Τον τελευταίο καιρό, με αφορμή στοχαστικές προσεγγίσεις από ευρωπαίους ηγέτες και διανοουμένους, για αναζήτηση διεξόδου στον πόλεμο της Ρωσίας ενάντια στην Ουκρανία, όλο και περισσότερο νοιώθω την δυνατή φωνή και ηγεμονία, με υψηλή κοινωνική αποδοχή, των αταλάντευτα “συνεπών”, ενάντια σε κάθε μορφή “συμβιβαστικής” λύσης.
Αντιλαμβανόμαστε ότι δεν θα είναι εύκολο να υπάρξει ειρήνη αν δεν έχουμε αποδοχή κάποιου συμβιβαστικού πλαισίου μεταξύ των εμπλεκομένων μερών…
Εκτός και υπάρξει κάποιος “τελικός νικητής”…
Αν συνέβαινε αυτό θα ήθελα ηττημένος να είναι η Ρωσία, μιας και με όλα τα λάθη, υποστηρίζω την πολιτική της συμμαχίας της “δύσης” ως το “λιγότερο κακό”.
Κανείς σοβαρός αναλυτής δεν εκτιμά, σήμερα, ότι θα υπάρξει “οριστικός νικητής”.
Εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα μιλούσαμε πλέον για παγκόσμιο πόλεμο στο πεδίο.
Αντιλαμβάνομαι και σέβομαι την αντίδραση και τη συναισθηματική παρόρμηση όσων εμπλέκονται άμεσα και έχουν επιπτώσεις από τις πολεμικές εξελίξεις…
Όταν έχει τρέξει αίμα, αλλά ακόμη και όταν έχεις βιώσει την καταστροφή των κόπων μιας ζωής και προηγούμενων γενιών, δύσκολα αποδέχεσαι να έρθεις σε κάθε μορφής συμβιβασμό, με τον εισβολέα…
Όταν όμως ως παρατηρητής επιχειρείς ανάλυση, χωρίς να διακρίνεις ότι οι πληγές που μέχρι στιγμής άνοιξαν δεν θα κλείσουν στα πλαίσια μιας γενιάς, αλλά θα πρέπει να βρεθεί τρόπος, προφανώς δια μέσω συμβιβασμού, να μην ανοίξουν ακόμη περισσότερες, τότε δεν σκέφτεσαι αλλά εκτονώνεσαι… Σεβαστό αλλά ας το έχουμε συνειδητοποιήσει…
Γιατί είναι δύσκολη η στιγμή για διλλήματα του τύπου με αυτό που υποστηρίζει ο κος Κίσιγκερ ή με αυτό που επιλέγει ο κος Σόρος;
Γηραιοί και ουχί αναμάρτητοι και οι δυο, με σοφία και σημαντική επίδραση στις παγκόσμιες εξελίξεις του αιώνα μας. Με τα θετικά τους και προφανώς τα αρνητικά τους.
Στο προκείμενο η συμβολή της σκέψης τους έχει και διαφορετική αφετηρία αλλά και διαφορετική κατάληξη.
Όπως και η διαφοροποίηση πολλών ευρωπαίων ηγετών από την κυρίαρχη άποψη στις ΗΠΑ.
Δεν είναι πλέον λίγοι όσοι καλούν την Ουκρανία αλλά και την Ρωσία να σκεφτούν ορθολογικά και να αναζητήσουν συμβιβαστικό πλαίσιο.
Προφανώς και η συζήτηση αυτή δεν γίνεται υπό την θεώρηση της αποδοχής της βίας που ασκήθηκε από την Ρωσία ως τετελεσμένου, με ότι μέχρι στιγμής έχει διαμορφωθεί.
Πολύ δε περισσότερο δεν θέτει υπό συζήτηση θέμα ουδετερότητας στις κρίσεις, όπου αυτές θα υπάρξουν, μεταξύ ολοκληρωτικών καθεστώτων και φιλελευθέρων δημοκρατιών. Αυτό πράγματι θα υπονόμευε όχι μόνον την παγκόσμια ειρήνη, αλλά θα επηρέαζε το σύνολο της εξέλιξης της παγκοσμιοποίησης, με τη μορφή που θα πάρει από εδώ και πέρα, με κυρίαρχα θέματα όπως αυτά της κλιματικής κρίσης αλλά και τις κοινωνικές πολιτικές.
Πριν δυο μέρες είχαμε την ημέρα μνήμης για έναν (μεγάλο για κάποιους από εμάς) που μας άφησε δυστυχώς νωρίς…
Αυτόν που ανέδειξε την αξία και τη σημασία του συμβιβασμού στην πολιτική, ως βασικό στοιχείο συνεισφοράς στην εξέλιξη των κοινωνιών.
Κήρυξε στην πράξη ο ίδιος, πριν τριάντα (30) χρόνια, ότι στην πολιτική δεν πρέπει να πορεύεσαι με την θεωρία του μηδενικού αθροίσματος αλλά να δημιουργείς συνθήκες, με σκέψη και αναζήτηση καινοτομίας, ώστε να μπορούν να βγαίνουν όλοι κερδισμένοι. Μπορεί να μην κερδίζουν το ίδιο όλοι αλλά να μη βγαίνει κανένας χαμένος. Αυτό που το μάθαμε ως win-win.
Στο πολιτικό του λόγο το ανέφερε ως “προωθητικό συμβιβασμό”.
Σκέφτομαι τι θα πρότεινε στις συνθήκες αυτές του πολέμου για πρωτοβουλίες της διεθνούς κοινότητας. Ένας πολίτης του κόσμου με διαρκές μέτωπο στον Μανιχαϊσμό “του καλού και του κακού”. Ένα πολιτικό μυαλό που όταν οι πολιτικές εξελίξεις (και οι κοινωνικές) επέβαλαν "απόλυτα" διλλήματα, τότε εργαζόταν να δημιουργηθούν εναλλακτικές επιλογές και αν δεν το κατάφερνε, προτιμούσε να ασχοληθεί για την διαμόρφωση πλαισίου αναζήτησης βημάτων επικοινωνίας των εμπλεκομένων προς “προωθητικούς συμβιβασμούς”, που τελικά θα έδιναν και τη λύση...
Πάντα σε αυτή τη σχολή σκέψης θα υπάρχει αντιπαράθεση από τους κάθε λογής "ασυμβίβαστους"…
Κάποια στιγμή μου τους είχε χαρακτηρίσει ως “λεβεντο…" κάτι τέτοιο…
Προτιμώ όσους και όποιον χρεώνεται προσπάθειες “ειρήνης”, που προφανώς θα συμπεριλαμβάνουν και “προωθητικούς συμβιβασμούς”…
Ας αντιπαρατεθούμε στον άκρατο λαϊκισμό των “ασυμβίβαστων” αυτού του είδους και χωρίς κόστος πολεμοκάπηλων, που αρέσκονται να αυτοχαρακτηρίζονται ως καθαρόαιμοι ΑΝΤΙ-πουτινικοί (;).