η το καίριο και άκρως συμβολικό θέμα της αξιολόγησης του Δημοσίου. Το πρωτείο της πολιτικής, σαν δυνατότητα ρύθμισης υπέρτερη της οικονομίας, η μεγάλη δύναμη της διεθνούς Αριστεράς διαχρονικά, υπολείπεται. Έχοντας απαξιωθεί συστηματικά τα προηγούμενα χρόνια, αποδυναμώνεται ακόμα περισσότερο από την τωρινή κυβερνητική μνημονιακη παγίδευση και τις αγκυλώσεις της μισαλλοδοξίας
3- .Στον αντίποδα επομένως αυτής της πρόσφατης ευρωπαϊκής και εγχώριας εμπειρίας ο Σύριζα δείχνει να αδυνατεί να στραφεί σε μια σύγχρονη σοσιαλδημοκρατική τροχιά καθώς ο εγγενής καταγωγικος αυταρχισμός του, η πόλωση και ο εθνικολαικισμός του τον καθηλώνουν στο παρωχημένο. Είναι όμως σημαντικό ότι έχει παρασύρει και την αντιπολίτευση σε μια τόσο ακραία και άγονη καθημερινή αντιπαράθεση επί παντός, με κάθε ασημαντότητα μεγεθυμένη , που επιτείνει την σύγχυση προτεραιοτήτων. Η Κέντρο-αριστερά ωστόσο δεν μπορεί να εξαντλείται σε ολιστικές καθημερινές αντιπαραθέσεις, αλλά πρέπει να βρει τον καινούργιο βηματισμό της με την εκλογή ηγεσίας και την μετεξέλιξη σε νέο ενωτικό σχηματισμό.
Στόχος της πρέπει να είναι , εις πείσμα των καιρών, αλλά και με απόλυτη επίγνωση τους ο σχεδιασμός και η πρόταξη μεγάλων πολιτικών ενός ριζικού μετασχηματισμού εξόδου απ την κρίση.
Είναι αυτή η τομή που επιχείρησε, μέχρι στιγμής επιτυχώς, ο Μακρόν ανατρέποντας κομματικές αγκυλώσεις αλλά και συντεχνιακές και λοιπές εξαρτήσεις, σε μια φυγή προς τα εμπρός, προτείνοντας ένα πλαίσιο ανανέωσης της πολιτικής και ένα σχέδιο για την Ευρώπη. Η κυβέρνηση Σύριζα αντιθέτως επιλέγει την μικροψυχία μιας ρεβάνς της μεταπολίτευσης, παραμένοντας μακράν από μια σύγχρονη ουσιαστική απάντηση στα προβλήματα της χώρας. Πολύ μακράν..