Αναγνωρίζοντας τη σημασία του «Πολυτεχνείου» και αναζητώντας το σημερινό νόημα του…
Δεν πρέπει να ξεχάσουμε τι μας συνέβη αυτήν τη δεκαετία…
Ούτε τις εύκολες αλλά συνάμα σκόπιμες και ενοχικές αντιδράσεις, ότι τίποτα προς το καλύτερο δεν άλλαξε στη χώρα μας στην μεταπολιτευτική περίοδο και ότι για όλα τα δεινά της κρίσης φταίει η γενιά (;) του πολυτεχνείου…
Ούτε να καμωνόμαστε ότι δεν ξέραμε ή δεν καταλάβαμε τι μας συνέβη και οδηγήθηκε η χώρα μας σε μια κατάσταση χρεωκοπίας και ακόμη δεν έχουμε σηκώσει κεφάλι…
Αναγνωρίζοντας τη σημασία του «Πολυτεχνείου» και αναζητώντας το σημερινό διπλό νόημα του:
Στο εσωτερικό, το ύφος και το ήθος της πολιτικής, το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης, η δυνατότητα συναινέσεων και συγκλίσεων σε εθνικά θέματα και μια ανοικτή συζήτηση, μακράς πνοής, για τον προβληματικό ρόλο, στην εξέλιξη της αστικής μας Δημοκρατίας, που παίζουν (όχι όλα, αλλά στη πλειοψηφία τους) τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, χωρίς κανόνες δεοντολογίας και ηθικής…
Στο διεθνές πεδίο, η προοδευτική διακυβέρνηση της παγκοσμιοποίησης και η αντιμετώπιση της κλιματικής καταστροφής (αλλαγής το λένε υποβαθμίζοντας την ουσία)…
Να αντιμετωπιστούν οι πολιτικές εκφράσεις των “Post-truth” και “Alt-right”…
Να μην διευκολύνουμε να «ξανασυναντηθεί» η «πάνω» με την «κάτω» πλατεία…
Να σεβόμαστε, να προστατεύουμε και να ενδυναμώνουμε τον «δημόσιο χώρο» σε όλα του τα πεδία…
Να μάθουμε σε αυτή τη χώρα να σχεδιάζουμε για το αύριο… Γιατί αυτό το «αύριο» είναι «σήμερα» και το «σήμερα» είναι πλέον «χθες»…