Το περιεχόμενο του σχολίου μου έχει τον ως άνω τίτλο που πρωτοακούσαμε σε εκείνη την εμβληματική ταινία τού Φρανσις Φορντ Κόπολα, από το μακρινό 1979. Έχει να κάνει όμως με ένα θέμα που πληγώνει μεγάλο τμήμα τού κόσμου τής ελληνικής Αριστεράς και την περιθωριοποιεί πολιτικά. Η Αποκάλυψη μιας στείρας επανάληψης πολιτικών ασθενειών, τις οποίες συναντάμε αυτούσιες και στα υπόλοιπα, τα επονομαζόμενα και «αστικά κόμματα εξουσίας». Δηλαδή, παρακολουθούμε ιδίοις όμμασι την πολιτική αποσάθρωση που είχε ξεκινήσει και διάβρωνε σταθερά την ευρύτερη ελληνική αριστερά, ήδη από τον παρελθόντα χρόνο. Τώρα, με την πρώτη της φορά ως κυβερνών κόμμα, χάνει από τον ορίζοντα κάθε πυξίδα, ρόλους και στόχους, αδυνατώντας να ανταπεξέλθει στις δύσκολες καταστάσεις. Μην μου θυμώνετε φίλοι και φίλες μου. Το ξέρω πως, στα σχόλιά μου, συχνά αναφέρομαι στο θέμα τής Αριστεράς και ίσως να σας στεναχωρώ με μια τέτοια επιμονή, αλλά επιτρέψτε μου αυτή την ανάγκη να ξεκαθαρίσω μέσα μου την εκκρεμότητα που φέρω μαζί μου τόοοσα χρόνια. Η παρούσα (πολιτική) εξέλιξη έχει αποκαλύψει παθογένειες που-ομολογώ-δεν τις περίμενα. Αψυχολόγητες προεκλογικές παροχές, από ένα νεαρό αρχηγό τής τότε αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ, σκληρές και επιθετικές, λεκτικά, αντιπαλότητες, διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στους πολίτες, οι οποίοι χωρίστηκαν σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς», το περίφημο «Εμείς-Αυτοί», προκλητικές συμπεριφορές απέναντι στους συνομιλητές στο πεδίο τής Ευρώπης, ευρύτατη χρήση τού λαϊκισμού, καμία προετοιμασία στο εσωτερικό τού κόμματος για την προοπτική κυβερνητικής εξουσίας, για την ετοιμασία ενός αξιόπιστου συνόλου, που θα αναλάμβανε κυβερνητικό ρόλο. Μετά ακολούθησε η δοκιμασία τής «πρώτης φοράς κυβερνώσας αριστεράς» (με κύριο συνεργάτη τον αλλοπρόσαλλο εθνικιστή Καμμένο), με τοποθετήσεις-επιλογές σε υπουργεία ακατάλληλων προσώπων, κατώτερων των περιστάσεων, τα οποία, μέσα σε επτά μήνες, εγκατέλειψαν και διέσπασαν το κόμμα, ρίχνοντας την κυβέρνηση. Και συνεχίζουν οι αντικρουόμενες πληροφορίες, σχετικά με τις διαπραγματεύσεις επί επτά μήνες, με ένα αλλοπρόσαλλο και δημιουργικά (;) ασαφή σχεδιασμό, που πήγαινε να ορίσει το μέλλον τής χώρας στηριγμένο σε αριστερά παρωχημένα και ανεδαφικά ιδεολογήματα… Τέλος, καταφέρνοντας να περάσει και ο Τσίπρας στους μνημονιακούς, επανήλθε σε πολιτικές άρνησης συνεργασιών και συναινέσεων! Τώρα, το παρελθόν του τον… εκδικείται. Πρόσωπα θλιβερά μιας ξεπερασμένης, από την ίδια τη ζωή, αντίληψης, μέσα στη σκληρή πραγματικότητα, παρουσιάζονται ως «αναγεννητές» τής Αριστεράς, έχοντας δείξει το στίγμα τους στην πολιτική κονίστρα: Λαφαζάνης, Κωνσταντοπούλου (μπρρρρρρ), Βαρουφάκης, Στρατούλης, Λεουτσάκος, Χαϊκάλης. Η κυρά Τασία, η κυρά Ραχήλ, η κυρά Νάντια και τόσα άλλα πρόσωπα που έλαβαν μέρος σε αυτή την παράσταση ενός θιάσου που δεν κατάφερε να αποκτήσει σχέση με την εποχή, με την πραγματικότητα, με τους στόχους… Και άνοιξε ο ασκός του Αιόλου! Κατηγορίες και βαριές κουβέντες εκατέρωθεν, μεταξύ πρώην συντρόφων, συνεχείς αποχωρήσεις από το κόμμα λόγω υπογραφής μνημονίου, αντιευρωπαϊκό μέτωπο δίχως καμία σκέψη στο πού θα καταλήξει η χώρα σε περίπτωση εξόδου από την ΕΕ. Τηλεοπτικές εμφανίσεις που καταδεικνύουν το ξεπερασμένο ιδεολογικό οπλοστάσιο μιας Αριστεράς που επιμένει να θεωρεί πραγματικότητα την επιθυμία της και που αδυνατεί να αντιληφθεί επί τέλους πως η θεωρία είναι διαφορετική από τα γεγονότα. Στο επτάμηνο διάστημα κυβερνητικής «διαχείρισης» το κόμμα και οι απανωτές εσωτερικές κρίσεις του, επισκίασαν τις κυβερνητικές προσπάθειες, αφήνοντας την οικονομική κρίση και τις εργασιακές καταστάσεις σε πλήρη αφασία… Πόσα πολλά μπορεί να πει κανείς για την παρακμή τού συνόλου τής Αριστεράς! Το γνωρίζουμε από παλιά πως οι αριστερές αντιπαλότητες έφεραν μόνο ζημιές σ’ αυτόν τον πολιτικό χώρο. Αυτές είναι που ενίσχυσαν, δίχως βέβαια να το επιδιώκουν, τις δεξιές πρακτικές των αντίπαλων κομμάτων. Παρ’ όλη αυτή την ιστορική εμπειρία, η Αριστερά εδώ, δεν διστάζει να διασυρθεί μέσα από το γνωστό σύνδρομο της διάσπασης, της ρήξης, των αντιφάσεων και των λεκτικών πυροτεχνημάτων. Λυπάμαι, αλλά το σημερινό θέαμα στον πολιτικό στίβο εστιάζεται κυρίως στην Αριστερά και στις ανεξέλεγκτες παλινδρομήσεις της. Έγινε η «Αποκάλυψη τώρα», στην πιο κρίσιμη καμπή που περνάνε η χώρα μαζί με τους απελπισμένους πολίτες της. Η προσοχή μας εστιάζεται σε μια κατολίσθηση «ηθικής τάξεως», που θα γραφτεί στην ιστορία της, με τους πρωταγωνιστές, όπως φάνηκε, ανίκανους να κρατήσουν τα θετικά στοιχεία τής ιστορίας της, να τα αναδείξουν και να τα κάνουν εργαλεία ουσιαστικής δουλειάς. Με λίγα λόγια, μια τέτοια Αριστερά, με καθιστά ανήμπορο να την ακολουθήσω, να την υπερασπιστώ και να λάβω γνώση και πνευματικό φως από το μορφωτικό πεδίο που μου προσέφερε κάποτε μια άλλη Αριστερά στη νεανική μου ηλικία…