Η πρόσφατη επίθεση κατά της απόφασης Row VS Wade στις ΗΠΑ ξαναφέρνει το ζήτημα των αμβλώσεων στο προσκήνιο. 

Έχω αρθρογραφήσει σχετικά στη «Μεταρρύθμιση» παλιότερα, δίνοντας έμφαση στα ηθικά ζητήματα της διαδικασίας αυτής. Είναι πράγματι αλήθεια, ότι δεν γνωρίζουμε επιστημονικά πότε ακριβώς γίνεται "άνθρωπος" το κάθε έμβρυο ξεχωριστά. Είναι αλήθεια πως στην πραγματικότητα έχουμε αποφασίσει συλλογικά πως αντί να λύσουμε τα κοινωνικά οικονομικά προβλήματα που επιφέρει η ανατροφή ενός ανεπιθύμητου παιδιού, προτιμάμε να ονομάζουμε «πράγμα» έναν (πιθανό) άνθρωπο και να του στερούμε όλα τα δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένου και αυτού της ζωής. 

Από την άλλη, η λύση που προκρίνουν οι συντηρητικοί, η ακύρωση δηλαδή του δικαιώματος στην άμβλωση είναι ακόμα πιο καταστροφική από το ηθικό πρόβλημα που παριστάνει πως θέλει να λύσει. 

Πέρα από το ηθικό ζήτημα, υπάρχει ένα κοινωνικό: ποιος έχει την τελική ευθύνη για τη διακοπή μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης, η γυναίκα ή το κράτος; 

Αυτό μπορεί να το έχει μόνο η γυναίκα. Εάν θέλουμε μια κοινωνία χωρίς αμβλώσεις (και εγώ θέλω) αυτή πρέπει να περάσει από την ενδυνάμωση των γυναικών, όχι την εξασθένισή τους, από την ενίσχυση των κοινωνικά, οικονομικά και μορφωτικά αδύναμων και όχι από την περαιτέρω υποταγή τους στους δυνατούς. 

Η ελεύθερη επιλογή της άμβλωσης από τις γυναίκες είναι το μόνο σταθερό σημείο αφετηρίας για να συζητήσουμε και να διευθετήσουμε τα όποια ηθικά προβλήματα έχει αυτή η πρακτική. Δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτή η συζήτηση, που είναι «ακαδημαϊκή» για μεσήλικες, εύπορους, (λευκούς) άνδρες όπως είμαι εγώ, είναι ζέουσα πραγματικότηα και η διαφορά μεταξύ μιας ζωής με νόημα ή ενός αργού θανάτου για εκατομμύρια γυναίκες.    

Ο Νίκος Ράπτης είναι εκπαιδευτικός. Το βιβλίο του Πολιτική Φιλοζωία (2020) κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο