Για όλους όσοι ασχολούμαστε με τον πολιτικό σχολιασμό αυτό το τετράμηνο ήταν ιδιαίτερα δύσκολο γιατί τα γεγονότα σε ημερήσια σχεδόν βάση διαδέχονταν το ένα το άλλο. Ετσι κείμενα έτοιμα προς δημοσίευση έμπαιναν στην άκρη ως ανεπίκαιρα πλέον , καθώς είχαν επισυμβεί γεγονότα που αυτά έπρεπε πλέον να σχολιασθούν. Όπως φαίνεται αυτή η κατάσταση θα συνεχισθεί , άγνωστο πόσο. Η επιστροφή στην κανονικότητα μάλλον αργεί. Και κανονικότητα της ελληνικής ιδιαιτερότητας σημαίνει εξομάλυνση των σχέσεων με τους εταίρους μας , ομαλή ροή των δόσεων ( εισροή – εκροή ) , παραγωγή νομοθετικού έργου. Η αιτία της αδυναμίας μας ως χώρα , να ζήσουμε σε φυσιολογικούς ρυθμούς , βρίσκεται στην θεμελιακή διαφορά που υπάρχει μεταξύ της Ελλάδος και των 18 της ευρωζώνης , ως προς τον τρόπο με τον οποίον θα επιλυθεί η κρίση, που αυτομάτως μετατρέπεται και σε κρίση στις σχέσεις των δύο μερών. Η ελληνική πλευρά επιζητεί τον πολιτικό διακανονισμό ( το επεδίωξε και ο Β Βενιζέλος το καλοκαίρι του 2011 , ανεπιτυχώς ) ,οι υπόλοιποι 18 την τήρηση των συμφωνηθέντων. Γιαυτούς περιθώριο επαναδιαπραγμάτευσης δεν υπάρχει καθώς οι διαδικασίες έχουν προκαθοριστεί με αμοιβαία συμφωνία. Συνεπώς ο λόγος των δύο πλευρών είναι ασύμβατος , δεν μιλούν κάν την ίδια γλώσσα. Και όσο βέβαια αυτό το χάσμα δεν γεφυρώνεται , τόσο η πιθανότητα της ρήξης ή του ατυχήματος ( μικρού ή μεγάλου ) αυξάνεται.
Επι δύο σχεδόν μήνες γίνονται προσπάθειες ώστε να βρεθεί κοινός τόπος στο επίπεδο της συζήτησης χωρίς αποτέλεσμα , ενώ η ελληνική οικονομία έχει στεγνώσει από ρευστό. Η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου ενώ δημιούργησε προσωρινές ελπίδες για συνενόηση , η δημιουργική ασάφεια που επέτρεψε την υπογραφή της , αποτέλεσε στην συνέχεια και το εμπόδιο για την λειτουργικότητα της καθώς η κάθε πλευρά ερμήνευε το ασαφές μέρος κατά την κρίση της .Ολα αυτά καθιστούν την συνάντηση Μέρκελ – Τσίπρα καθοριστική ( αν γίνει.) Η συνάντηση των πέντε , την Πέμπτη στο περιθώριο της συνόδου κορυφής ,κατόπιν επιθυμίας της ελληνικής πλευράς , πέραν του επικοινωνιακού στοιχείου δεν βλέπω σε τι το ουσιαστικό θα μπορούσε να συμβάλλει. Απεναντίας μία πιθανή αποτυχία θα οδηγήσει τον Τσίπρα ακόμα πιο αποδυναμωμένο στην συνάντηση με την Μέρκελ.
Γιαυτό το κρίσιμο ραντεβού οι εκδοχές είναι δύο : ή ότι έχει υπάρξει προεργασία που θα έχει ως επιστέγασμα το πλαίσιο της συμφωνίας που θα προκύψει από την συνάντηση ή ότι είναι η τελευταία ευκαιρία που δίνει η Μέρκελ στην ελληνική κυβέρνηση να αποδεχθεί τους γνωστούς όρους της , στους οποίους ενδεχομένως να προστεθεί και η ανασύνθεση της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Ο Μ. Σούλτς κατά την επίσκεψη του στην Αθήνα ήταν και σαφής και αιχμηρός επ΄αυτού. Εξάλλου ο ισχυρότερος έχει την δυνατότητα να απλώνει στο τραπέζι όλες του τις απαιτήσεις.
Δεν πρέπει να μας διαφεύγει της προσοχής πως η Μέρκελ προσέρχεται στην συνάντηση υπό την πίεση των ευρωσκεπτικιστών που βρίσκονται τόσο μέσα στο κόμμα της όσο και εκτός και υπό την αξίωση των ισπανών , των πορτογάλων και των ιρλανδών να φανεί αυστηρή προς τους έλληνες.
Εκείνο που δεν γνωρίζω είναι αν διαφοροποιήθηκε η βλακώδης θέση της ελληνικής κυβέρνησης ‘’ θέλουμε τα λεφτά σας μόνον υπό τους όρους μας. Το ελπίζω.