Στην ομιλία του στη Βουλή την περασμένη Παρασκευή, ο Αλ. Τσίπρας ομολόγησε, έστω και με περικοκλάδες, ότι όλη του η πολιτική στην εξουσία, από τις 25 Ιανουαρίου (αλλά και στην αντιπολίτευση) απέτυχε πανηγυρικά. Τα ηρωικά και πένθιμα με τα οποία διάνθισε τα λόγια του μέχρι να φτάσει στο ότι η χώρα βρέθηκε στη «διακεκαυμένη ζώνη», μπροστά σε «ναρκοπέδιο» ή ότι η κυβέρνηση και πρώτος ο ίδιος έκανε λάθη, δεν μπορούσαν να αλλάξουν την ουσία της ομολογίας. Αλλωστε και να ήθελε να κρύψει την αλήθεια, η κατάσταση, στην οποία έφεραν αυτός και το «τσούρμο» του τη χώρα, μέσα σε ελάχιστο διάστημα, δεν το επιτρέπουν. Το μοναδικό που κατάφερε να βελτιώσει ο πρωθυπουργός στους έξι τελευταίους μήνες, ήταν τα αγγλικά του. Ολα τα άλλα έγιναν σμπαράλια με δική του ευθύνη και κανείς δεν μπορεί να δικαιολογήσει τη διάλυση μιας χώρας για χάρη της εκμάθησης ξένης γλώσσας από τον ηγέτη της…
Είπε, επίσης, στη Βουλή ο Αλ. Τσίπρας ότι μιλούσε τη γλώσσα της αλήθειας όπως εκείνος την αντιλαμβανόταν. Προφανώς, στο πλαίσιο αυτό περιλαμβανόταν και η αναγνώριση ότι το κράτος επρόκειτο να ανατιναχθεί αν συνέχιζε την πορεία που ακολουθούσε ώς εκείνη την ώρα η κυβέρνηση. Αυτό δεν το είπε μέσα στη Βουλή, αλλά σε συσκέψεις με τους κομματικούς του ΣΥΡΙΖΑ μερικές ώρες πιο πριν. Οπότε δημιουργείται αυτόματα η απορία τι έγινε και ξαφνικά ο πρωθυπουργός αποφάσισε τη μεγαλειώδη στροφή, που σε άλλους καιρούς θα την ονομάζαμε «κωλοτούμπα». Με επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος είδε το φως το αληθινό, ή το βράδυ του δημοψηφίσματος έφαγε στο κεφάλι αστροπελέκια που του έριξαν από την Ουάσιγκτον ο Ομπάμα, από το Παρίσι ο Ολάντ και από τη Φρανκφούρτη ο Ντράγκι; Ας ελπίσουμε ότι κάποια στιγμή θα γραφεί η ιστορία.
Προς το παρόν, δεν είναι γνωστό ποιες αποφάσεις και ενέργειες χαρακτήρισε στη Βουλή δικά του «λάθη» ο πρωθυπουργός. Η αλήθεια όμως είναι ότι όσα έκανε ήταν καταστροφικά για τη χώρα. Από τα πολιτικά κείμενα του ΣΥΡΙΖΑ και από τους στρατηγικούς στόχους που έθεσε, ώς τη συγκρότηση του κόμματος με συμμετοχή όλων των ακροαριστερών γκρουπούσκουλων, με αποτέλεσμα να φέρει στην εξουσία το περιθώριο. Από τη θαλπωρή που πρόσφερε στους πάσης φύσεως «μπαχαλάκηδες» ώς τον συγχρωτισμό με τους Χρυσαυγίτες κάτω από την ομπρέλα των «Αγανακτισμένων». Από τους προπηλακισμούς των πολιτικών αντιπάλων ώς τα κινήματα του «δεν πληρώνω» τίποτα και παντού. Από την πολεμική ρητορική κατά της Ευρώπης ώς τη συγκυβέρνηση με τους Καμμένους. Από την υιοθέτηση εθνικοπατριωτικού λαϊκισμού ώς την άγνοια των συσχετισμών δυνάμεων στην Ευρώπη και στο διεθνές περιβάλλον. Από τις επιλογές προσώπων όπως ο Βαρουφάκης, η Ζωή και ο Κατρούγκαλος ώς τις εκδηλώσεις αυταρχισμού. Από τη συνεχή παραπλάνηση του λαού και των εταίρων ώς την αυθαίρετη ερμηνεία συμφωνιών σαν της 20ής Φεβρουαρίου. Από τις μονομερείς ενέργειες ώς το διχαστικό κλίμα που δημιουργούσαν καθημερινά τα στελέχη του κόμματος και της κυβέρνησης.
Ολα αυτά και άλλα, έγιναν υπό την ηγεσία και με ευθύνη του Αλ. Τσίπρα. Από την άλλη πλευρά, η πραγματικότητα επιβάλλει τη συμμετοχή του σε κυβέρνηση που θα ανεβεί Γολγοθά. Τουλάχιστον αυτή θα είναι μία ευκαιρία εξιλέωσης για τον ίδιο, τώρα που αντελήφθη την αλήθεια και με την ελπίδα ότι έμαθε από τα λάθη του. Αν όντως, έτσι, συμβαίνει…