Παρά το διήμερο της ασυναρτησίας που προηγήθηκε, αλλά και το πατατράκ της ψηφοφορίας το πρωί της περασμένης Παρασκευής, όπου αποδείχθηκε για άλλη μία φορά περίτρανα μέσα στη Βουλή πόσο αντιευρωπαϊκό κόμμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, οι καλοί θεοί της Ευρώπης έδειξαν πάλι την υπομονή τους απέναντι στη χώρα της παραδοξότητας που ονομάζεται Ελλάδα. Για τους δικούς τους λόγους θα πει κάποιος –καμία αντίρρηση επ’ αυτού–, παρέβλεψαν ότι ουσιαστικά η ελληνική κυβέρνηση κατέρρευσε, χάνοντας πολιτικά τη δεδηλωμένη, δήλωσαν χαρούμενοι που τα ένδεκα δέκατα πέμπτα της Βουλής ψήφισαν υπέρ του τρίτου μνημονίου χάρις στη στάση των φιλευρωπαϊκών κομμάτων της αντιπολίτευσης και ενέκριναν την πρώτη δόση του δανείου που ήθελε η Αθήνα. Με κάποιες προϋποθέσεις, είναι η αλήθεια, για ένα μέρος αυτής της δόσης, αλλά και πάλι καλά με την αναξιόπιστη συμπεριφορά που έχει επιδείξει η ελληνική κυβέρνηση μέχρι σήμερα. Ως και διαβεβαιώσεις ότι δεν θα «κουρευτούν» οι καταθέσεις των πολιτών στις τράπεζες έδωσαν…
Ενώ λοιπόν έγιναν όλα αυτά, παραμονή της Παναγίας, στον ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζουν απτόητοι να έχουν τον δικό τους «χαβά», περιλαμβανομένων των στελεχών της κυβέρνησης και φυσικά και του πρωθυπουργού. Είναι απολύτως αφοσιωμένοι στο δικό τους εσωτερικό παιχνίδι, εκείνο με την τρικυμία σε ένα ποτήρι νερό, το καμαρωτό σημειωτόν με ύφος αρειμάνιο, τις ντρίπλες επιπέδου αμφιθεάτρου και τις ίντριγκες τύπου γιάφκας. Είναι «μανούλες» σε αυτό το παιχνίδι, είναι γαλουχημένοι και προπονημένοι από μικρά παιδιά και είναι το μοναδικό που ξέρουν.
Είναι κάπως ακαθόριστο το τρόπαιο, αν δηλαδή πρόκειται για το ποιος θα κρατήσει τη σφραγίδα του κόμματος, την Κουμουνδούρου, άρα και τα περιουσιακά στοιχεία μαζί με την κρατική επιχορήγηση, ή αν ο καβγάς αφορά το ποιος θα πάρει επάνω του την ευθύνη της διάσπασης, ενώ δεν αποκλείεται το παιχνίδι να γίνεται αποκλειστικά για το παιχνίδι. Οπως και να ’χει το πράγμα, αδυνατούν να χωρίσουν τα τσανάκια τους σαν κύριοι και κυρίες, παραδεχόμενοι ότι δεν μπορούν να συμβιώσουν λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων και να προχωρήσουν παρακάτω… Ολα αυτά επισημαίνονται ως υπόμνηση του πού, πώς και πόσο έχουμε μπλέξει με δαύτους. Για τους ίδιους η μάχη δίδεται για τη διατήρηση της εξουσίας με την ταυτόχρονη διατήρηση του αυτοπροσδιορισμού του αριστερού ή του πιο αριστερού, με τον οποίο πορεύθηκαν και έφτασαν στη γη της επαγγελίας τους. Εξ ου και η συνέχιση της ανεύθυνης αρλουμπολογίας, οι καθημερινές εξετάσεις που δίνουν στο μάθημα του αντιευρωπαϊσμού, ο εξορκισμός της συμφωνίας του μνημονίου που μόλις υπέγραψαν, οι αναφορές στην επαναδιαπραγμάτευση των όρων της, οι κατάρες κατά του νεοφιλελευθερισμού, οι αγωνιώδεις προσπάθειες για συντήρηση των στρεβλώσεων σε κάθε τομέα, οι ενέργειες για εγκαθίδρυση δικού τους κομματικού κράτους, η αποφυγή της υποχρέωσης να διοικήσουν τη χώρα. Τα γεγονότα αποδεικνύουν συνεχώς ότι όλα τα παραπάνω αναμφισβήτητα ισχύουν…
Για μας τους θεατές και σε μεγάλο ποσοστό θύματα αυτής της κατάστασης, το ερώτημα είναι τι θα γίνει στο άμεσο μέλλον. Θα ζητήσει ο Αλ. Τσίπρας ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή; Θα την πάρει; Θα διασπαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ να ηρεμήσουμε επιτέλους; Θα κηρύξει εκλογές και πότε; Υπάρχει περίπτωση να σχηματιστεί νέα κυβέρνηση από αυτή τη Βουλή; Ποιες είναι οι εκτιμήσεις των άλλων κομμάτων και πώς θα αντιδράσουν;
Η συμβουλή σε όσους ασχολούνται με τα κοινά και αγωνιούν για τη χώρα, να μην πιστεύουν τίποτα από όσα ακούγονται, μέχρι να βλέπουν με τα μάτια τους το επόμενο βήμα. Αυτοί είναι ικανοί ακόμη και να συνεχίσουν να πορεύονται όπως είναι σήμερα, εν διαστάσει και χωρίς να ενδιαφέρονται για τις συνέπειες, αρκεί να αποδεικνύουν προς αλλήλους ότι είναι πιο αριστεροί…