Την πολιτική αφορμή την έδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή την Κυριακή (10/11) και τα μεγάλα κεφάλια της Ελληνικής Βουλής «μίλησαν» και έκαναν επίδειξη πολιτικού «πολιτισμού», έτσι όπως τον εννοούν εκείνοι που παραμένουν αμετανόητοι σε ό,τι αφορά την κατάσταση της χώρας. Θαρρείς και δεν έχουν καταλάβει πως ο κόσμος ζητάει, αν μη τι άλλο, σ ο β α ρ ό τ η τ α σε κάθε πράξη, σε κάθε ενέργεια. Για άλλη μια φορά ακούσαμε τζάμπα αντεγκλήσεις εκατέρωθεν, συμπεριλαμβανομένης και της Αριστεράς που φαίνεται πρόθυμη να παίξει με τα ίδια εργαλεία «πολιτικής μάχης»…
Έχω πει στον εαυτό μου να κρατήσω αποστάσεις από τέτοια πολιτική κατάντια στα σχολιάκια μου, αλλά να, έρχεται η στιγμή μιας μομφής και… ξεχνιέμαι και αρπάζομαι από το παλαιό μου ένστικτο του θυμού επάνω σε τέτοια ζητήματα…
Συγχωρείστε με, αναγνώστες μου, αλλά νιώθω να με πνίγει μια τέτοια πολιτική μπόχα με έναν τόσο κακομαθημένο κόσμο τού πολιτικού ελληνικού ρεαλισμού, που δεν κάνει άλλο από το να επαναφέρει τις αλήστου μνήμης εικόνες μεταξύ κοκορομαχιών Παπανδρέου-Μητσοτάκη, ή Σημίτη-ανιψιού Καραμανλή! Πέρασαν τα χρόνια και οι τωρινοί είναι αμετακίνητοι και αμετανόητοι! Ίσως το θεωρούν μοντέλο πολιτικού λόγου εκείνο το παλαιό ξεκατίνιασμα, γι?αυτό άπαντες είναι πρόθυμοι να το επαναλάβουν, δίχως καμία ενοχή παρωχημένης «προοδευτικότητας». Μέσα σε όλους και ο Τσίπρας, σ’ αυτό τον χαοτικό εκχυδαϊσμό «κοσμητικών επιθέτων» με κενό πολιτικό λόγο, δίχως να σκεφτεί ούτε στιγμή να διαφοροποιηθεί από τον υπερφίαλο λόγο τού «ταξικού εχθρού»ή από τα… παρακλάδια του!
Ασφυκτιώ και αγανακτώ που οι «δικοί μου», ή οι «κοντινοί μου», όλο και περισσότερο απομακρύνονται από τα ιδεολογικά εργαλεία που τα διαθέτουν, αλλά φοβούνται να τα βάλουν σε πράξη, ίσως επειδή η σημερινή λεγόμενη ρεαλπολιτίκ αναγκάζει την πολιτική πιάτσα να επιδεικνύει πολιτική μαγκιά, «έξω από τα δόντια» και τα γνωστά καλλιαρντά… Ένας καινούργιος (πολιτικός) κόσμος που ακούει σε ονόματα: Καμμένος, Καπερνάρος, Άδωνης, Παναγούλης, Παναγιώταρος, Κασιδιάρης, (μπρρρρρρρρρρρ…)
Μα, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Οι μαγκιές είναι για άλλους κοινωνικούς χώρους. Και νιώθω πως το πολιτικό παιχνίδι παίζεται με λάθος παίκτες, που έχουν ζυμωθεί με άλλα υλικά, για να παίξουν κάτι άλλο. Όχι όμως την πολιτική που υποτίθεται θα στρώσει ομαλό δρόμο στην ελληνική κοινωνία, που -επί πλέον- εκτός από την αναγκαιότητα ενός άλλου κοινωνικού και οικονομικού προσανατολισμού, επιθυμεί να ανοίξει και μια καινούργια σελίδα πολιτικού λόγου, αισθητικής και σκέψης!
Η μομφή του Τσίπρα ήταν ένα ατυχές τέχνασμα. Η αντιμετώπισή του στη Βουλή ήταν ένα εθνικό ναυάγιο που μας προσφέρει ένα μάθημα χρήσιμο για να κατανοήσουμε, για τα καλά, πως στη χώρα υπάρχει σκοτάδι! Πολύ σκοτάδι…