Πόσες και πόσες φορές δεν ακούσαμε Σεπτέμβρη μήνα στις Διεθνείς Εκθέσεις Θεσσαλονίκης εξαγγελίες και παροχές με διαβεβαιώσεις περί απολύτως κοστολογημένων προγραμμάτων!…Που μετά «δυστυχώς οι συνθήκες» δεν επέτρεπαν την υλοποίηση τους…ενώ στη συνέχεια μας «ράβανε και κάτι κοστούμια», «που ήταν όλα δικά μας»! Αλλά τι να πει κανείς, το τραβάει λίγο κι ο οργανισμός μας το παραμύθι!
Λέγεται πως συχνά η ιστορία επαναλαμβάνεται πότε ως φάρσα και πότε ως τραγωδία και δυστυχώς δεν βλέπω πώς εμείς θα αποφύγουμε μια θλιβερή επανάληψη, έτσι κατά πώς οδεύουν τα πολιτικά πράγματα της χώρας.
Σκηνικό ακραίας πόλωσης λοιπόν έχει ήδη στηθεί πάλι και φιλοτεχνείται ημέρα με την ημέρα ακόμη περισσότερο, με ζητούμενο τη διατήρηση ή την κατάκτηση της εξουσίας στις επόμενες εθνικές εκλογές, με ενδιάμεσο στάδιο ή καταλύτη των πολιτικών εξελίξεων την ψηφοφορία με αυξημένη πλειοψηφία 180 βουλευτών που απαιτείται για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, Τυφλές, φθηνές επικοινωνιακές συγκρούσεις καθημερινά, με ανταλλαγή απίστευτων κατηγοριών εκατέρωθεν, στο πλαίσιο μιας επιδιωκόμενης ακραίας δικομματικής αντιπαράθεσης κακέκτυπο άλλων «ένδοξων» εποχών.
Επιστρέφουμε ολοταχώς και πολιτικά, αφού πρώτα επιστρέψαμε οικονομικά, σε περασμένες δεκαετίες, μέσω μιας ενδιάμεσης στάσης στο 2009! Ήταν τότε που ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γ. Παπανδρέου μπλόκαρε από νωρίς την εκλογή Προέδρου. O Κ. Καραμανλής αντί να ενημερώσει τον ελληνικό λαό, ως όφειλε, για την τραγική οικονομική κατάσταση και τον κίνδυνο άμεσης χρεοκοπίας που ήδη βρισκόταν η χώρα ( με δική του ευθύνη καθότι μέσα σε 5 χρόνια είχε διπλασιάσει τις δαπάνες του κράτους από 30,46 σε 57, 98δις ευρώ και το δημόσιο χρέος από 184,51 σε 297,72δις ευρώ) και να ζητήσει εθνική συναίνεση, όχι μόνο για το πρόσωπο του Προέδρου αλλά και για κυβέρνηση εθνικής ενότητας, «έκανε το χατίρι» στον Παπανδρέου να του παραδώσει την εξουσία με πρόωρες κάλπες και συντριβή τον Οκτώβριο του 2009 ενώ αυτός επέλεξε την φυγή αναζητώντας ασφαλές καταφύγιο στη λήθη του εκλογικού σώματος.
Αν οι τότε δύο πρωταγωνιστές έχουν κάποια δικαιολογία να επικαλεστούν, αν υποθέσουμε πως η έλλειψη πλήρους γνώσης της οικονομικής κατάστασης ή η άγνοια μπορούν να αποτελούν δικαιολογίες για αρχηγούς κρατών και αντιπολιτεύσεων, ο σημερινός πρωθυπουργός και ο σημερινός αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν μπορούν να έχουν καμία. Άλλωστε οκ. Σαμαράς κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία μετά τα ανεκδιήγητα εκείνα Ζάππεια, φαίνεται να το έχει καταλάβει αυτό εκ των πραγμάτων τα τελευταία 2 χρόνια. Γνωρίζουν λοιπόν ή θα έπρεπε να γνωρίζουν πολύ καλά την κρισιμότητα της κατάστασης και πως σε καμία περίπτωση η Ελλάδα δεν έχει διαφύγει των θανάσιμων κινδύνων.
Δεν είναι επιτρεπτό και δεν θα πρέπει να γίνει αποδεκτό, έπειτα από όλα αυτά που έχουμε υποφέρει να οδηγηθεί η χώρα, διά της πολιτικής οδού κυρίως αυτή τη φορά, στο σημείο από το οποίο ξεκίνησε η κρίση και ενδεχομένως σε ακόμη χειρότερο από τότε.
Δεν είναι επίσης κατά την ταπεινή μου άποψη επιτρεπτό και θα αποδειχθεί κατά πάσα πιθανότητα τραγικά καθοριστικό αυτό που συμβαίνει σήμερα στον χώρο της κεντροαριστεράς. Η έλλειψη δηλαδή σοβαρότητας και υπευθυνότητας που επιδεικνύουν ορισμένοι στα σημερινά κόμματα και πολιτικά σχήματα της. Όπου αντί να κοιτάξουν να βοηθήσουν για να ανασυγκροτηθεί και να ανανεωθεί ο χώρος, (μετά την δραματική εκλογική και δημοσκοπική συρρίκνωση του) με μια νέα αξιόπιστη πολιτική πρόταση και να συνεργασθούν για να καταφέρει μια ενωμένη δημοκρατική παράταξη να έχει υπολογίσιμο λόγο και ρόλο στις εξελίξεις, αυτοί σκιαμαχούν, αναλώνονται σε αδιέξοδες, αυτοκαταστροφικές εσωτερικές αρχηγικές διαμάχες και σε διασπαστικές ενέργειες, στήνουν καινούργια πολιτικά σχήματα και κινήσεις (λες και δεν υπάρχουν ήδη αρκετά-ες)!
Από τη στιγμή που στην Ελλάδα επικρατήσουν και παγιωθούν όροι ακραίας σύγκρουσης, τότε όποιος και να βρίσκεται στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση, κάθε προσπάθεια που έχει γίνει και θα γίνεται θα ακυρώνεται και όλοι μαζί θα οδηγηθούμε εντέλει σύντομα στο βάθος της αβύσσου. Οι όροι της πολιτικής διακυβέρνησης διαμορφώνονται σε μεγάλο βαθμό αρκετά πριν από τις εθνικές εκλογές και οι όροι που πάει να διαμορφώσουν τώρα ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ είναι τέτοιοι που δεν προοιωνίζονται πολιτική σταθερότητα για τα επόμενα χρόνια στην Ελλάδα. Τη στιγμή που το ζητούμενο θα έπρεπε να είναι ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή εθνική συνεννόηση συναινετική εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και κυβερνήσεις εθνικής ενότητας.
Το κύριο πρόβλημα της χώρας αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά πως ήταν και δυστυχώς εξακολουθεί να είναι πολιτικό!