H επτάμηνη εκκρεμότητα της διαπραγμάτευσης με την τρόικα δεν ήταν η ευτυχέστερη πολιτική εξέλιξη για την κυβέρνηση εν όψει ευρωεκλογών. Επληξε και πλήττει το κυβερνητικό «σενάριο αισιοδοξίας», καθώς η κυβέρνηση εμφανίζεται ανακόλουθη σε μια σειρά πρόωρων δεσμεύσεών της και «στριμωγμένη» από τους δανειστές.
Η ελπίδα για μια πιο «πολιτική προσέγγιση» από πλευράς εταίρων της διαπραγμάτευσης δεν επιβεβαιώθηκε. Από την άλλη πλευρά, παρά τις κυβερνητικές μεγαλοστομίες περί «κόντρας» με την τρόικα, τα περιθώρια είναι μικρά. Καθώς δεν υπάρχουν διαθέσιμα για την αποπληρωμή ομολόγων που λήγουν και για τις τρέχουσες χρηματοπιστωτικές υποχρεώσεις, οπότε η ανάγκη των δόσεων (περίπου 15 δισ.) δημιουργεί συνθήκες υψηλής πίεσης…
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η κυβέρνηση οδηγείται αναγκαστικά σ? έναν συνδυασμό τριών κατευθυντήριων γραμμών: Πρώτον, να αποδεχθεί στον μέγιστο βαθμό τα «προαπαιτούμενα» για τα οποία έχει δεσμευθεί. Δεύτερον, σε μερικά πολιτικά επικίνδυνα ζητήματα (ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών, μεσοπρόθεσμο 2015-2016 κ.λπ.) να τα μεταφέρει χρονικά για μετά τις ευρωεκλογές. Και τρίτον, για ορισμένες προαναγγελθείσες «κόκκινες γραμμές» που… υποχωρούν, να ζητήσει χρόνο και ανοχή, ώστε να μη φανεί ανακόλουθη, όπως π.χ. οι ομαδικές απολύσεις και η διανομή του πρωτογενούς πλεονάσματος που θα είναι, όπως όλα δείχνουν, πολύ… «μερική».
Το πολιτικό ζήτημα είναι ότι η κυβέρνηση πηγαίνει προς τις ευρωεκλογές, μέχρι την ύστατη ώρα, υπό το βάρος της πίεσης των δανειστών, γεγονός που «χαλάει» το «καλό κλίμα» που ήθελε να χτίσει. Ενα ερώτημα είναι γιατί δεν το προέβλεψε εγκαίρως ώστε να «κλείσει» τα θέματα πολύ ενωρίτερα… Αποδεικνύεται υπεραισιόδοξη η εκτίμηση ότι το «υψηλό πλεόνασμα» ή «οι επιτυχίες της οικονομίας» θα χαλάρωναν κάπως τις απαιτήσεις των δανειστών.
Αντίθετα, από το σύνολο των διαπραγματεύσεων και τη στάση των Βρυξελλών, της Φρανκφούρτης, του ΔΝΤ και του Βερολίνου -παρά τα καλά λόγια κατά καιρούς- υπάρχουν ουσιαστικές αμφισβητήσεις, που αφορούν τις τράπεζες, τα «ποιοτικά» χαρακτηριστικά του πλεονάσματος, σε συνδυασμό με τη βιωσιμότητά του και την άρνησή τους στην προεξαγγελθείσα πρόθεση «διανομής» από την κυβέρνηση. Προσθέστε διάφορες ανησυχητικές «μαύρες τρύπες», λ.χ. ασφαλιστικό, μαζί με το χρηματοδοτικό κενό, τα προβλήματα ανάπτυξης, το μη βιώσιμο χρέος κ.λπ., και έχουμε όλο το παζλ των αμφιβολιών της τρόικας γύρω από τις «αισιόδοξες προβλέψεις» της κυβέρνησης. Ομως πολιτικά, εν όψει ευρωεκλογών, είναι εξαιρετικά κρίσιμο «εργαλείο» η αισιοδοξία και δεν συμφέρει κανέναν (κυβέρνηση και εταίρους) να διατυπωθούν επισήμως επιφυλάξεις, ούτε να αναδειχθούν «διφορούμενες εικόνες» της ελληνικής οικονομίας.
Ολα δείχνουν ότι οδηγούμεθα τελικά σ? έναν «συμβιβασμό» με την τρόικα για τα ζητήματα «χαμηλού ενδιαφέροντος» (παρ? όλα τα αντιδημοφιλή χαρακτηριστικά τους) και σε μια «ανακωχή» για τα ζητήματα «υψηλού ενδιαφέροντος» που πάνε για μετά τις ευρωεκλογές.
Ετσι, δύο μήνες πριν από τις ευρωεκλογές, με ένα «νομοσχέδιο-σκούπα», η κυβέρνηση οδηγείται σε μια κοινοβουλευτική αναμέτρηση υψηλού πολιτικού ρίσκου, καθώς πολλές «κόκκινες γραμμές» έχουν υποχωρήσει. Από την άλλη, στην «κόντρα» με την τρόικα δεν φαίνεται να βγαίνει κερδισμένη η κυβέρνηση, ούτε ουσιαστικά ούτε επικοινωνιακά. Ενώ είναι προφανές ότι οι εταίροι μας διαμορφώνουν συνθήκες παράτασης της εξάρτησης από τους δανειστές, χωρίς συνθήκες ουσιαστικής αλλαγής, που να «σηματοδοτούν» έξοδο από την κρίση. Προσθέστε και τις «θολές» δημοσκοπήσεις, κι έχουμε πάλι ένα πλήρες μπέρδεμα…