Δεν ξέρω αν τελικά ο πρωθυπουργός αποφάσισε να ρίξει τη ζαριά των εκλογών – γιατί, κακά τα ψέματα, τις εκλογές μόνον αυτός μπορεί να τις προκαλέσει ή να τις αποτρέψει.

Στην πολιτική, ο καθένας λαμβάνει τις αποφάσεις που πιστεύει ότι εξυπηρετούν τον ίδιο και την παράταξή του, αναλαμβάνοντας ταυτόχρονα και τις σχετικές ευθύνες. Όπως και να ’χει όμως το θέμα, ο επικοινωνιακός του -τουλάχιστον- εκβιασμός για την ΕΡΤ, που ακολούθησε αυτόν του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, σήμανε συναγερμό στις τάξεις τού πέραν της ΝΔ κυβερνητικού στρατοπέδου.

Πολλοί αρθρογράφοι της Μεταρρύθμισης -καθένας με τον τρόπο του- επισημαίνουν σχεδόν καθημερινά τον κίνδυνο να βρεθεί γυμνός ο… βασιλιάς μπροστά στο δίλημμα που παραμονεύει και βολεύει τον …νεόπλουτο δικομματισμό! Ίσως όμως, αυτά που λέμε… μεταξύ μας -συνοδευόμενα κι από τις απαραίτητες ταμπέλες- να μην ηχούν τόσο εκκωφαντικά, όσο οι απειλές και οι εκβιασμοί των πολιτικών αντιπάλων μας.

Αυτή τη στιγμή, ωστόσο, το θέμα δεν είναι να αναλύσουμε τα παλιά. Για τις αναλύσεις πάντα βρίσκαμε χρόνο, ήταν -και είναι- άλλωστε και οι πιο… αγαπημένες μας!

Ειπώθηκαν ήδη και γράφτηκαν πολλά, θα ειπωθούν και θα γραφτούν πολύ περισσότερα αργότερα. Όπως, αν σωστά σχηματίστηκε αυτή η κυβέρνηση, μήπως έπρεπε να αποφευχθεί η δεύτερη στη σειρά εκλογική αναμέτρηση, αν θα έπρεπε να συμμετάσχουν πιο ουσιαστικά η ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ στο κυβερνητικό έργο με στελέχη και με σχέδιο, αν επέλεξαν σωστά τις κόκκινες γραμμές τους, κατά πόσον τις υπερασπίστηκαν αποτελεσματικά… κ.λπ., κ.λπ.

Τώρα όμως, ήρθε η ώρα ν’ αφήσουμε κατά μέρος τα πεπραγμένα, να προβλέψουμε, να σχεδιάσουμε και να χαράξουμε τη στρατηγική μας για το μέλλον! Η πολιτική είναι μια συνεχής αναμέτρηση των ιδεολογιών με την πραγματικότητα, που επικρατεί τελικά.

Ο συσχετισμός των δυνάμεων είναι αυτός που μπορεί να επιβάλει τις πολιτικές κατευθύνσεις. Απ’ αυτόν και μόνο καταλαβαίνει ο Σαμαράς και ο κάθε Σαμαράς.

Κι όσο ο συσχετισμός αυτών των δυνάμεων θα γέρνει προς την πλευρά της ΝΔ -και της Χρυσής Αυγής, ας μην το ξεχνάμε- τόσο οι εκβιαστικοί τσαμπουκάδες και οι πολιτικές μαγκιές θα πολλαπλασιάζονται, ακόμα κι αν η κυβερνητική συνεργασία ξεπεράσει κι αυτόν τον σκόπελο.

Ο συσχετισμός των δυνάμεων μπορεί σήμερα ν’ αλλάξει σε προοδευτική κατεύθυνση, μόνο με τη δημιουργία ενός κοινού σχήματος εκλογικής συνεργασίας όλων των προοδευτικών, δημοκρατικών, αριστερών, σοσιαλιστικών και φιλελεύθερων πολιτικά δυνάμεων, που συμφωνούν να συνεχιστεί η προσπάθεια για να σωθεί οριστικά η χώρα και να μπει στο δρόμο μιας ολόπλευρης ανάπτυξης, μακριά από το κρατικίστικο διεφθαρμένο μοντέλο που μας έφερε ως εδώ και μακριά από τους επικίνδυνους δρόμους του αυταρχισμού, του ρατσισμού και του εθνικισμού. Ένα τέτοιο σχήμα θα λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά -και… ενθουσιαστικά – στο φτωχό σημερινό άθροισμα των διάσπαρτων, απογοητευμένων δυνάμεων του πολυδιασπασμένου δημοκρατικού και σοσιαλιστικού χώρου, χωρίς ταυτόχρονα να απειλήσει την αυτονομία καμιάς από τις πολιτικές δυνάμεις που θα αποφασίσουν να συμμετάσχουν. Αυτό άλλωστε που διακυβεύεται σήμερα, δεν είναι η απώλεια της αυτονομίας κάποιας δύναμης, αλλά η απώλεια της μεγάλης ευκαιρίας που παρουσιάζεται για μια νέα ισχυρή προοδευτική παράταξη και η περιθωριοποίηση της κάθε δύναμης ξεχωριστά!

Και βέβαια, μια τέτοια μεγάλη μεταρρυθμιστική παράταξη, πέρα από τις υπάρχουσες δυνάμεις και τους πολιτικούς του προοδευτικού χώρου που θα θελήσουν να συνεισφέρουν στη συγκρότησή της, μπορεί να εμπνεύσει και να συσπειρώσει όλους αυτούς τους νέους ανθρώπους που ξεπήδησαν στα χρόνια της κρίσης, με τις δικές τους γνώσεις και εμπειρίες, με μια νέα αντίληψη για την πολιτική και το ρόλο της και ένα σύγχρονο σύστημα αξιών, προσαρμοσμένο στις ανάγκες και τις απαιτήσεις της εποχής μας.

Στο βαθμό που η συζήτηση θα ξεφεύγει από την υλοποίηση των όρων του μνημονίου και θα επικεντρώνεται στα θέματα της επόμενης μέρας, οι διαφορετικές αντιλήψεις για το περιεχόμενο και τους στόχους της ανάπτυξης, θα συγκρούονται ολοένα και περισσότερο σε όλα τα επίπεδα. Το πλαίσιο μιας προοδευτικής ανάπτυξης, στηριγμένης στις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται στο πολιτικό σύστημα, στην οικονομική και κοινωνική ζωή του τόπου, δεν μπορεί παρά να είναι η βάση του κοινού προγράμματος.

Ο Αντώνης Σαμαράς ταρακούνησε, άθελά του, τα λιμνάζοντα, ουσιαστικά, νερά στον δημοκρατικό – σοσιαλιστικό χώρο. Και δίνει στις δυνάμεις που κινούνται στο χώρο αυτό την ευκαιρία, όχι μόνο να αποκρούσουν το εκβιαστικό του εκλογικό δίλημμα, αλλά και να του το αντιστρέψουν! Ή θα πρέπει να συνειδητοποιήσει -και να το δείξει στην πράξη- ότι είναι πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης συνεργασίας και εθνικής συνευθύνης, ή, όποτε αποφασίσει να πάει σε εκλογές, θα πρέπει να γνωρίζει ότι θα βρει μπροστά του μια ισχυρή, προοδευτική, δημοκρατική παράταξη!