Φτάνει η ώρα να μιλήσει ο λαός. Ο ίδιος λαός που μιλάει σε κάθε εκλογική αναμέτρηση από το 2009, εφόσον θέλουμε να λάβουμε υπόψη τα χρόνια της κρίσης. Από τότε στήθηκαν κάλπες επτά φορές, συμπεριλαμβανομένων των ευρωεκλογών και του δημοψηφίσματος, και η επόμενη Κυριακή θα είναι η όγδοη. Σε αυτό το διάστημα οι πολίτες δοκίμασαν τα πάντα και όλους, οπότε υποτίθεται ότι τώρα γνωρίζουν και θα πάρουν τις σωστές αποφάσεις για τους ίδιους και τη χώρα. Είναι γνωστή, άλλωστε, η ευρέως εμπεδωμένη πεποίθηση ότι «ο λαός είναι σοφός» και στη «δημοκρατία δεν υπάρχουν» αδιέξοδα γιατί υπάρχει η διέξοδος των εκλογών για να δώσει ο κόσμος τις λύσεις.
Μακάρι να αποδειχθεί την Κυριακή ότι τα παραπάνω ισχύουν. Οτι δηλαδή ο λαός έχει καταλάβει την πραγματικότητα, ότι αφού δοκίμασε τα πάντα και όλους, τώρα ξέρει και ότι θα ψηφίσει πλέον με σοφία. Με λίγα λόγια, αυτή τη φορά δεν θα παραμυθιαστεί και με την ψήφο του θα φροντίσει ώστε η χώρα να αποκτήσει μία συνετή και αποφασιστική κυβέρνηση, με προοπτική παραμονής στην εξουσία κάποια χρόνια για να υπάρχει πολιτική σταθερότητα, ότι ο δρόμος είναι ένας, χωρίς παράδρομους και ότι θα μείνουν εκτός Βουλής διάφοροι αλλοπαρμένοι και κάποια «τσακάλια» που δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα, προκειμένου να λασπώσουν και να πουν ψέματα, είτε εκτελώντας παραγγελία, είτε αυτοβούλως.
Ωστόσο, μέχρι να αποδειχθεί ότι έτσι θα γίνουν τα πράγματα, κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος. Οι δημοσκοπήσεις, στον βαθμό που μπορεί να τις εμπιστευθεί κάποιος αυτή την εποχή, δείχνουν ότι ακόμη υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό πολιτών που διατηρεί φρούδες ελπίδες. Γιατί δεν κατάλαβε τίποτα από την αρχή της κρίσης και ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες, γιατί πιστεύει ακόμη σε δοξασίες, γιατί παραμένει ευκολόπιστο, γιατί κρίνει επιπόλαια, γιατί νομίζει ότι τα προβλήματά του θα λυθούν με μαγικό τρόπο, γιατί θεωρεί ότι περνάει το «νταηλίκι», γιατί σκέπτεται μηδενιστικά. Αν εκείνο το 55% και άνω, που ψήφισε αντιμνημονιακά – αντιευρωπαϊκά κόμματα τον περασμένο Ιανουάριο δεν μειωθεί δραστικά σε αυτές τις εκλογές, σημαίνει ότι ο λαός δεν έχει αλλάξει μυαλά, παρά τα capital controls και τις άλλες συμφορές που συνέβησαν. Περί αυτού θα πρόκειται…
Ασφαλώς και δεν μπορούμε να προδικάσουμε το εκλογικό αποτέλεσμα. Κρίνοντας όμως από το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παλεύει για την πρωτιά με πολλές πιθανότητες και παρά τα κραυγαλέα ψέματα της ηγεσίας του, ότι ενδεχομένως να ξαναδούμε τον Καμένο στη Βουλή, ότι το νέο εναντίον του παλιού εκπροσωπείται επάξια και ενδεχομένως πειστικά από τους Φλαμπουράρη, Βούτση, Δραγασάκη, Χρ. Παππά, Μπαλτά, Δρίτσα και άλλους «θαλερούς» εβδομηντάρηδες, ότι αν ανέβει η Ν.Δ. θα το καταφέρει σε βάρος του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ, ότι υπάρχουν αρκετοί πολίτες έτοιμοι να δώσουν την ψήφο τους στο ΚΚΕ και τη ΛΑΕ, άλλοι πρόθυμοι να πάνε με τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή, δεν δικαιολογείται μεγάλη αισιοδοξία για τη συνέχεια, ασχέτως αποτελέσματος.
Οποιος υποστηρίζει ακόμη ότι ο λαός δεν έχει καμία ευθύνη για όσα συνέβαιναν στην Ελλάδα επί πάρα πολλά χρόνια, για όσα συνέβησαν στη διάρκεια της κρίσης και για εκείνα που θα συμβούν, ανάλογα με την ψήφο του, δεν είναι ειλικρινής. Ο λαός έχει μεγάλες ευθύνες για τις στρεβλώσεις που χαρακτηρίζουν το ελληνικό κράτος, για τις συλλογικές συμπεριφορές στην καθημερινότητα, στις παραλείψεις και τα λάθη που γίνονται. Με αυτή την έννοια, ευθύνεται και εκείνος που ψηφίζει, όταν μάλιστα «γνωρίζει» πια, όπως σήμερα. Οι λαοί βρίσκονται πάντα μέσα στην εξίσωση της πολιτικής.