Ο τίτλος αντιγράφει ένα από τα πολύ αγαπημένα τού αγαπημένου Θανάση Τριαρίδη. Κάποτε τον διάβαζα και στην Εrgotelina που νοσταλγώ. Τώρα που η περιπέτεια της μαυροκόκκινης διακυβέρνησης προσπεράστηκε και ζούμε τη Νέκυια της πανευρωπαϊκής ρεβάνς του ανορθολογισμού και της βίας-αυτολατρείας ισχυρίζομαι πως δεν φτάνουν οράματα αλλά επιτακτικές επανορθωτικές κινήσεις, υπέρ του ορθολογισμού, του ανθρωπισμού, της ευημερίας, της ισότητας, της ελευθερίας όλων και όλων. Ασπάζομαι ολόψυχα ως ωφέλιμη προσδοκία την προοπτική διαμόρφωσης ενός πανευρωπαϊκού Δημοκρατικού Κόμματος, όμως θα αναφερθώ στα καθ? ημάς, στα επείγοντα.

            Δεν μπορώ και δεν διατίθεμαι να αναγνωρίσω τους δημοκράτες πολίτες στην ηχηρή συναίνεση, που μάλλον παγιώνεται στα λεγόμενα «εθνικά». Δεν αντέχει άλλο στη λογική η σηπόμενη ελληνική νεκρόφιλη ιδεολογία, η οποία ονειρεύεται πετρέλαια, αστείρευτες και απροσμέτρητες ΑΟΖ, πετραχήλια εναέριου χώρου και αναδέλφους με φρεγατοπροστάτες αδελφουμένους. Από την πτώση του Τείχους και μετά, ζούμε στην Ελλάδα την αντιμοντέρνα αναγέννηση της Μεγάλης Ιδέας, με ενιαία αμυντικά δόγματα, μακεδονομάχους, εθνάρχες που «μας πάνε», Χασαποσερβολάγνους, Ρωσόφιλους, απολογητές τών Άσαντ και Αραφάτ, Οτσαλαντρέφοντες, Αντιαμερικάνους, Συλλαλητήρια, Δημοψηφίσματα, Υμνητές της Αντιευρώπης και, όπου να ?ναι, Τριπολιτσοπερήφανους.

Χάγη, διαιτησία και διεθνής συνεργασία, σαν άλλοτε πακέτο Πινέιρο, σχέδιο Ανάν, δικαίωμα και διευκόλυνση της Διεθνούς Επέμβασης, Ελσίνκι, Ομοσπονδιακή Ευρώπη: πρόκειται για άσκηση αξιοπρέπειας να ξεχωρίσουμε από τον σίαλο του «όλοι μαζί» στη χώρα μας τού παραλόγου.

            Ας κάνουμε αυτό που αποφεύγεται στις μέρες μας: να μιλήσουμε για την οικονομία. Η Ελλάδα με κατεστραμμένο τραπεζικό σύστημα, κρατικό πατερναλισμό, δημόσιο Λεβιάθαν (για να τρέφονται οι Δημόσιοι), με ανανταγωνιστική εκπαίδευ       ση (που για να ?χουμε να λέμε ξεσκονίζεται ώστε σχεδόν να ικανοποιούνται οι εκπαιδευτές) προχωρεί στο μέλλον σαν σε περίοδο ημιπαραδομένης γκλάσνοστ-περεστρόικα.

Η κυβέρνηση κοιμίζοντας τις αγορές, που απλώς απεύχονται κρίσεις και καταστροφές, είναι ανεπαρκής, όμως αναντικατάστατη όσο αποφεύγουμε να μιλήσουμε σχετικά με την τρομακτικά υψηλή σε ποσοστά ανεργία, τον εγκλωβισμό των γενεών λόγω του λυσσαλέου συνταξιοδοτικού, την καταβύθιση υπηρεσιών και παραγωγής, τις οιονεί επενδύσεις, την ιδεοληπτική καταδίωξη οποιασδήποτε ατομικής πρωτοβουλίας, όσο περιμένουμε να μοιραστούν λόγω δικαστικών αποφάσεων λεφτά σε εκείνους/ες που δεν υποφέρουν.

            Θυμάμαι την Πολωνία, εκείνη όχι του Γιαρουζέλσκι ούτε του Βαλέσα, αλλά του Κβασνιέφσκι, της χρεοκοπίας, σχεδόν ξαφνικής, σχεδόν αναπάντητης, προϊόν όμως -αντί σφαλμάτων- αυταπατών, στρουθοκαμηλισμού και παραίτησης. Ευημερία των υδρογονονθράκων; Ευχαριστώ δεν θα πάρω, Δημοκρατία θέλω!

2020, Eccoci!