Είναι μερικά θέματα που δεν μπορώ να τα ξεπεράσω, όσο και να προσπαθώ, γι? αυτό θα κάνω το παρακάτω σχόλιο.
Το Συνέδριο της ΔΗΜΑΡ με απασχόλησε, δίχως να παρευρίσκομαι στις εργασίες του και όποιες πληροφορίες έχω είναι από τις εφημερίδες, από τις τηλεοράσεις-ραδιόφωνα και από λεγόμενα φίλων που το παρακολούθησαν από μέσα. Αυτό που έμεινε στον αφρό του Συνεδρίου, είναι η άρνηση του προέδρου (λέγε με Κουβέλη), ο οποίος, με εξαίρεση τα φλερτάκια με Λοβέρδο και άλλα «καλά παιδιά» από το παρελθόν ΠΑΣΟΚ, αρνείται την ίδια στιγμή να συνεργαστεί ή να συνομιλήσει με το κόμμα αυτό…
Ιστορίες ακατάληπτες, αψυχολόγητες και διάτρητες πολιτικά (θα προσέθετα…) Ο αρχηγός ξαφνικά, ετέθη έξω από την κουλτούρα των πολιτικών συνεργασιών, αναζητώντας επιλογές ακατανόητες…
Το δεύτερο σοβαρό θέμα, είναι οι σχέσεις του προέδρου με τον Γενικό Γραμματέα του κόμματος (λέγε με Λυκούδη), που -όπως καταγγέλλεται από τον ίδιο- έχουν να μιλήσουν επί μήνες. Ο Πρόεδρος με τον απερχόμενο Γραμματέα, ο οποίος επιπλέον βγήκε και πρώτος σε ψήφους!!!
Εύλογο το ερώτημα: «Μα, είναι σοβαρά πράγματα αυτά;»
Όχι, είναι η απάντηση. Από τα συμφραζόμενα και από τις πληροφορίες που μας έρχονται, βγαίνει το συμπέρασμα πως η ΔΗΜΑΡ κατέληξε να είναι αρχηγικό (!!!) αριστερό κόμμα και αυτή η πολιτική διαχείριση, εξοστρακίζει οποιεσδήποτε μειοψηφίες και ενστάσεις, από τη στιγμή που δεν τις λαμβάνει υπ’ όψη…
Θέλετε να τα μαζέψουμε λιγάκι;
Γνωρίζουμε πως και οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ φτιάχνουν ένα κομματικό κομφούζιο με αντιφάσεις και υπερβολές, που μπλοκάρουν τη διαφάνεια στην πολιτική του.
Στο ΚΚΕ όλα υπόκεινται στις αποφάσεις μιας Κεντρικής Επιτροπής που αποφασίζει, διατάσσει και πατάσσει όποιον δεν υπακούει στα «καθήκοντα». Γνωστές οι περιπέτειες των αριστερών παθόντων…
Σ’ αυτά, να προσθέσουμε τα αρνητικά δείγματα στο (έως τώρα, όπως γνώριζα ο ταλαίπωρος) πιο δημοκρατικό-ανανεωτικό κόμμα, τη ΔΗΜΑΡ. Όλα αυτά αναδεικνύουν αυτό που λέμε «ιστορία ιδεολογικών ζυμώσεων μέσα στα αριστερά κόμματα». Η Αριστερά καλείται επιτέλους να βρει, να επινοήσει, να ανακαλύψει, να ανασυνθέσει σκέψεις σοβαρές πάνω στο φλέγον θέμα των «διαφορετικών απόψεων» στο εσωτερικό των κομμάτων. Μας βλέπουν… και ο κόσμος γελάει! Μας χλευάζει όχι μόνο ο… ταξικός εχθρός (όπως λέγανε παλαιότερα), αλλά κι εμείς οι ίδιοι, που καταλήξαμε να φτιάχνουμε ανέκδοτα και να σαρκάζουμε με ετούτη την ιστορική πλέον παθογένεια των δήθεν δημοκρατικών, ανανεωτικών κομμάτων, των δήθεν ισοτιμιών μέσα στα κόμματα, των δήθεν ελευθεριών της έκφρασης…
Η μεταστροφή τής πολιτικής τού ενός ανδρός της ΔΗΜΑΡ, σε φιλολαϊκιστικές επιλογές προσώπων που δήθεν θα «ανανεώσουν» το πολιτικό προσωπικό εντός του κόμματος (;) φτιάχνει τοπίο άκρως απογοητευτικό. Η ΔΗΜΑΡ θυσιάζει δοκιμασμένα στελέχη της, για να κάνει μια «ανανέωση» που θα έχει κοντά ποδάρια, με αλλοπρόσαλλες πολιτικές καταγωγές και με τον αρχηγό να παίζει πλέον ρόλο Προκρούστη… Δυστυχώς, πριν να λήξει αυτή η χρονιά του 2013, θα υποχρεωθούμε (όσοι επιθυμούν) να απλωθεί το βλέμμα μας προς πάσα κατεύθυνση, ελπίζοντας ότι θα βρεθεί ένας πολιτικός χώρος που να είναι ένα ελεύθερο βήμα ιδεών και θεωριών και αυτό το βλέπω πολύ χλωμό στο αβέβαιο και ομιχλώδες παρόν και μέλλον μας…