Το είδαμε κι αυτό! Η δική μου η γενιά (τουλάχιστον) έχει δει τα πάντα! Τα πάντα είπα; Όχι, όχι, ευτυχώς δεν έχει δει πόλεμο, δεν έχει μυρίσει άφθονο αίμα και δεν έχει δει ζωντανά αλληλοεξοντώσεις, παρά μόνο στις τηλεοράσεις μας και στα ιστορικά ντοκουμέντα. Ευτυχώς! Βέβαια, η βαθύτατη αυτή οικονομική κρίση που διανύουμε και χτυπάει αλύπητα τα φτωχά και μεσαία κοινωνικά στρώματα, έχει μυρωδιά… «πολέμου» και δημιουργεί ένα απέραντο σκοτεινό τοπίο στις ψυχές τού ευρύτερου λαϊκού κοινωνικού φάσματος.
Δεν επιθυμώ να χωθώ περισσότερο στο τρυπάκι τής πολιτικής ανάλυσης για την κοινοβουλευτική ψηφοφορία τής 15ης που κράτησε έως αργά το πρωί τής 16ης Ιουλίου. Θα δυσαρεστήσω μερικούς παλιούς φίλους, οι οποίοι εξακολουθούν να πακετάρουν την Αριστερά με όλες τις τάσεις και τα ρεύματα (συνιστώσες) της και να την θεωρούν ως ενιαία πολιτική δύναμη…
Η επαλήθευση περί του αντιθέτου ήρθε (και αναμενόταν) τώρα, μετά τη δραματική ιστορική απόφαση-συμφωνία με την ΕΕ και των σκληρών οικονομικών μέτρων που θα επιβληθούν πάνω σε όλους μας. Η άρνηση του παλαιοκομμουνιστικού ρεύματος να ψηφίσει τη νέα (έστω σκληρή) συμφωνία για «ιδεολογικούς λόγους», μάς βάζει σε πολλαπλούς εθνικούς κινδύνους και πέρα από τη δραχμοτραγωδία…
Μια εγωκεντρική ιδεολογική «συνέπεια», που ξεπερνάει τις ιστορικές συγκυρίες, την παγκόσμια πραγματικότητα και τη μελλοντική προοδευτική εξέλιξη που με αγώνα μπορεί ένα έθνος να πετύχει και να καρπωθεί τα οφέλη της μέσα στις αγορές τής ευρωπαϊκής πραγματικότητας. Το μεγάλο αυτό κομμάτι τού ΣΥΡΙΖΑ, που αποτελείται από παλαίμαχους κομμουνιστές-ακροαριστεριστές πάντα θυμωμένους, κάνανε έντονη την παρουσία τους με απίστευτα λογύδρια για να ακυρωθούν οι συμφωνίες, το τρίτο μνημόνιο (που το θεωρούν το μεγαλύτερο αμάρτημα μετά το… προπατορικό), γνωρίζοντας πως η χώρα θα υποστεί, σε αντίθετη περίπτωση, τη χειρότερη κοινωνική καταστροφή, που θα την πάει πιο πίσω από τη δεκαετία του ’60 και θα την απομονώσει από την υπόλοιπη ευρωπαϊκή κοινότητα…
Βρισκόμαστε θαρρείς στο σημείο μηδέν ως χώρα και απειλούμαστε από έναν διχασμό, που τώρα τον τροφοδοτούν οι συνιστώσες τού κυβερνητικού κόμματος που παλινδρομούσε μεταξύ Ευρώπης και σταλινικού ονείρου! Το κυβερνητικό κόμμα θα έπρεπε να είχε λύσει προ πολλού έναν τέτοιο διχασμό εντός του, ώστε να κυβερνήσει με σταθερότητα και συντονισμό. Όχι με «ιδεολογικά καπρίτσια», όχι με δογματικούς οραματισμούς και άλλες αγκυλώσεις από το ιδεολογικό οπλοστάσιο μιας άλλης ξεπερασμένης από την ίδια τη ζωή πραγματικότητας.
Το μίγμα των αντιρρησιών είναι κι αυτό πολυποίκιλο. Όχι πως αποκαλύφθηκε τώρα. Τώρα όμως λειτούργησε σαν τη χύτρα που έβραζε από καιρό και όλοι περίμεναν πως κάποια στιγμή θα τιναχτεί το καπάκι, αλλά δεν υπολογίζαμε πως τα κομμάτια της θα μπορούσαν να λαβώσουν ολόκληρη τη χώρα…
Η πλευρά τής κυβερνητικής διπλωματίας, στην πιο κρίσιμη στιγμή, πήρε τις σωστές αποφάσεις και επέλεξε Ευρώπη με μεγάλο τίμημα, όπως διατείνονται οι ειδικοί επί των οικονομικών. Τώρα ο πρωθυπουργός αναγκάζεται να κάνει τις απαραίτητες κινήσεις. Εκείνες που έπρεπε να κάνει εδώ και χρόνια, ώστε να μην αφήσει να ανδρωθεί ένα σώμα, το οποίο το μέλλον της χώρας το βλέπει με συρρικνωμένη οικονομία, η οποία μάλιστα δεν θα μπορέσει να σταθεί στα πόδια της. Με ασταθείς συμμαχίες και με μια «ανεξαρτησία» που δεν θα αντέξει στην παραμικρή αντιξοότητα. Μια βαλκανοποίηση του χειρίστου είδους…
Πιστεύει κανείς σήμερα πως η Ευρώπη είναι ένας παράδεισος, όπου υπάρχει εύκολη ευμάρεια και ιδανική δημοκρατία; Όχι βέβαια, αλλά ανακλαστικά ρίχνω το βλέμμα μου στο γεωγραφικό χάρτη που μας περιβάλλει. Αφού κάπου πρέπει να σταθούμε και να επιλέξουμε συμμαχίες ως έθνος, αφού τα ανεξάρτητα κράτη σήμερα δεν μπορούν να σταθούν από μόνα τους, αφού όλο και περισσότερες χώρες ευελπιστούν και πιέζουν να ενταχθούν στο ευρωπαϊκό σώμα, αφού γύρω μας υπάρχουν αμείλικτοι πόλεμοι γεωπολιτικοθρησκευτικών συρράξεων, αφού ο πολιτισμός των λαών εξαφανίστηκε και τη θέση του κατέλαβε το μίσος και η πραγματικότητα κατάντησε να εκδηλώνεται με αίμα και ανθρώπινες τραγωδίες ξεριζωμού, αφού άλλα μοντέλα κρατών έχουν αποτύχει παταγωδώς στο παρελθόν, αφού η ιστορία μάς διδάσκει πως ο ανθρώπινος παράγοντας δεν θα σταματήσει ποτέ την αναζήτηση ενός πολιτισμού που θα κάνει (?) την ανθρωπότητα να σκέφτεται διαφορετικά και όχι αυτοκαταστροφικά, με όλα αυτά τα «αφού» (και άλλα πολλά, αναρίθμητα) τότε η παραμονή μας στην ένωση κρατών τής Ευρώπης, ήταν και είναι μονόδρομος!
Οι στιγμές όντως είναι κρίσιμες. Περπατάμε ως έθνος πάνω σε κλωστή και ελπίζουμε οι ιδεοληψίες και οι δογματισμοί να μην επεκταθούν στο αγανακτισμένο πλήθος. Θα είναι η χειρότερη «προσφορά». Εκείνος που θα πρέπει να μελετήσει εις βάθος τα κακά σενάρια είναι ο πρωθυπουργός. Καθ’ ό,τι αυτή τη φορά η αντίδραση και το αντάρτικο έγινε από τους «δικούς του», μένει σε εκείνον να δράσει, έστω κατόπιν εορτής…