|
 Η πραγματικότητα όλων μας, ατομική και συλλογική, είναι γεμάτη από ορθολογικά, αλλά και παράλογα και αλλόκοτα στοιχεία. Πάντα ήταν έτσι. Και όμως, η ιστορία προχωράει, η χώρα προχώρησε, εμείς, ατομικά, προχωρούμε, πότε προς τα εμπρός, πότε προς τα πίσω, και αυτό ακόμα «προχώρημα» είναι. Δε βελτιώνει το επίπεδο ζωής μας, αλλά εμπλουτίζει τις εμπειρίες και τις γνώσεις μας, ώστε για κάποιο διάστημα να θυμόμαστε, να πετύχουμε κάτι καλύτερο, μέχρι να ξεχάσουμε ξανά. Ακόμα και στη Βίβλο, πρόσωπα και κοινωνίες ξέχασαν τόσες φορές αμαρτήματα, πλήρωσαν γι’ αυτό, αλλά το εκκρεμές θυμάμαι-ξεχνάω με τη θετική και αρνητική του ανταμοιβή εξάπτει διαφορετικά πεδία της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας και δεν μπορεί να αποφευχθεί. Υπάρχουν όμως στιγμές στην πορεία μιας χώρας που οι εξελίξεις φτάνουν στα άκρα. Η κοινωνία παγώνει, εξεγείρεται, επαναστατεί. Όμως, «όταν μια ολόκληρη χώρα στριγκλίζει, πρέπει να ουρλιάξουμε για να ακουστούμε». Παραφράζοντας τη ρήση του Jean Jaures, «αφήσαμε τη φλόγα και προτιμήσαμε τις στάχτες». Το ερώτημα «πώς με αφετηρία το 1974 καταλήξαμε στο 2009» είναι θεμελιακό για να καταλάβουμε τι κάναμε, τι δεν κάναμε, τι (δεν) πρέπει να κάνουμε και γιατί. Η χώρα, στην ιστορία της, βρέθηκε περισσότερες φορές σε τέτοια σημεία.
|